Return Back ในที่สุดเราก็เจอกันอีก

03

ติ๊งงง~ ติ๊งงง ~

ในขณะที่ตัวเองกำลังวิ่งอย่างไร้จุดหมาย โทรศัพท์เขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง ถ้าเขายังวิ่งไปอยู่อย่างนี่ เขาได้หอบตายแน่ๆ เขารีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก็พบว่าพี่ซุ้ยผู้จัดการของเขาโทรมา เขาเลยรีบกดรับ และวิ่งหนีไปพร้อมๆ กัน

(“น้องตอง ฟังพี่นะคะ พี่จะจองรถอยู่ที่มุมตึก GB น้องรีบวิ่งหักโค้งมาทางนั้น แล้วพี่จะจอดรถรอตรงถนนตรงข้าม ถ้าน้องยืนอยู่มุมตึก พี่จะอยู่ทางซ้ายมือ ใต้ต้นไม้ใหญ่ โอเคนะคะ”) พอเขาได้ฟังแบบนั้น เขาก็รีบวิ่งไปที่ตึก GB ตึกที่อยู่มุมสุดของซอย ซึ่งระยะทางมันก็ดูไกลเหลือเกิน เขาจะมีแรงที่จะวิ่งหนีได้ถึงตึกนั้นไหม พอมองหันหลังไป

กรี๊ดดด~ ตองงง~

“หายนะมาเยือนจริงๆ โว้ย!”

กรี๊ดดด~ ตองงง~

“โอ้ย!! นี่มันตึก KB” เสียงหายใจหอบเหนื่อยเริ่มเข้าครอบงำเขา เขาเริ่มจะวิ่งไม่ไหว ทั้งระยะทางและเส้นชัย อยู่ตรงหน้าเท่านั้น เขาเหวี่ยงผ้าพันคอทิ้ง กลุ่มแฟนคลับเหล่านั้นเลยรีบเก็บมันขึ้นมา และกำลังแย่งชิงผ้าพันคออย่างสุดฤทธิ์ และนั้นก็เป็นช่วงการสร้างระยะห่างของเขาและเหล่าแฟนคลับได้อย่างดี

“ของฉัน!” พวกเธอกำลังแย่งผ้าพันคอที่ตองได้ทิ้งไว้เมื่อสักครู่

“ของฉันตั้งหาก” แต่ก็ยังมีอีกกลุ่มหนึ่งที่ยังคงวิ่งตามเขามาติดๆ อีกอึดใจเดียวเท่านั้น เขาก็จะถึงสถานที่ ที่เขานัดกับพี่ซุ้ยไว้

“อีก 500 เมตรเท่านั้น” เขามองไปยังจุดหมายปลายทางข้างหน้า เป้าหมายอยู่ข้างหน้าเท่านั้น ระยะทางแค่ 500 เมตรของเขา มันเหมือนกับระยะทางหลายพันไมล์ ทำไมมันถึงได้ดูไกลสิ้นดี ยิ่งวิ่งก็เหมือนยิ่งไกล แต่ในที่สุดเขาก็สามารถที่จะพาร่างกายตัวเองมาถึงตึก GB ได้สำเร็จ เขาวิ่งหักโค้งตามที่พี่ซุ้ยบอก รถจะจอดรอที่ฝั่งตรงข้าม เขาเห็นรถสีดำติดฟิล์มแน่นหนา จอดที่ฝั่งตรงข้ามของถนน ก่อนจะรีบวิ่งข้ามไปฝั่งตรงข้ามทันที

ฝืดด~

เขารีบเปิดประตูรถ ก่อนจะเอาร่างกายตัวเองเข้ามายังในรถอย่างสำเร็จ

“หืด~ หืด~” เขาหายใจหอบเหนื่อย ก่อนจะรีบใช้สายตามองไปยังนอกรถ เขากำลังเห็นกลุ่มแฟนคลับที่วิ่งตามเขาเมื่อสักครู่ วิ่งเลยตึกไป พอเห็นแบบนั้น มันยิ่งทำให้เขาโล่งใจ

“ฟู่~” เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ในที่สุดการหลบหนีของเขาก็ประสบความสำเร็จ ในที่สุดกลุ่มแฟนคลับกลุ่มนั้นก็วิ่งตามเขามาไม่ทัน