บทที่ 2.3 - ขัดคำสั่ง (หวั่นไหว) (จบตอน)

1035 Words

“ตอนแรกเราคิดว่ารุ้งจะมาด้วยไม่ได้แล้วซะอีก เห็นเลื่อนนัดจากเดิมไปตั้งสามวัน” ณิชากล่าวขณะยกสัมภาระเข้าที่พัก ในที่สุดปลายรุ้งก็แอบหนีมาเที่ยวทะเลกับเพื่อนสนิทสำเร็จ แม้จะคลาดเคลื่อนจากกำหนดการเดิมถึงสามวัน เพราะต้องทำให้จอมทัพตายใจและอาศัยช่วงที่เขาบินไปดูงานต่างประเทศรีบมา ผู้ปกครองจอมเนี๊ยบคงนึกไม่ถึงว่าเธอจะกล้าขัดคำสั่งอันเด็ดขาดที่เขาย้ำหนักย้ำหนา หากเป็นเมื่อก่อนปลายรุ้งคงกลัวหัวหดและคุดคู้อยู่แต่ที่คอนโดฯ แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว อะไรที่เธอเห็นสมควรเธอจะทำมันทันที ในเมื่อเธอโตแล้ว มีวุฒิภาวะมากพอที่จะตัดสินใจอะไรได้เองโดยไม่ต้องผ่านความเห็นชอบจากจอมทัพเหมือนแต่ก่อน “ก็อย่างที่บอกแหละ” ปลายรุ้งพูดเสียงอ้อมแอ้ม “มีรอบเดือนก็เลยไม่อยากมาเพราะกลัวเล่นน้ำไม่ได้ใช่ไหม” ณิชาทำหน้าทะเล้น หารู้ไม่ว่ามันคือข้ออ้างที่เพื่อนสนิทหยิบยกมาใช้ปกปิดความจริง “ทับทิม ไม่เอาสิ” ปลายรุ้งแก้มแดง หันไปมองแทนคุณที่กำลังเดินตามหลังเข้ามาติดๆ เขาคงไม่ทันได้ยินหรอกมั้ง “นอนห้องเดียวกันใช่ไหมสองสาว” ชายหนุ่มเพียงหนึ่งเดียวเอ่ยถาม วันนี้ปลายรุ้งน่ารักเหลือเกิน ร่างบางสวมเดรสสีขาวแขนตุ๊กตา โชว์ลาดไหล่นวลเนียนอวดความผ่องใส ทรงผมหน้าม้าดัดลอนล้อมกรอบใบหน้าหวาน ถักเปียสองข้างติดโบว์ชมพูเล็กๆ ทั่วศีรษะ ให้ความรู้สึกดุจเจ้าหญิงองค์น้อยน่าทะนุถนอม “ค่ะ น้องอยากนอนคุยกับรุ้ง มีเรื่องเมาท์มอยเยอะแยะเลย โดยเฉพาะเรื่องของพี่แทน” “อะไรกันไอ้หมู จะหาเรื่องใส่ร้ายพี่อีกแล้วใช่ไหม” แทนคุณโยกศีรษะน้องสาวเล่น ปลายรุ้งมองภาพความสนิทสนมของสองพี่น้องด้วยความปลาบปลื้มใจ เธอชอบความสัมพันธ์ของแทนคุณและณิชา โดยเฉพาะสรรพนามที่แทนคุณใช้เรียกน้องสาวว่า ‘ไอ้หมู’ ฟังดูน่ารักและอบอุ่นเหลือเกิน ภาพสองพี่น้องหยอกล้อกันทำให้เธอคิดถึงพี่ชาย… มันจะดีแค่ไหนนะหากตอนนี้เขายังอยู่ “จะเมาท์อะไรพี่ก็ช่วยพูดเรื่องดีๆ หน่อยเถอะ พี่ไม่อยากให้น้องรุ้งเข้าใจผิด” แทนคุณปรายตามองสาวน้อยแก้มใส “ได้ค่า น้องรู้ค่ะว่าพี่แทนแคร์ยัยรุ้งมาก” ณิชาได้ทีจึงตีเนียนช่วยพี่ชาย ทั้งสองแอบยักคิ้วให้กันโดยที่ปลายรุ้งไม่ทันสังเกตเห็น “ทับทิม” คนถูกพาดพิงหยิกแขนเพื่อนเบาๆ แก้มนวลแดงระเรื่อ “รุ้งว่าเราเอาของเข้าไปเก็บในห้องกันเถอะ จะได้รีบไปซื้อกับข้าวที่ตลาดกัน” ปลายรุ้งรีบเปลี่ยนเรื่อง เธอกำลังจะยกกระเป๋าของตัวเองเข้าห้อง แต่ก็ช้าไปกว่าแทนคุณที่รีบปรี่เข้ามาช่วยอย่างไว “เดี๋ยวพี่ถือเข้าไปให้ นอนห้องไหนครับ?” “ห้องนี้ค่ะ” ณิชาเป็นฝ่ายตอบพลางชี้นิ้วไปยังห้องมุมขวาสุดของบ้าน “เดี๋ยวขอตัวไปโทรศัพท์บอกคุณพ่อกับคุณแม่ก่อนนะว่าเราถึงภูเก็ตแล้ว ท่านจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง” “เดี๋ยวสิทับทิม ทับ… ทิม” ปลายรุ้งเสียงแผ่วในช่วงท้าย “ไปครับ เอาของไปเก็บกัน” แทนคุณลากกระเป๋าเดินทางใบสุดท้ายวางหลบมุมให้เจ้าของห้อง เขาสำรวจดูความเรียบร้อยก่อนพยักหน้ามั่นใจว่าไม่มีอะไรน่ากังวล ปลายรุ้งเห็นใบหน้าหล่อเหลามีเหงื่อซึม เธอหยิบผ้าเช็ดหน้าสีม่วงอ่อนส่งยื่นให้เขา “ครับ?” แทนคุณเลิ่กคิ้วมองอย่างสงสัย “เช็ดเหงื่อสักหน่อยค่ะ” คนตัวเล็กพูดแล้วยิ้มหวาน แทนคุณหลงละเมอกับรอยยิ้มนั้น เขารีบรับไมตรีจากเธอด้วยความเต็มใจ ผ้าเช็ดหน้าปักลายดอกกุหลาบสีขาวมีกลิ่นน้ำหอมประจำกายหญิงสาวติดอยู่ “น้องรุ้งปักเองหรือครับ” “ค่ะ” “สวยมากเลยครับ” เขาชมจากใจจริง ปลายรุ้งไม่ได้มีดีแค่ความงามภายนอกเพียงอย่างเดียว งานบ้านงานเรือนจัดอยู่ในขั้นดีพร้อมทุกกระเบียดนิ้ว มาบ้านเขาทีไรก็ชอบเข้าครัวทำอาหารและขนมนมเนยให้ทานเป็นประจำ จนพ่อกับแม่ของเขาต่างชมไม่ขาดปาก ท่านเปรยว่าอยากได้หญิงสาวมาเป็นลูกสะใภ้ “น้องรุ้งนี่เก่งทุกอย่างเลยนะครับ หายากนะผู้หญิงที่ครบเครื่องแบบนี้” “พี่แทนก็ชมเกินจริงค่ะ” ปลายรุ้งเหนียมอาย เพิ่มเสน่ห์ให้เธอดูน่ามองมากยิ่งขึ้น “พี่ไม่ได้ชมเกินจริงหรอกครับ น้องรุ้งของพี่เก่งจริงๆ” น้องรุ้งของพี่งั้นหรือ…? ปลายรุ้งเงยหน้าสบตากับคนพูดด้วยหัวใจเต้นระทึก แทนคุณเหมือนต้องมนต์สะกดยามสบนัยน์ตาหวานปานน้ำผึ้ง เท้าแกร่งสืบเข้าหาร่างบางช้าๆ เขาจับเส้นผมทัดใบหูเล็กแผ่วเบา เคลื่อนกายเข้าใกล้ดอกไม้งามจนกระทั่งดวงหน้าอ่อนเยาว์อยู่ใกล้แผงอกกว้าง แทนคุณโน้มใบหน้าลงต่ำหมายจุมพิตริมฝีปากเคลือบลิปกลอสมันวาว “ยะ อย่าค่ะ!” ปลายรุ้งได้สติก่อนรีบถอยหนี แทนคุณหน้าเจื่อนเล็กน้อย เหมือนคนถูกผลักตกจากสวรรค์ทั้งๆ ที่กำลังจะได้จูบกับนางฟ้า! “พี่ขอโทษ” น้ำเสียงรู้สึกผิดเอ่ย เมื่อครู่เขาคงรุกมากเกินไป ปลายรุ้งจะอึดอัดหรือเปล่านะ “ไม่เป็นไรค่ะ” ฝ่ายคนเกือบเผลอใจก็ไม่กล้าสบตา บีบมือเย็นชื้นบรรเทาความตื่นเต้น “น้องรุ้งพักผ่อนให้หายเหนื่อยก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวเย็นๆ เราค่อยไปตลาดกัน” เขาไม่ลืมแสดงความห่วงใยผ่านน้ำเสียงนุ่มทุ้ม ร่างสูงตัดสินใจเดินออกจากห้อง ลึกๆ แล้วนั้นแอบเสียดาย แต่มาคิดดูอีกทีเขาก็ไม่อยากทำให้ปลายรุ้งเสียหาย สู้เก็บเปรี้ยวไว้กินหวานดีกว่า ปลายรุ้งทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงหลังแทนคุณลับสายตา หญิงสาวตบแก้มนุ่มสองข้างเพื่อเรียกสติ “เกือบไปแล้ว!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more