ปฐมบท 1.2 - คุณทัพขี้หวง
1010 Words
“ไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้” เขาพยายามข่มความไม่พอใจเอาไว้ ชี้นิ้วไปที่ประตูห้องนอนสั่งเสียงเข้ม
“ไม่ค่ะ รุ้งจะใส่ชุดนี้” บทจะดื้อปลายรุ้งก็ทำได้ดีไม่แพ้ใคร จอมทัพกัดฟันกรอด เขาเดินไปทุบกำปั้นอัดกับโต๊ะทานข้าว แสดงอารมณ์โมโหร้ายอันเป็นนิสัยที่แก้ไม่หาย
“คุณทัพ…” ปลายรุ้งครางเสียงแผ่ว หวาดกลัวยามสายตาดุดันเลื่อนมองมาที่ตน หญิงสาวกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ สองมือกำชายกระโปรงเจ้าปัญหาแน่น
“หรือจะให้ฉันเปลี่ยนให้?”
ท่าทางคุกคามจนปลายรุ้งชักเริ่มหวั่นใจ สองเท้าหนาไล่ต้อนร่างบางที่ถอยหนีเรื่อยๆ และก่อนที่จะทันได้กระชากแขนเรียว ปลายรุ้งก็รีบวิ่งเข้าห้องปิดประตูลงกลอนอย่างรวดเร็ว สาวน้อยปากกล้าหยิบชุดเดรสตัวยาวออกมาสวมใส่ด้วยท่าทีรีบร้อน ยืนตั้งสติอยู่ชั่วครู่ก่อนเปิดประตูออกมาเผชิญหน้ากับจอมไร้เหตุผลอีกครั้ง คราวนี้จอมทัพพึงพอใจกับชุดใหม่ของเธอยิ่งนัก กระโปรงสีฟ้าลายลูกไม้ยาวคลุมข้อเท้า ปกปิดเรือนร่างแสนเย้ายวนที่เขานั้นหวงแหนยิ่งกว่าสิ่งใด
“ยาวพอไหมคะ หรือถ้ายังไม่พอ รุ้งจะได้ไปเปลี่ยนเป็นชุดราตรีลากพื้น” ไม่วายประชดประชัน ทว่าจอมทัพกลับรู้สึกเอ็นดูมากกว่ากรุ่นโกรธ
“ชุดราตรีก็ดีนะ” หล่อนกวนมาเขาก็กวนกลับ
“คุณทัพ!” ปลายรุ้งดิ้นเร่า อยากเอาชนะจอมเอาแต่ใจสักครั้ง “ไปกันได้หรือยังคะ รุ้งหิวแล้ว”
พูดจบก็เดินนำหน้าลิ่ว ไม่หันมองชายหนุ่มที่ยืนยิ้มให้กับความน่ารักของเธอ
บรรยกาศดินเนอร์หรูบนดาดฟ้าท่ามกลางแสงสีแห่งเมืองหลวงในยามค่ำคืน ไม่ได้ช่วยให้อารมณ์ร้อนรุ่มของจอมทัพบรรเทาลงได้เลย เมื่อสาวน้อยตรงหน้าตกเป็นเป้าสายตาของบรรดาหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ที่จ้องจะงาบเนื้อหวาน จอมทัพนั่งกำหมัดตลอดเวลา ขนาดส่งแววตาเหี้ยมดุมองกราดให้รู้ว่าหล่อนเป็นของใครพวกมันยังไม่วาย สงสัยอยากเจอดี ท้าทายอำนาจมืดกันแบบนี้สั่งฆ่าให้หมดเลยดีไหม
“กินให้มันเร็วๆ หน่อยได้ไหม” น้ำเสียงไม่พอใจขั้นรุนแรง ปลายรุ้งที่กำลังเอร็ดอร่อยกับสเต๊กเนื้อรสชาติพรีเมี่ยมหยุดชะงัก
“คุณทัพเป็นอะไรคะ” เสียงหวานเอ่ยถามโดยไม่รู้ว่าต้นเหตุมาจากความสวยสะพรั่งของตัวเองล้วนๆ
“เห็นไหมว่ามีคนมอง”
จอมทัพกัดฟันบอก ปลายรุ้งจึงกวาดสายตามองรอบๆ กาย เหล่าสุภาพบุรุษปรายตามองเธอเล็กน้อย หญิงสาวเห็นเป็นเรื่องปกติ บางทีพวกเขาอาจไม่ได้มองมาที่โต๊ะของเธอก็ได้ จอมทัพคิดไปเองมากกว่า
“ยังจะมองตอบพวกมันอีก”
จอมทัพฉุนหนัก แววตาของเธอต้องมีไว้มองเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น ห้ามมองคนอื่นเด็ดขาด เขาหวง! หวงมากด้วย!
