เป็นเวลากว่าหนึ่งเดือนที่ปลายรุ้งอยู่ในสถานะผู้หญิงของจอมทัพ ความรู้สึกประหม่าและตื่นเต้นลดลง เหลือเพียงความอิ่มเอมใจที่ได้รับจากอ้อมกอดของเขาทุกค่ำคืน
“เดือนนี้ยังไม่เห็นช้อปปิ้งเสื้อผ้าหรือเครื่องประดับเหมือนที่ผ่านๆ มาเลยนะ” จอมทัพเอ่ยขณะรับประทานอาหารเช้าร่วมกับเธอ ปลายรุ้งถอนหายใจตอบเสียงเนือย
“ที่มีอยู่ก็ใส่ไม่หมดแล้วค่ะ ขนาดแบ่งออกไปบริจาคบ้างแล้วก็ยังเยอะอยู่ดี ถ้าซื้ออีกมันจะเป็นการสิ้นเปลืองเปล่าๆ”
“ถ้าชอบก็ซื้อไปเถอะ เงินแค่นั้นไม่ได้ทำให้ผัวจนลงหรอกนะ” คนที่ยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มหยอกเย้า ปลายรุ้งมองค้อน
“รุ้งทราบค่ะว่าคุณทัพรวยมาก ขี้อวดจริงๆ”
“พูดแบบนี้แสดงว่ายอมรับฉันเป็นผัวแล้วใช่ไหม” เขายื่นใบหน้าคมคายเข้าไปถามใกล้ๆ
“คุณทัพ!”
ปลายรุ้งลากเสียงให้รู้ว่าเริ่มโกรธแล้วนะ ขืนยังพูดจาไม่เข้าท่าอีกคำเดียว เธอจะลุกหนีขึ้นห้องแล้วปล่อยให้เขานั่งทานคนเดียว
“ก็คุณทัพน่ะสิ เห็น
