“ทัพคะ อย่าไป” เจนนี่พยายามยื้อร่างสูงเอาไว้ให้นานที่สุด เธอยังเชื่อเสมอว่ามารยาหญิงจะสามารถเอาชนะใจผู้ชายได้ ต่อให้จอมทัพแข็งกระด้างหรือแสดงออกชัดว่าไม่ต้องการ แต่น้ำตาของผู้หญิงจะช่วยกัดกร่อนความเย็นชาให้เหลือเพียงละอองบางเบาในที่สุด
“เรื่องในอดีต… เราปล่อยวางได้ไหมคะ”
“ไม่!”
เขาลืมไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้อัมหิตเกินกว่าจะให้อภัยได้จริงๆ
“ทัพ” เขาดูเย็นชากว่าที่คิด ท่าทางและน้ำเสียงไม่เหลือเค้าความเป็นจอมทัพคนเดิมที่เคยปลอบโยนเธอในอดีต
“ปล่อย!” จอมทัพสะบัดตัวออกสุดแรง หันหลังจากไปโดยไม่ใยดีความรู้สึกของคนที่ครั้งหนึ่งเคยใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน เจนนี่มองแผ่นหลังกว้างเดินจากไป จนกระทั่งรถคันหรูพร้อมด้วยบริวารของเขาผ่านพ้นคลองสายตา หล่อนปาดน้ำตาแสแสร้งออกจากแก้มอย่างเจ็บแค้น
“คุณคงรักนังนั่นมากสินะถึงได้ปฏิเสธฉันแบบไร้เยื่อใยขนาดนี้!”
“คุณทัพกลับมาแล้ว”
ปลายรุ้งยิ้มกว้างหลังเห็นจอมทัพลงจา
