"แพง!"
เสียงคะนิ้งดังขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นสภาพฉัน ที่กำลังยืนรอเธออยู่หน้าห้อง ห้องเดิมที่ฉันกับคะนิ้ง อยู่ด้วยกันมาเกือบ 10 ปี
"เข้ามาก่อนแก"
คะนิ้งรีบประคองฉันเข้าห้อง พบกับผู้ชายอีกคนนั่งอยู่ข้างใน พี่อาร์ต แฟนของคะนิ้ง
"ฉันมารบกวนแกหรือเปล่า..ฉันกลับก่อนนะ"
"ไม่ๆ แก เดี๋ยวพี่อาร์ตก็กลับแล้ว"
เขาเพียงพยักหน้าและเดินไปหยิบกุญแจรถ หอมแก้มลาเพื่อนฉันและเดินออกจากห้องไป
ฉันทรุดตัวลงนั่งกับพื้นห้อง หลังชนกำแพงและกอดมันไว้แบบนั้น คะนิ้งนั่งลงและสวมกอดฉันแน่น เพื่อนฉันไม่ได้เอ่ยปากถามเอาแต่ร้องไห้ร่วมไปกับฉัน
คะนิ้งจับตัวฉันพลิกไปมา สำรวจตามเนื้อตัว ท่อนแขนและขา เพื่อนฉันเบิกตากว้างอีกครั้งเมื่อเห็นรอยแผลกรีดเป็นเส้นบนข้อมือฉัน
"อย่าทำอีกนะแพง...อย่าทำ ฉันขอร้อง"
คะนิ้งน้ำตาไหล ร้องไห้ฟูมฟายและกอดฉันแน่น
"ฉันจะไม่ถามนะ...พักผ่อนนะแพง"
เพื่อนฉันประคองฉันขึ้นไปบนเตียง ห่มผ้าให้ฉั
