บทที่ 2.2 - ขัดคำสั่ง (ต้องการแค่เธอคนเดียว)
1280 Words
น้ำเสียงเข้มไม่ใยดี ปลายรุ้งรู้สึกเหมือนถูกผลักตกจากหน้าผาสูงชันลงสู่ท้องทะเลลึก เหมือนฝันสลายกลายเป็นฟองอากาศ สาวเจ้าน้ำตาคลอ
“ทำไมคะ รุ้งโตแล้ว แค่อยากไปเที่ยวบ้างมันผิดตรงไหน”
“อยากไปเที่ยวหรืออยากไปพลอดรักกับไอ้หมอนั่นกันแน่!”
“คุณทัพกำลังดูถูกรุ้งอยู่นะคะ” ปลายรุ้งชักเริ่มโกรธ จริงอยู่ที่เธอมีความรู้สึกดีๆ ต่อแทนคุณ แต่ก็ใช่ว่าจะต้องทำตัวแบบที่เขากล่าวหา
“แล้วฉันดูผิดเสียที่ไหน หึ!” แค่นเสียงไม่พอใจ แววตาเยาะหยันบ่งบอกว่าเขามองเธอในแง่ลบเสมอมา ปลายรุ้งสะบัดหน้าหนี ไม่หันมองคนข้างกายอีกเลยจนกระทั่งถึงคอนโดฯ
“ไม่อนุญาตก็คือไม่อนุญาต แล้วอย่าให้รู้ว่าแอบหนีไป เป็นเรื่องแน่ปลายรุ้ง!” กล่าวย้ำเสียงหนักแน่นก่อนที่ร่างบางจะลงจากรถ ปลายรุ้งไม่ได้โต้ตอบอะไร เธอประชดโดยการปิดประตูรถกระแทกใส่หน้าเขาเสียงดัง
ร่างบางวิ่งหายเข้าไปในตึกหรูท่ามกลางสายตาคมดุ จอมทัพสบถคำหยาบแล้วหยิบมือถือกดโทร. หาการ์ดที่ประจำการอยู่ที่คฤหาสน์
“ได้ตามที่สั่งหรือเปล่า โอเค ฉันกำลังไป”
เห็นทีคืนนี้เขาต้องปลดปล่อยอารมณ์โกรธให้หมดสิ้น ไม่เช่นนั้นได้คลั่งตายแน่ๆ
ปลายรุ้งทิ้งตัวนอนร้องไห้บนเตียงอย่างสุดกลั้น เกลียดเหลือเกินคนบ้าอำนาจ เขาทำเหมือนเธอเป็นหุ่นยนต์ที่จะบังคับให้หันซ้ายหันขวายังไงก็ย่อมได้ เธอเป็นคนนะ มีชีวิต มีหัวใจ มีความรู้สึก แค่ขอไปเที่ยวกับเพื่อนมันผิดนักหรือไง แล้วทำไมต้องพูดจาดูถูกกันด้วย ในสายตาของเขาเธอเป็นผู้หญิงใจง่ายมากใช่ไหม
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นท่ามกลางเสียงสะอื้นของหญิงสาว ปลายรุ้งลุกนั่งเช็ดน้ำตา สูดลมหายใจเรียกสติก่อนกดรับสาย
“ว่าไงทับทิม” พยายามกรอกเสียงสดใสทักทาย ไม่อยากให้เพื่อนรู้ว่าเธอกำลังร้องไห้
“ว่าไงล่ะยะ จะโทร. มาถามว่าบอกคุณทัพแล้วหรือยัง”
ทับทิมดูตื่นเต้นจนคนฟังสัมผัสได้ ปลายรุ้งรู้สึกผิดต่อเพื่อนเหลือเกิน ถ้าทับทิมรู้ว่าคุณทัพห้ามต้องเสียใจมากแน่ๆ
“รุ้ง… มีอะไรหรือเปล่า ทำไมเงียบไปล่ะ”
“เปล่าๆ เราแค่กำลังคิดว่าจะเตรียมซื้อชุดใหม่ไว้สำหรับใส่ไปเที่ยวทะเลดีไหม”
“กรี๊ด! หมายความว่ารุ้งไปได้ใช่ไหม” ทับทิมกรีดร้องผ่านสาย
“อืม” ปลายรุ้งไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ขอมองข้ามคำสั่งของจอมทัพที่เคยปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด
“ดีใจจังเลย โอ๊ย! เหมือนฝันเลยรุ้ง เราสองคนจะได้ไปเที่ยวทะเลด้วยกัน เล่นน้ำด้วยกัน ใส่บิกินี่คู่กัน นอนห้องเดียวกัน เม้าท์มอยกันตอนกลางคืน ให้ตายเถอะ แค่คิดก็ฟินแล้ว”
“เว่อร์ไป” ปลายรุ้งแสร้งว่า ลึกๆ แอบดีใจไม่น้อยที่จะได้ใช้เวลาร่วมกับเพื่อนสนิทอย่างทับทิม เผื่อความทุกข์ที่มันเกาะกินหัวใจจะได้หลุดลอยไปกับสายน้ำสายลมบ้าง เธอไม่อยากเก็บความอึดอัดไว้กับตัวเพียงลำพังอีกแล้ว ขอเที่ยวเพื่อปลดปล่อยความเหนื่อยล้าหน่อยเถอะ เรียนหนักมาตลอดหลายปีขอผ่อนคลายกับเขาเสียหน่อย
“งั้นแค่นี้ก่อนนะรุ้ง เดี๋ยวเราจะรีบไปบอกพี่แทนว่ารุ้งไปได้”
“อืม… ฝันดีนะ” ความหนักใจแทรกซึมหลังกดวางสายจากทับทิม ลึกๆ แล้วก็แอบกลัวจอมทัพรู้ แต่อีกใจก็นึกอยากท้าทายดูสักครั้ง
“ช่างปะไร เราโตแล้ว คุณทัพนั่นแหละจู้จี้!”
“นรก!”
กำปั้นหนักๆ ทุบลงบนเตียงสุดแรง กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่แท้ๆ แล้วเชียว ใบหน้าหวานของปลายรุ้งกลับตามมาหลอกหลอนจนเขาไม่อาจหักห้ามใจกระทำการร่วมรักกับนางแบบสาวชื่อดังที่กำลังนอนเปลือยกายอยู่บนเตียงได้
“กลับไป ผมไม่มีอารมณ์”
เขาโบกมือไล่พร้อมกับยื่นเช็คอันมีมูลค่าเทียบเท่ากับงานถ่ายแบบทั้งปีส่งให้ นางแบบสาวแม้ไม่พอใจที่เขาหยุดกลางคัน แต่พอเห็นเม็ดเงินก็หูตาลุกวาว รู้มาก่อนว่าเขานั้นเป็นพ่อบุญทุ่ม แต่ไม่คิดว่าจะเปย์หนักถึงขั้นกล้าจ่ายเงินจำนวนมหาศาลให้เธอทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ลึกซึ้งต่อกัน ชักอยากหว่านเสน่ห์เสียแล้วสิ ผู้ชายหล่อรวยแถมใจป้ำแบบนี้จะไปหาได้จากที่ไหน
“น่าเสียดายนะคะ ลิลลี่ยังอยากอยู่กับคุณต่อ”
มือเรียวลูบไล้แผงอกกำยำอย่างเย้ายวน ซบใบหน้าแนบหาความเซ็กซี่ เนียนสูดดมกลิ่นกายบุรุษเพศอย่างหลงใหล
“คราวหน้า…”
“ไม่มีคราวหน้า” จอมทัพตัดบทดื้อๆ เขาดันร่างหล่อนออกห่างแล้วเดินไปคว้าเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้มมาสวมทับ ปกปิดเรือนร่างแข็งแกร่งให้พ้นสายตาเหยี่ยวสาว หยิบบุหรี่นำเข้าจากเมืองนอกขึ้นจุดสูบหน้าตาเฉย