“อยู่ต่อหน้าฉันยังจะกล้าส่งสายตาให้ชายอื่น” กล่าวหาเพราะอารมณ์หึงหวงตีรวนจนสติพังไปหมดแล้ว
“รุ้งยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ”
“เหอะ!” จอมทัพแค่นเสียงเยาะหยัน เขายกไวน์กระดกดื่มรวดเดียวหมดแก้วอย่างโกรธๆ ปลายรุ้งเห็นสถานการณ์เริ่มไม่สู้ดีจึงยกน้ำส้มคั้นขึ้นดื่ม หล่อนเช็ดริมฝีปากด้วยท่าทีเรียบร้อยอ่อนหวาน
“ไม่กินต่อให้หมด”
“เรากลับกันเลยดีกว่าค่ะ” อารมณ์อยากทานหมดลงตั้งแต่เขาหาเรื่องดุด่าเธออย่างไร้เหตุผล ปลายรุ้งเริ่มไม่อยากอยู่ใกล้จอมทัพ นับวันๆ เขาชักก้าวก่าย ทำตัวประหนึ่งเป็นเจ้าชีวิตเธอ สั่งห้ามทุกอย่างแม้แต่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ อย่างเช่นการแต่งกายเป็นต้น
“งั้นกลับ”
ดีเหมือนกัน ขืนอยู่ต่อกลัวใจตัวเองจะได้เป็นข่าวหน้าหนึ่งเพราะไล่กระทืบพวกผู้ชายที่บังอาจมองดอกไม้ช่องามของเขา จอมทัพไม่อยากให้ภาพลักษณ์นักธุรกิจมาดสุขุมนุ่มลึกต้องพังทลายลงเพราะความหึงหวง
มันได้ไม่คุ้มเสีย!
ระหว่างทางทั้งสองไม่มีบทสนทนาใดๆ ปลายรุ้งเอาแต่มองข้างทางผิดกับสารถีหนุ่มที่พอมีโอกาสก็เหลือบสายตาแอบมองเธออยู่เป็นระยะๆ
“ช่วงนี้ไม่ค่อยกลับคอนโดฯ นอนบ้านทับทิมเหรอ”
ทับทิม หรือ ณิชา คือเพื่อนสนิทของปลายรุ้ง ทั้งสองรู้จักกันตั้งแต่สมัยเป็นเฟรชชี่ใหม่ๆ ช่วยเหลือเกื้อกูลซึ่งกันและกัน อีกทั้งยังจับผลัดจับผลูมาอยู่สายรหัสเดียวกัน จึงทำให้ความสัมพันธ์แนบแน่นเสมือนพี่น้องคลานตามกันมา
“ค่ะ ช่วงนี้รุ้งต้องทำวิจัยจบ เลยไปนอนบ้านทับทิมค่ะ”
เขาจะถามทำไมในเมื่อส่งคนคอยสะกดรอยตามเธอทุกฝีก้าว อย่าคิดว่าไม่รู้นะ เธอรู้ทุกอย่างแต่เบื่อที่จะพูด เพราะคนอย่างจอมทัพไม่เคยสนใจความรู้สึกของใครอยู่แล้ว เขาสนแต่ความต้องการของตัวเองเท่านั้น
“ฉันเพิ่งรู้ว่าทับทิมมีพี่ชาย” สันกรามขยับขึ้นเล็กน้อย เขาแทบบ้าเมื่อรู้ว่าเพื่อนสนิทของหล่อนมีพี่ชายสุดหล่อ ดีกรีนายแบบชื่อดังระดับเอเชีย นั่นหมายความว่าตลอดเวลาที่ปลายรุ้งไปค้างอ้างแรมบ้านนั้น เธอก็ต้องพบกับผู้ชายคนอื่น ซึ่งเขายอมไม่ได้อีกต่อไป
“ค่ะ พี่แทน”
แทนคุณ เป็นผู้ชายที่เธอแอบปลาบปลื้มอยู่ลึกๆ
“ไม่ได้อยากรู้ชื่อของมัน!”
จอมทัพตอกกลับ เขาไม่ได้อยากรู้ชื่อเสียงเรียงนามของไอ้ผู้ชายคนนั้น จะพูดขึ้นมาทำไม รู้บ้างไหมว่าชื่อชายอื่นที่เล็ดลอดผ่านเรียวปากอิ่มสร้างความเดือดดาลให้เขาโมโหเพียงใด ขยันสร้างแต่เรื่องให้หึงหวงไม่รู้จบ ระวังตัวไว้เถอะแม่ตัวดี ถ้าทนไม่ไหวขึ้นมาพ่อจับปล้ำทำเมียซะให้เข็ด
“เป็นอะไร” ปรายตามองหล่อนก็เห็นสีหน้าไม่พอใจฉายชัด
“ทำไมคุณทัพต้องเรียกพี่แทนว่ามันด้วยคะ”
เอี๊ยด!
- Writer
