แพ้รักลูกบุญธรรม

ตอนที่1 เฉยชา

แพ้รักลูกบุญธรรม

ตอนที่1 เฉยชา

"แดดดี้ขาวันนี้จะกลับมานอนบ้านไหมคะ"ลลินเด็กสาววัย 19 ปี ที่อยู่ในชุดนักศึกษาเข้ารูปรีบวิ่งหน้าตั้งทอดถามผู้ชายร่างใหญ่ที่มีความสูงถึง 187 เซนติเมตร ใบหน้าหล่อเหลา มีเสน่ห์ แม้อายุจะปาเข้าไป 35 แต่ก็ยังดูดีเหมือนเด็กหนุ่มวัยรุ่นที่มีความฮอต ไม่ว่าจะไปทางไหนความหล่อที่พุ่งออร่าเรียกเสียงกรี๊ดจากบรรดาสาวๆได้เป็นอย่างดี

ภาคินหยุดเดินแต่ไม่ได้หันหลังกลับมาเผชิญกับคนที่ตั้งคำถาม เพราะคิดว่าไม่จำเป็นทั้งที่ภายในใจหวั่นไหวเมื่อยินเสียงเล็กๆตะโกนไล่หลัง

 เขายืนมองไปยังเบื้องหน้าด้วยแววตาที่เรียบนิ่ง แผ่นหลังหนาที่มีเสื้อสูทสีเข้มสวมทับเป็นสิ่งเดียวเท่านั้นที่ลลินได้เห็น ภาคินตอบกลับอย่างตัดความรำคาญ เพื่อต้องการไม่ให้คนตัวเล็กเซ้าซี้ ทุกๆเช้าจะมีคำถามซ้ำๆแบบนี้เสมอ และภาคินก็ตอบเหมือนเดิมซ้ำๆให้คนฟังได้หน่วงใจเล่นๆ ทั้งๆที่ภายในใจสงสารคนตัวเล็กเหลือเกิน

"มาก็เห็น ไม่มาก็ไม่เห็น"เป็นคำตอบเฉยชาไม่ใส่ใจเหมือนทุกวัน ลลินไม่เคยชินแต่ไม่เคยท้อ ต่อให้แดดดี้ภาคินไม่กลับมาเธอก็รอ รอจนหลับไปเอง เพราะถ้าเมื่อไรที่แดดดี้ของเธอเข้าสู่พิธีหมั้นเวลาของเธอก็จะหมดลง แดดดี้จะมีครอบครัวใหม่ มีลูกคนใหม่ ซึ่งไม่ใช้เด็กกำพร้าหรือเด็กที่กำลังจะกลายเป็นหมาหัวเน่าอย่างเธอ

"หนูลินอยากให้แดดดี้กลับมานอนบ้าน หนูลินอยากนอนกอดแดดดี้เหมือนตอนเด็กๆ แดดดี้กลับมาได้ไหมคะ"ถ้าภาคินหันกลับมาสักนิดจะได้เห็นแววตาแห่งการอ้อนวอนร้องขอของลลิน เด็กผู้หญิงที่เขาดูแลมาตั้งแต่เล็กจนเติบโตเป็นสาวสะพรั่ง งดงามทั้งร่างกายและจิตใจ

นัดลูกน้องคนสนิทได้แต่ยืนนิ่งสงสารคุณหนูลลินแต่ก็เป็นแค่คนรับใช้ไม่สามารถพูดหรือช่วยอะไรได้เลย ได้แต่ยืนดูอยู่ห่างๆอย่างเงียบๆ 

"ก็กลับมานอนบ้านสิตาคิน ยายหนูรอลูกทุกวันเลยรู้ไหม"คุณหญิงวรรณาที่เดินตามออกมา รู้สึกสงสารหลานสาว ทุกวันหลังจากกลับจากมหาวิทยาลัยเธอก็เฝ้ารอผู้เป็นแดดดี้จนไม่ยอมทานข้าว บอกแค่ว่าจะรอทานพร้อมแดดดี้ 

"ผมขอตัวนะครับคุณแม่ เดี๋ยวไปทำงานสาย"ภาคินกัดกรามอย่างข่มใจ ไม่ได้ปฏิเสธหรือตอบรับคำใดๆ เมื่อได้ยินเช่นนั้น นัดลูกน้องคนสนิทรีบวิ่งไปเปิดประตูให้ผู้เป็นนายพร้อมกับทำหน้าที่ประจำตำแหน่งด้วยการเป็นพลขับอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง 

ลลินโตเกินกว่าที่ภาคินจะเข้าใกล้เหมือนตอนเด็กๆได้ และความรู้สึกบางอย่างก็ถูกกดให้จมลึกไปจนสุดขั้วหัวใจด้วยเช่นกัน…

"ฮึก คุณย่า แดดดี้ไม่รักหนูลินแล้วใช่ไหมคะ ฮึก ทำไมแดดดี้ทำตัวห่างเหิน ทำไมแดดดี้เฉยชาใส่หนูลินแบบนี้ล่ะคะ ฮึก หนูลินทำอะไรผิด"เด็กสาวพรั่งพรูด้วยความรู้สึกอย่างอัดอั้น เสียใจจนหัวใจดวงน้อยๆมันแฟบเหมือนลูกโป่งที่ถูกปล่อยลม แม้ภาคินจะเป็นผู้ชายที่เฉยชากับทุกคน แต่ก็ยกเว้นหนึ่งคนนั่นคือลลิน แต่วันนี้เวลานี้ลลินก็เหมือนคนทั่วไปที่ภาคินไม่เอาใจใส่ ยิ่งนานวันยิ่งเฉยชาแม้แต่หน้าก็แทบไม่อยากจะมอง