“ผมไม่เรียกซ้ำ” เขายักคิ้วขึ้นอย่างถือดี เล่นเอานางแบบชื่อดังถึงกับหน้าเสีย
“แต่ว่า…”
“ถ้าไม่อยากให้ยึดคืน รีบแต่งตัวแล้วออกไปซะ”
ปรายตามองไปยังเช็คเงินสด คนถูกขู่รีบสวมใส่เสื้อผ้าแล้วรีบแล่นออกจากห้องนอนหรูหราแทบไม่ทัน จอมทัพออกมายืนรับลมที่ระเบียง เห็นคู่ขาคนสวยกำลังจะเปิดประตูก้าวขึ้นรถ ยังไม่วายเงยหน้าขึ้นมาส่งจูบให้เขาเป็นการทิ้งท้าย จอมทัพแสยะยิ้ม ผู้หญิงประเภทนี้ดาษเดื่อนเต็มท้องถนน แค่มีเงินมีอำนาจกระดิกนิ้วเรียกสองสามทีก็รีบวิ่งแจ้นเข้าใส่ พร้อมนวยนาดก้าวขึ้นเตียงอย่างไม่มีอิดออด
ลองถ้าเขาเป็นแค่ไอ้ทัพคนเก่าน่ะหรือ อย่าหวังว่าพวกหล่อนจะชายตามอง แม้แต่ผิวเนื้อก็คงไม่ได้เฉียดใกล้ เหอะ!
จอมทัพเดินกลับเข้าห้องพร้อมขยี้ก้นบุหรี่ลงบนที่รองแก้วอย่างหงุดหงิดใจ ทำท่าจะก้าวขึ้นเตียงนอนแต่แล้วก็เปลี่ยนใจเดินไปหยุดอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์ หยิบขวดเหล้าที่เหลืออยู่ครึ่งค่อนขวดเปิดออก รินน้ำสีอำพันใส่แก้วทรงสูงกระดกดื่มไม่ยั้ง นัยน์ตาคมเข้มเริ่มพร่าพราย ห้วงความคิดมีแต่คำพูดของปลายรุ้งลอยวนเวียนอยู่ในหัวสมอง สีหน้าแววตาที่มองเขาฉายชัดว่าไม่พอใจ เขารู้ว่าเธออยากไปเที่ยว อยากสังสรรค์กับเพื่อนพ้อง เขาอนุญาตแน่หากทริปทะเลเจ้าปัญหาไม่มีศัตรูหัวใจร่วมด้วย ทว่าไม่เป็นเช่นนั้น ดูเหมือนไอ้หมอนั่นคงหวังทำคะแนนเต็มที่ถึงชวนกันไปเที่ยวทะเล และถ้าเขาเดาไม่ผิด มันคงคิดใช้น้องสาวตัวเองเป็นสะพานในการเข้าหาปลายรุ้ง
ยิ่งคิดก็ยิ่งเดือด! อยากกระชากแม่จอมดื้อให้ติดอยู่กับตัวตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง จะได้มั่นใจว่าหล่อนไม่ออกนอกลู่นอกทาง
คนเริ่มเมาได้ที่ทิ้งตัวนอนราบกับเตียง ยกมือก่ายหน้าผากมองรูปสาวน้อยแก้มใสในชุดนักศึกษาผ่านกรอบรูปขนาดใหญ่ที่ติดอยู่บนฝาผนัง ดวงตากลมโตคู่นั้นเขาหลงรักตั้งแต่แรกพบ คิดถึงเรียวปากจิ้มลิ้มที่ครั้งหนึ่งเขาเคยได้ลิ้มลองรสชาติหอมละมุน แม้เป็นการบีบบังคับโดยที่เจ้าตัวไม่เต็มใจ แต่ความอ่อนนุ่มที่ได้สัมผัสก็ทำให้หัวใจของเขาตราตรึงไม่รู้ลืม
“ปลายรุ้ง… ฉันอยากให้เธอรู้ว่าฉันรักเธอ รักมากกว่าชีวิตของฉัน”
- Writer
