ตอนที่7.ให้อภัยณุเถอะนะ
1285 Words
คนที่ทำตัวเป็นนักถ้ำมอง ยังคงมองต่อไป แต่เขาก็ใจดีส่งข้าวส่งน้ำให้หญิงสาวถึงบนห้อง
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น กวินตาลุกจากที่นอนเดินไปเปิดประตู
"ใครน่ะ..."
ทันทีที่เปิดประตู หญิงสาวพบกับบอดี้การ์ดคนเดิม ในมือถือถุงพลาสติกสองใบ ใบหนึ่งเป็นของคาว อีกใบเป็นของหวานผลไม้และขนมขบเคี้ยว
"พี่เสี่ยวมีอะไรคะ"
"บอสให้เอามาให้" เสี่ยวตงทำหน้านิ่ง ส่งมอบแล้วถือว่างานสำเร็จ
หญิงสาวรับถุงพลาสติกจากเขา "ขอบคุณค่ะ"
กวินตาไม่มีอะไรจะพูด นอกจากขอบคุณเขา แล้วปิดประตูห้องหมดหวังกับโทรศัพท์มือถืออย่างที่สุด ทั้งที่เธอเชี่ยวชาญเทคโนโลยีขนาดนี้ ยังไม่สามารถปลดล็อคโปรแกรมได้เลย
"เฮ้อ! สงสัยจะหมดหนทางแล้ว" นึกโกรธเขาขึ้นมา เขามันบ้าของจริงๆ
"บ้า...เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ"
"จอมบงการ ไร้น้ำใจไร้ความปราณี"
ดึกแล้วเควินยังอยู่ที่ห้องทำงาน เอนตัวพิงเก้าอี้ราคาแพง ตัวเลขรายได้ของเดือนนี้ยังไม่เป็นที่น่าพอใจ มันจะต้องมีอะไรที่ดึงดูด ให้นักพนันหรือนักท่องเที่ยวมาที่คาสิโนของตน แต่เขายังคิดไม่ออกตอนนี้ นึกถึงเงินของDadที่ยืมมาลงทุน ยังคืนไม่ครบเหลืออีกตั้งครึ่งหนึ่ง
มองดูเวลาอีกครั้งก่อนเข้าสู่หน้าจอกล้องวงจรปิด ตอนนี้เอะอะเขาก็เปิดกล้อง ยิ้มพอใจเมื่อเห็นหญิงสาวหลับสนิทใบหน้าขาวใส ขดตัวบนเตียงเล็กผมยาวแผ่สยายเต็มหมอนชวนหลงใหล
เขาถอนใจ "ผมจะทำยังไงกับคุณดี คุณโฟม"
รุ่งขึ้นอีกวัน
@ ห้องอาหารพนักงาน
วิษณุชะเง้อคอยาว ดักรอกวินตาที่ห้องอาหาร ยังนึกไม่ออกว่าถ้าพบหน้ากันเขาจะเริ่มต้นอย่างไรดี มีคำอธิบายมากมายแน่นอก จนเขาแทบหายใจไม่ออก เมื่อวานสืบได้ว่าหญิงสาวพักอยู่หอพักพนักงานหญิง แล้วยังแต่งชุดพนักงานแบบเขาอีก
สรุปแล้วหญิงสาว ไม่ตกลงเป็นเมียเควินเจ้าของคาสิโน ไปแล้วหรอกเหรอ
"โฟม" วิษณุเก็บความตื่นเต้นไว้ไม่มิด เมื่อหญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าคู่หมั้น น่ารักแบบไหนก็น่ารักแบบนั้น
กวินตาถึงห้องอาหาร ที่มีพนักงานเข้าแถวตักอาหาร ไม่อยากเป็นจุดเด่นหรือเอาเปรียบใครๆ กระตุกชายเสื้อคนข้างกาย
"พี่เสี่ยว วันนี้ฉันจะเข้าแถวเหมือนคนอื่นนะ"
กวินตากำลังจะเดินไปต่อแถว ก็ได้ยินคำพูดที่ทำให้เธอหงุดหงิด
"บอสสั่งให้คุณนั่งคุณก็ต้องนั่ง"
เสี่ยวตงบังคับให้หญิงสาว นั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมสมใจแล้ว เขาก็ทำหน้าที่บริการยกอาหารเสิร์ฟถึงโต๊ะ กาแฟและขนมปังปิ้ง แต่เขาลืมน้ำส้มคั้นเสียสนิท จึงเดินไปหยิบแก้วน้ำส้มมาให้หญิงสาว
วิษณุรีบฉวยโอกาสอันน้อยนิด ขณะที่กวินตากำลังตักอาหารเข้าปาก "โฟม"
"ณุ...คุณมาได้ไง"
กวินตาชะงักค้าง สบตากับคนคุ้นเคย ไม่ดีใจสักนิดที่ได้พบหน้าเขา เสี่ยวตงได้น้ำส้มมาแล้ว กำลังเดินมาอารมณ์ดี สายตาเหยี่ยวเห็นวิษณุซะก่อน เขารีบก้าวเท้ายาวๆมาทางนี้ คว้าท่อนแขนของคนต้องห้าม ห้ามพบห้ามเจอ ห้ามพูดคุยกับหญิงสาว ตามคำสั่งของบอสเควิน
"วิษณุคุณอยากเดือดร้อนใช่ไหม"
"คุณเสี่ยวตงผมขอคุยกับโฟมแพรบเดียวจะได้ไหม" วิษณุขอร้องสุภาพ แม้เสี่ยงต่อการโดนปฏิเสธเขาก็ยอม
"ไม่ได้...บอสไม่อนุญาต"
