บทที่ 4.1 - ต้องมนต์เสน่หา 20+ (หวานปนเร่าร้อน)

1035 Words

“ฉันรักเธอ” คำว่า 'รัก' ที่เก็บอยู่ในใจมาช้านานบัดนี้เขาได้พูดมันออกไปแล้ว หัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำราวกับมีใครนำปะทัดไปจุดไว้ สาวน้อยไร้เดียงสามองปรายนิ้วแกร่งที่เกลี่ยเช็ดน้ำตาบนแก้มนุ่ม แววตาคมกล้าหวาดหวั่นต่อบางสิ่งบางอย่าง ลมหายใจอุ่นร้อนคลายความเกรี้ยวกราดลงไปมาก จอมทัพค่อยๆ ทิ้งน้ำหนักตัวทาบทับเรือนกายบอบบางน่าทะนุถนอมสุดหัวใจ ปลายจมูกโด่งเป็นสันคลอเคลียแก้มใสเปียกชื้นคราบน้ำตา ที่ไม่รู้ว่ามันหยุดไหลตั้งแต่เมื่อไร ปลายรุ้งเหมือนคนหูหนวกตาบอด เธอไม่รับรู้สิ่งใดนอกจากมองเครื่องหน้าหล่อเหลาดุจรูปปั้นเทพเจ้ากรีก จอมทัพคลี่รอยยิ้มบางเบาเหนือมุมปากเล็กน้อย ปากหยักกดจูบกลีบปากนุ่มด้วยท่าทีอ่อนหวานละมุนละไม สอดเรียวลิ้นฉ่ำชองเข้าหาโพรงปากหอมกรุ่น รสชาติสุราขมปร่ากระจายทั่วเรียวปากอิ่ม ก่อนหน้าเธอรังเกียจและอยากผลักไสเขาไปให้พ้นๆ แต่ทำไมตอนนี้ถึงน้อมรับสัมผัสของเขาด้วยความเต็มใจ ยินยอมให้ลิ้น

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD