บทที่ 1.2 - อ้อมกอดคนใจร้าย (เด็กดีของคุณทัพ)
1317 Words
“จัดการให้เรียบร้อย อย่าให้เรื่องสาวมาถึงตัวฉันได้เด็ดขาด เข้าใจไหม” จอมทัพโทรศัพท์สั่งลูกน้องให้จัดการกับศพของไอ้แท็กซี่บ้ากาม โชคดีที่เขาสังหรณ์ใจแล้วขับรถตามมันไป ด้วยว่ายามวิกาลเช่นนี้ผู้หญิงนั่งแท็กซี่คนเดียวมีแต่เสี่ยงกับเสี่ยง แล้วยิ่งสวยปานนางฟ้าอย่างปลายรุ้งด้วยแล้ว ไม่แปลกที่ไอ้เวรนั่นจะอยากได้ แต่คนอย่างมันไม่มีสิทธิ์ยุ่งกับหล่อน ซ้ำยังกล้าทำร้ายให้เจ็บตัว ดวงมันคงถึงฆาตถึงได้มายุ่งกับดวงใจของจอมทัพ ตายๆ ไปซะแผ่นดินจะได้สูงขึ้น
“อย่า… กลัวแล้ว… อย่า…”
ร่างบางดิ้นพล่านยกมือปัดป้องกลางอากาศ จอมทัพรีบปรี่ไปที่เตียงแล้วคว้ามือนุ่มมาจับไว้ ปลายรุ้งหายใจเหนื่อยหอบ ในฝันเธอพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดจากชายโฉดผู้นั้น มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้หมายจะจูบ
ริมฝีปากอวบอิ่ม หญิงสาวดีดดิ้นจนผ้านวมหลุดออกจากกาย แพขนตางอนมีหยดน้ำเกาะพราวก่อนรินไหลอาบแก้ม เสียงหวานสะอื้นในลำคอ ปลายรุ้งน่าสงสารเหลือเกิน จอมทัพทนไม่ไหวจึงล้มตัวลงนอนเคียงข้างเธอ สวมกอดยอดรักอย่างปกป้อง วงแขนแกร่งโอบกระชับร่างน้อยสู่อ้อมอก ถ่ายทอดความรักและความห่วงใยส่งตรงถึงร่างบาง ปลายรุ้งเริ่มสงบเพราะในฝันมีบุรุษรูปงามเข้ามาช่วยให้หลุดพ้นจากคนชั่วร้าย หญิงสาวซุกใบหน้าเบียดชิดแผงอกกำยำ จอมทัพก้มมองเด็กน้อยพลางอมยิ้ม เขาจูบเรือนผมสลวยนิ่งแช่อยู่นาน
“หลับซะนะเด็กดี” เขาตระกองกอดหล่อนตลอดทั้งคืนไม่ไปไหน เฝ้ามองใบหน้าหวานละมุนแม้จะมีร่องรอยของการถูกทำร้าย แต่ในสายตาของจอมทัพหล่อนยังคงงดงามเสมอ
ทั้งชีวิตของมาเฟียในคราบนักธุรกิจ เขาไม่ใช่คนดีพร้อม ไม่กล้าบอกใครต่อใครว่าสองมือนั้นสะอาดบริสุทธิ์ จอมทัพเป็นเพียงผู้ชายที่ผ่านโลกผ่านมรสุมมาหมดแล้วทุกรูปแบบ สังคมโหดร้ายหล่อหลอมให้เขากลายเป็นคนเข้มแข็งและเลือกที่จะยืนหยัดอย่างราชสีห์ แผ่นหลังกว้างใครจะรู้ว่าเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์ จอมทัพไม่เคยเปิดเผยด้านมืดให้ใครรับรู้ เขาล้างมือจากสิ่งชั่วร้ายแล้วหันมาทำธุรกิจที่ถูกต้องตามกฎหมายทุกประการ แต่กระนั้นก็อย่าประมาทเสือ เพราะตราบใดที่เลือดในกายยังเต็มไปด้วยความพลุ่งพล่าน นั่นหมายความว่าเสือยังไม่ถอดเขี้ยวเล็บ
และเสืออย่างเขาจะไม่มีวันปล่อยให้ใครมาแตะต้องปลายรุ้งเด็ดขาด!
เปลือกตาคู่งามกระพริบถี่ๆ ขับไล่ความง่วงและความเมื่อยล้าออกไปจากร่างกาย ปลายรุ้งลืมตามองรอบๆ ห้อง ก็พบว่าที่นี่ไม่ใช่คอนโดฯ ส่วนตัวของเธอ สมองประมวลภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แท็กซี่บ้ากามคนนั้นพยายามจะลวนลามเธอให้จงได้ โชคดีที่คุณทัพมาช่วยเอาไว้ได้ทัน
จริงสิ… คุณทัพ
“ตื่นแล้วเหรอ”
น้ำเสียงเข้มถามในสภาพงัวเงีย แขนแกร่งยังคงกอดรัดร่างบางเอาไว้ ปลายรุ้งเลื่อนสายตามองไปที่ช่วงเอว ใบหน้างามแดงระเรื่อ
“เป็นอะไร?” เขาถามเมื่อเห็นเธอเอาแต่ก้มหน้างุด พอได้สติจึงรู้ว่าทำอะไรลงไป จอมทัพถอยห่างเว้นระยะให้คนตัวเล็กได้หายใจหายคอ ปลายรุ้งรีบซ่อนใบหน้าเขินอายเอาไว้ ไม่อยากให้เขาเห็น
“อาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วลงไปทานข้าว”
เอ่ยสั่งนิ่งๆ ในแบบฉบับของเขา ร่างสูงดูไม่ยี่หระต่ออ้อมกอดที่มอบให้เธอตลอดทั้งคืน ผิดกับปลายรุ้งที่ใจเต้นแรงและไม่กล้าสบตาเขา
“เสื้อผ้าของรุ้ง…”
“เดี๋ยวให้คนเอามาให้ พอมีอยู่”
ปลายรุ้งเคยอาศัยอยู่ที่คฤหาสน์แห่งนี้เมื่อครั้งที่จอมทัพรับเธอเข้ามาอุปการะใหม่ๆ แต่พอโตขึ้นก็ต้องการความเป็นส่วนตัวตามประสาวัยรุ่นทั่วไป ปลายรุ้งจึงอ้อนขอออกไปอยู่ข้างนอก โดยตอนแรกเธอบอกกับจอมทัพว่าจะไปเช่าหอพักอยู่กับเพื่อน แล้วจะทำงานหาเงินจ่ายค่าหอเอง แต่คิดหรือว่าผู้ปกครองจอมดุจอมหวงจะปล่อยให้เธอใช้ชีวิตอิสระโดยปราศจากการเฝ้ามองของเขา จอมทัพลงทุนซื้อคอนโดฯ หรูระดับร้อยล้านให้เธออยู่อย่างสุขสบาย ทั้งยังเพิ่มจำนวนเงินให้ใช้ต่อเดือนแบบชนิดที่เรียกว่าใช้เท่าไรก็ไม่มีวันหมด ไม่พอ… บัตรเครดิตทุกใบของปลายรุ้งหล่อนสามารถรูดซื้อของได้ตามใจชอบโดยปราศจากการจำกัดวงเงิน
ชีวิตดั่งเจ้าหญิงเป็นที่น่าอิจฉาสำหรับใครหลายๆ คน หากปลายรุ้งไม่คิดเช่นนั้น ใครเล่าจะรู้ว่าเธอต้องต่อสู้กับความอึดอัดที่จอมทัพคอยบงการทุกเรื่องอยู่ร่ำไป เขาให้ความสุขสบายแก่เธอในด้านของความเป็นอยู่ แต่ในเรื่องของจิตใจเขาทำให้เธอทุกข์และอยากหลุดพ้นจากตำแหน่งนกน้อยในกรงทองของเขา
“นั่งลงสิ”
