"ไดมอนด์..รอเพื่อนนานไหมคะ"
"ไม่นาน..อยากทานอะไร"
"ได้หมดค่ะ แล้วแต่คุณเลย"
ทุกครั้งเมื่อเธอยิ้มโลกทั้งโลกของเขามักสดใสขึ้นเสมอ เธอเป็นคนเดียวที่ทำให้เขามีแสงสว่างในชีวิต เพราะสิ่งรอบตัวของเขามักจะเป็นสีดำ สว่างที่สุดคงเป็นสีเทา
"จับมือกันค่ะ"
เธอส่งมือที่นุ่มนิ่มมาให้เขา ซึ่งเขาก็ส่งมือที่หยาบไร้ความนิ่มนวลกลับไป สองคนเดินจับมือไปตามทางฟุตบาท เดินเข้าร้านอาหารไทยในต่างแดนอย่างมีความสุข
ฟอด~
ไดมอนด์มักจะเอี่ยวตัวหลบทุกครั้งที่แฟนสาวชอบแอบแต๊ะอั๋งด้วยการหอมแก้มฟอดใหญ่
"แนะ! หวงตัวจัง..เราคบกันมาสองปีแล้วนะ ยุคนี่มันยุคไหนกันแล้วคะ พ่อคนหัวโบราณ"
เขาไม่ตอบแต่ส่งยิ้มน้อยๆ ไปให้เธอ และจับมือเธอกุมไว้
"ก็บอกแล้วไง จะทะนุถนอมให้มากที่สุด เอาไว้คุณเรียนจบจะจัดให้หนักเลย"
"คุณนี่นะ..ใครว่าเพื่อนจะแต่งงานกับคุณ..เราห่างกันตั้ง 5 ปีนะคะ เพื่อนไม่ชอบคนแก่"
เธอทำหน้ายู่และหัวเราะ
"เดี๋ยวจ