กวินตาหมดอารมณ์จะกิน มองดูสองคนทะเลาะกัน ท่ามกลางสายตาอยากรู้ของคนที่นี่ เธออายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีอยู่แล้ว แต่คิดอีกที ก็ดีเหมือนกันที่พบกับวิษณุ เธอเองก็อยากเคลียร์เรื่องนี้ให้มันจบๆไป รวบช้อนแล้วลุกจากเก้าอี้
"พี่เสี่ยวคะ ฉันขอคุยกับณุสักห้านาทีค่ะ ถือว่าขอร้องนะคะ"
"ครั้งเดียวนะ"
กวินตาพยักหน้า แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น ที่เธอจะพูดกับเขา พูดในสิ่งที่ค้างคาในใจ เสี่ยวตงให้โอกาสทั้งสองได้เคลียร์ใจ ในมุมหนึ่งห่างไกลผู้คน
วิษณุเตรียมคำขอโทษจากใจ ขอโอกาสอันน้อยนิดจากหญิงสาว
"โฟม...ให้อภัยณุเถอะนะณุผิดไปแล้ว"
"แต่ถ้าโฟมไม่ยกโทษให้ณุ ณุคงนอนตายตาไม่หลับ"
กวินตาจะไม่ฟังแต่อยากด่าให้หนำใจ ทั้งที่นึกคำด่าให้เจ็บแสบไม่ออกในตอนนี้
"ขอให้ตายลงนรกไปเลยไอ้คนสารเลว ไอ้คนชาติชั่ว ไอ้คน...ไอ้คนบัดซบ"
"โฟมไม่อยากได้แล้วแหวนหมั้นเราเลิกกันถาวร"
กวินตาไม่อยากฟังคนพล่ามให้เสียเวลา ชีวิตเธอตกต่ำเพราะใคร ลำบากตอนนี้เพราะใคร เปิดกระเป๋าสะพายหยิบแหวนหมั้นวงสวยออกมา ปาใส่คนที่ทำให้เดือดร้อนทุกข์แสนสาหัส
วิษณุก้มเก็บแหวนวงสวย ยื่นให้หญิงสาว
"มันเป็นของโฟมนะ ณุไม่รับคืน"
หญิงสาวปัดแหวนจากมือเขาที่ยื่นมา เธอจะไม่แข็งแรงอีกแล้ว น้ำตาแห่งความเสียใจไหลพราก ตบหน้าเขาฉาดใหญ่ รัวกำปั้นทุบมั่วซั่วบนแผงอกไม่ลืมหูลืมตา วิษณุเขาไม่โต้ตอบ ปล่อยให้หญิงสาวระบายจนพอใจ ขาเล็กยังถีบเขาจนกลิ้งกับพื้นคอนกรีต วิษณุยันตัวลุกขึ้น ทั้งเจ็บตัวทั้งเจ็บใจ อนาคตรุ่งโรจน์หมดไปกับการพนัน
"ณุสัญญา ณุจะเลิก เลิกเด็ดขาด"
กวินตาระบายอารมณ์พอใจแล้ว เธอก็ไม่แยแสเขาอีก
"ไปค่ะ...พี่เสี่ยวหมดธุระแล้ว"
วิษณุเห็นสายตาแบบนั้นของกวินตา เขาหมดแรงจะยื้อคืน เพราะรู้ดีว่ายังไงหญิงสาวก็ไม่ให้อภัยเขาง่ายๆแน่นอน
กวินตาโล่งอกพันธะที่มีหมดไป ต่อจากนี้เธอจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อปลดหนี้ให้หมดเร็วๆให้จงได้
@ ห้องฝึกงาน
"พี่เสี่ยวไปเถอะค่ะ ฉันจะอยู่ที่นี่ทั้งวันไม่หนีไปไหนเด็ดขาด"
"บอกบอสพี่เสี่ยวด้วยว่า ไม่ต้องส่งพี่เสี่ยวมาหรอก เอาเวลาไปทำงานอย่างอื่นดีกว่าค่ะ"
กวินตาพูดจบเปิดประตูห้อง ก้าวขามั่นคงเข้าห้องฝึกงาน
ฉันจะเป็นดีลเลอร์มือทอง....
"ไฮ...มิสกวินตา"
กวินตายกมือไหว้แบบไทยๆ "สวัสดีค่ะทิชเชอร์
สำหรับมิสเตอร์เจฟฟรี่ กวินตายกฐานะให้เขาเป็นครู ดูจะเหมาะสมกว่า
กวินตาสูดอากาศเข้าเต็มปอด ตั้งสมาธิแน่วแน่ รับฟังทิชเชอร์ของเธอสอนแจกไพ่ เธอดูเขาทำก็แค่ดีดไพ่ออกจากมือ ให้ลงตรงหน้าลูกค้าแบบพอดีเป๊ะๆ ไม่ขาดไม่เกิน ไม่เห็นจะยากสักนิด พนักงานธนาคารอย่างเธอ ขยับนิ้วนับเงินทั้งวันเรื่องแบบนี้ไม่ยาก เธอคิดในใจ แต่เมื่อเริ่มทำเองจริงๆ มันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดสักนิด
"อ่ะ...คุณโฟม ถ้าไม่ไหวก็ไปปูที่นอนดีกว่า อย่าเสียเวลาเจฟฟรี่เขาเลย"
กวินตากำลังเข้าฝัก เสียงคนที่ไม่อยากได้ยินก็มาอีกจนได้ ถึงตอนนี้เธอไม่เหลือความกลัวเกรงใดๆแล้ว
"ฉันจะเป็นดีลเลอร์ ใครจะทำไม"
บอสเควินวางฟอร์ม ดึงเก้าอี้มานั่งข้างกันกับหญิงสาว รู้สึกดีบอกไม่ถูกเมื่อหญิงสาวโยนแหวนหมั้นทิ้งไป
- Writer