หลังเห็นร่างบางเดินลงมาจากชั้นสอง จอมทัพพับหนังสือพิมพ์รายวันที่เขามักอ่านก่อนทานอาหารเช้าเก็บเข้าที่ หญิงสาวสวมเสื้อชีฟองผูกโบว์ช่วงเอวพร้อมด้วยกางเกงยีนส์แฟชั่น ปลายรุ้งเป็นคนสวยธรรมชาติ ไม่ว่าจะสวมใส่อะไรหล่อนก็ดูน่ามองเสมอ เพราะฉะนั้นอย่าถามว่าทำไมเขาถึงต้องหวงต้องหึงเป็นไอ้บ้าอย่างทุกวันนี้
“ขอบคุณค่ะ”
เอ่ยขอบคุณสาวใช้ที่ตักข้าวต้มกลิ่นหอมให้เธอ นิสัยอ่อนน้อมถ่อมตนติดตัวมาตั้งแต่เล็กจนโต เป็นอีกหนึ่งเสน่ห์ที่ทำให้จอมทัพหลงใหล
“กินให้อิ่มเดี๋ยวจะพาเข้าบริษัทฯ ด้วย”
กล่าวจบก็ตักข้าวต้มคำแรกเข้าปากเคี้ยวด้วยท่าทีนิ่งขรึม ปลายรุ้งขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าเขาจะพาเธอไปที่บริษัทฯ ด้วยทำไม
“ใกล้จบแล้วไม่ใช่เหรอ จะพาไปแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ เวลาทำงานจริงจะได้ไม่เคอะเขิน” จอมทัพวางแผนชีวิตเด็กในปกครองเสร็จสรรพ ปลายรุ้งตวัดตามองอย่างขุ่นเคือง
“รุ้งเคยบอกคุณทัพไปแล้วว่ารุ้งจะหางานทำเอง”
คนที่กำลังเจริญอาหารหยุดทานกะทันหัน อารมณ์คุกรุ่นเริ่มปะทุอยู่ข้างใน เขารู้ว่าเธออยากหางานทำเอง แล้วก็รู้ด้วยว่าสาเหตุมาจากสิ่งใด
แต่อย่าคิดว่าจะตีปีกบินหนีไปจากเขาได้ง่ายๆ ในเมื่อเธอคือผู้หญิงที่เขาเฝ้ารัก เฝ้าทะนุถนอมมาหลายปี เธอก็ต้องอยู่เคียงข้างเขาตลอดไป
“จะต้องหางานทำเองให้เหนื่อยไปทำไม บริษัทฯ ของเราก็มี”
“แต่นั่นไม่ใช่บริษัทฯ ของรุ้ง” หล่อนเถียงฉับพลัน
“ของฉันก็คือของเธอ มันต่างกันตรงไหน”
หางเสียงเริ่มห้วนจัด ปลายรุ้งช่างเก่งเหนือใคร จะมีสักกี่คนที่ทำให้เขาหัวเสียเพียงแค่พูดคุยด้วยไม่กี่ประโยค
“ต่างค่ะ ถ้ารุ้งเข้าไปทำงานที่บริษัทฯ ของคุณทัพ รุ้งจะถูกนินทาว่าเป็นเด็กเส้นในขณะที่คนอื่นๆ เขาฝ่าฟันกันแทบตายกว่าจะได้ทำงานที่นั่น”
บริษัทฯ ของจอมทัพยิ่งใหญ่และติดอันดับต้นๆ ของโลก แน่นอนว่าชื่อเสียงการันตีด้วยคุณภาพขนาดนี้ ย่อมมีผู้สนใจอยากร่วมงานกับเขาเป็นของธรรมดา ทุกๆ ปีจะมีการคัดเลือกพนักงานเข้าสู่องค์กรอย่างเข้มข้น การแข่งขันสูงถึงขั้นมีคนเคยคิดสั้นจะฆ่าตัวตาย เพียงเพราะไม่ผ่านการประเมินรอบแรก ปลายรุ้งไม่อยากขึ้นชื่อว่าเอาเปรียบความพยายามของพวกเขาเหล่านั้น
“ใครมันกล้านินทาฉันจะไล่ออกให้หมด”
- Writer
