หมูหยอง
1126 Words
“หมูหยอง”
หญิงสาวรู้สึกใจเต้นแรงเธอเห็นว่าชายหนุ่มกำลังจะเดินเข้าไปในโรงแรมแล้วเธอเองกำลังจะก้าวขาเดินตามแต่เธอกลับล้มฟุบลงไปกับพื้นเสียก่อน
“น้ำเมยย...”
อิงฟ้าถึงกับหน้าเสียที่จู่ๆเพื่อนสาวของเธอก็เป็นลมล้มพับอยู่ข้างๆเธอจึงรีบประคองเพื่อนสาวของเธอขึ้นมาเอาไว้อย่างหลวมๆแต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไรเพราะกลัวว่าจะเป็นจุดสนใจของคนอื่นและเพื่อนเธอก็จะโดนตำหนิไปด้วยว่าร่างกายไม่พร้อมแล้วยังฝืนมาทำงานเพราะที่นี่ถือเป็นกฎเหล็กข้อห้ามว่าถ้าพนักงานไม่ไหวให้แจ้งหัวหน้าลาได้ทันทีห้ามฝืนทำงานโดยเด็ดขาดเพราะผลงานที่ออกมาก็จะดูป่วยตามคนทำไปด้วย
“ผมว่าพนักงานที่นี่น่าจะรู้กฎกันดีอยู่นะ”
ชายหนุ่มมองเพียงหางตาก็รู้ว่ามีคนกำลังล้มลงถึงพนักงานด้านหน้าจะยืนเรียงรายกันอยู่ก็เถอะแต่ด้วยความสูงของระดับสายตาของเขาเองสามารถเห็นได้ทั่วถึงอยู่แล้ว
(นี่คนหรือเสาไฟฟ้า)
ชายหนุ่มเดินหันหลังกลับมาทางที่หญิงสาวกำลังเป็นลมพนักงานทุกคนต่างหลีกทางให้กับเขาโดยอัตโนมัติเพราะรับรู้ได้ถึงอาการน้ำนิ่งไหลลึกของเขา
“พาเธอไปที่ห้องพยาบาลเดี๋ยวนี้”
“ค่ะๆ...”
ตอนนี้อิงฟ้าหน้าซีดเป็นไก่ต้มเพราะเห็นว่าตอนนี้ทุกคนมองมาทางเธอและเพื่อนสาวของเธอที่เป็นลมอยู่เป็นตาเดียวอีกทั้งที่หนักไปกว่านั้นท่านประธานหนุ่มกลับไล่ให้เธอพาเพื่อนของเธอไปที่ห้องพยาบาล
เธอเองจำต้องพยุงร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของเพื่อนเธอค่อยๆเดินไปที่ห้องพยาบาลคนเดียวอีกต่างหากเธอรู้ว่าถ้าท่านประธานหนุ่มไม่มายืนอยู่ตรงนี้ป่านนี้คนอื่นๆคงจะยื่นมือเข้ามาช่วยเธอแล้วหละ
“เดี๋ยว....ที่นี่ไม่มีผู้ชายกันหรือไง”
ชายหนุ่มรู้สึกขัดหูขัดตาที่มีเพียงแค่ผู้หญิงคนเดียวเท่านั้นที่ยืนช่วยพยุงหญิงสาวที่เป็นลมอยู่เขาจึงเอ่ยเสียงเข้มเพื่อให้พนักงานผู้ชายที่ยืนก้มหน้ากันอยู่ได้ยินกลายๆก่อนจะเดินเข้าไปอุ้มหญิงสาวที่เป็นลมขึ้นมาแล้วก้าวยาวๆอย่างสง่างามเพื่อพาหญิงสาวเข้าไปนอนที่ห้องพยาบาลที่ทางโรงแรมจัดเอาไว้ให้สำหรับพนักงานทันที
ห้องพยาบาล
“คุณเป็นหัวหน้าเธอใช่มั้ย”
ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวที่เขาพึ่งจะวางลงบนเตียงพยาบาลพร้อมหันมาถามอิงฟ้าที่เดินตามเขาเข้ามาเมื่อดูจากป้ายที่ติดที่เสื้อของทั้งสองก็รู้ว่าเป็นหัวหน้าลูกน้องกัน
อีกทั้งที่เขายังจ้องมองใบหน้าของหญิงสาวอยู่ก็เพราะว่าเขารู้สึกคุ้นเคยกับใบหน้านี้เหลือเกินแต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอเธอที่ไหน
“ค่ะ”
อิงฟ้ายืนหน้าซีดก้มหน้าอยู่ข้างหลังของชายหนุ่มเมื่อได้ยินท่านประธานใหญ่ถามเธอขึ้นด้วยความที่กังวลอยู่แล้วทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำถามของเขา
“ลูกน้องของคุณไม่สบายทำไมถึงไม่ให้เธอได้พักคราวหน้าผมหวังว่าคงไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกนะ”
“ค่ะ..บอส”
ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่เมื่อมองแววตาของเขาแล้วใครๆก็ดูออกว่าไม่พอใจสักเท่าไรอิงฟ้าเลยทำได้แค่ตอบรับคำของเขาและเดินเข้าไปดูอาการของเพื่อนสาวเธอที่นอนอยู่พร้อมถือยาดมแกว่งไปมาไว้ใกล้ๆกับจมูกของเพื่อนเธอ
ในใจก็ภาวนาว่าให้หญิงสาวฟื้นเร็วๆเพราะเธอรู้สึกใจคอไม่ดีเอาเสียเลยที่ทั้งห่วงอาการของเพื่อนเธอทั้งเกร็งที่ท่านประธานใหญ่เอาแต่ยืนจ้องมองเธอและเพื่อนสาวที่นอนอยู่อยู่แบบนี้
“อืมมม..อืออ...หมูหยอง....คุณจริงๆด้วยย”
น้ำเมยรู้สึกตัวขึ้นมาได้เมื่อเห็นชายหนุ่มที่เธอเฝ้าคิดถึงตลอดเวลายืนอยู่ตรงหน้าเธอจึงลุกพรวดและสวมกอดไปที่เอวของเขาทันทีด้วยความคิดถึง
“คุณ..”
มาคัสรู้สึกตกใจอย่างมากที่จู่ๆหญิงสาวก็ลุกพรวดเข้ามากอดเอวเขาเอาไว้เขาจึงรีบจับตัวหญิงสาวให้ผละออกจากเขาทันทีเมื่อมองที่หน้าเธอพบว่าใบหน้าของหญิงสาวตอนนี้เปื้อนคราบน้ำตาอยู่ด้วยเขารู้สึกแปลกใจกับอาการของเธอไม่น้อนและแปลกใจกับชื่อที่เธอเรียกเขาอีกด้วย
“เฮ้ยยยย....น้ำเมย..ใจเย็นๆนี่ท่านประธาน”
อิงฟ้าจำต้องรวบตัวเพื่อนสาวของเธอมากอดเอาไว้เพราะกลัวว่าท่านประธานใหญ่ของเธอจะโกรธถ้าเป็นเช่นนั้นล่ะก็เธอกับเพื่อนเธอเสี่ยงที่จะตกงานเป็นแน่เธอจึงรีบเรียกสติของเพื่อนสาวของเธอว่าคนตรงหน้าที่กอดอยู่เมื่อครู่คือท่านประธานไม่ใช่นายหมูหยองอะไรนั่น
“ค..คุณ..จำฉันไม่ได้หรอ”
น้ำเมยรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจกับอาการของชายหนุ่มที่เปลี่ยนไปและทำท่าดูห่างเหินกับเธอมากอีกทั้งยังผลักเธอออกจากตัวเขาอีก
“พี่มาร์คคะ...ดอกไม้ต้อนรับการกลับมาทำงานค่ะ”
“ขอบคุณครับน้องดาว”
จู่ๆก็มีหญิงสาวเดินเข้ามาเกาะที่แขนของชายหนุ่มพร้อมทั้งยื่นช่อดอกไม้ช่อใหญ่ให้แก่เขาทั้งสองมีท่าทีที่สนิทสนมกันมากจนหญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียงพยาบาลถึงกับอ้าปากค้างพร้อมทั้งมีน้ำตาที่หลั่งไหลพรั่งพรูออกมาเพราะคนที่เธอเฝ้าคิดถึงเฝ้าตามหาเขาไม่ได้สนใจใยดีอะไรกับเธอเลยสักนิด
เธอไม่รู้ว่าเขามาเป็นท่านประธานที่โรงแรมนี้ได้ยังไงแต่เธอเห็นเขาแวบแรกก็จำได้ทันทีว่าเป็นนายหมูหยองชายคนรักของเธอที่หายตัวไปแน่ๆ
“ผมว่าคุณพาลูกน้องคุณไปตรวจที่โรงพยาบาลหน่อยเถอะผมให้คุณทั้งสองคนลา2วัน”
มาคัสคิดว่าอาการที่หญิงสาวเป็นเมื่อครู่อาจจะเกิดจากอาการเบลอที่เป็นลมก็ได้เขาจึงไม่ถือสาอะไรพร้อมบอกกับอิงฟ้าให้พาน้ำเมยไปหาหมอและให้วันลาเพื่อพักผ่อนอีกด้วย
........................................................................
(นายหมูหยองของน้ำเมยจำเธอไม่ได้เศร้าาาาาาเนอะะะะ)
- Writer