"แดดดี้อาจจะงานยุ่งก็ได้ลูก หลานย่าอย่าคิดมากเลยนะคะ"คุณหญิงวรรณากอดหลานสาว ลูบหลังบางอย่างอ่อนโยนพยายามอธิบายให้คนตัวเล็กเข้าใจและหยุดร้องไห้หยุดน้อยใจ แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยได้ผลสักเท่าไร ยิ่งปลอบเหมือนแรงสะอื้นยิ่งดังมากขึ้น ร่างบางก็ยิ่งสั่นเทิ้มจนตัวหอบโยน

"หนูลินเป็นอะไรบอกอา"พายุที่ขับรถเข้ามาภายในบริเวณตัวบ้านช่วงเช้า เพราะเมื่อคืนนอนที่คลับ ต้องเคลียร์เอกสารหลายอย่าง ขาแกร่งกึ่งเดินกึ่งวิ่งรีบสาวเท้าเข้ามาหาหลานสาว พายุตกใจอยู่ไม่น้อยที่เห็นลลินร้องไห้ ปกติลลินจะสดใสยิ้มง่าย ถ้าให้เดาสาเหตุที่ทำให้น้ำตาของคนตัวเล็กไหลก็คงไม่พ้นพี่ชายตัวดีที่ได้ชื่อว่าเป็นแดดดี้จอมเมิน

"พายุมาช่วยแม่ปลอบหลานหน่อย"คุณหญิงรีบร้องบอกลูกชายคนเล็ก ท่านถึงกับจนปัญญาเพราะลลินร้องไห้ไม่หยุด นี่ถ้าท่านเจ้าสัวยุทธนาอยู่เมืองไทยคงได้ฉะกับลูกชายคนโตโทษฐานที่ทำให้ลลินร้องไห้ ท่านเจ้าสัวไม่ชอบเห็นน้ำตาของลลิน แม้จะเป็นหลานนอกไส้แต่ท่านก็รักและยกสมบัติที่มีให้มากกว่าลูกแท้ๆ เพราะเธอนะอ้อนและเอาใจเก่ง

"ฮึก แดดดี้ไม่รักหนูลินแล้วค่ะอายุ ฮึก ไม่รักเด็กน้อยคนนี้แล้ว"ซบลงที่อกกว้างของผู้เป็นอา แต่ความรู้สึกที่ปลอดภัยนั่นกลับไม่ถึงใจของลลินสักครั้ง มีแค่อกและอ้อมกอดของแดดดี้ภาคินเท่านั้นที่ทำให้ลลินอบอุ่นและปลอดภัยได้ทุกเวลา

"ทำไมถึงคิดว่าแดดดี้ไม่รักครับบอกอายุได้ไหม"เช็ดน้ำตาให้หลานสาว ตอนนี้ขอบตาเริ่มบวมช้ำขึ้น และพายุก็อยากให้พี่ชายใจหมาได้เห็นผลของการเฉยชาของตัวเองเหลือเกิน ว่ามันส่งผลกับลลินมากแค่ไหน พายุเห็นมาตลอดเห็นถึงความอดทนของหลานสาว เธออยากได้อ้อมกอด อยากได้ความรัก ความอบอุ่น จากภาคินเหมือนเดิม แต่ภาคินก็เอาแต่ปฏิเสธ เหมือนคนจงใจกำลังหนีอะไรบางอย่าง

"แดดดี้ไม่กอด ฮึก ไม่เคยมาหอมแก้ม ฮึก ไม่เคยมาบอกรัก ฮึก ตั้งแต่หนูลินเข้าเรียนมหาลัย แดดดี้เปลี่ยนไป แดดดี้ไม่ใช้แดดดี้ภาคินที่ใจดีของหนูลินอีกแล้วค่ะอายุ"คนตัวเล็กแทบหายใจไม่ทัน น้ำหูน้ำตาลาดเลอะเปรอะเปื้อนไปหมด เสื้อนักศึกษาสีขาวมีคราบน้ำตาหยดเป็นวงดวง และคำตอบของลลินทำให้พายุรู้สึกสงสารหลานสาว

ลลินได้ความรักความอบอุ่นจากภาคิน ทุกๆความรู้สึกที่ลลินขาดภาคินเป็นคนเติมเต็มให้ลลิน จนเธอเป็นเด็กน้อยที่สดใส เป็นเด็กที่ใครอยู่ใกล้ก็ได้รับพลังบวก ภาคินคอยเติมเต็มจนลลินป็นลลินที่งดงาม ทั้งร่างกายและจิตใจ จนถึงทุกวันนี้

ลลินเธอเป็นเด็กกำพร้า อาศัยอยู่ที่มูลนิธิที่คุณหญิงวรรณาดูแลอยู่ ด้วยความบังเอิญที่ความน่ารักของเธอไปถูกตาต้องใจภาคินเข้า ชายหนุ่มจึงออกปากขอรับลลินมาอุปการะในฐานะลูกสาว ทุกคนแปลกใจไม่น้อยเพราะภาคินไม่ชอบการมีบ่วง หรือมีห่วงโซ่มาคล้องคอตัวเอง เพราะมันคือภาระ แต่คุณหญิงวรรณาและท่านเจ้าสัวก็ไม่ได้ขัด เพราะท่านเองก็ถูกชะตากับเด็กสาวที่ฉายแววความสวยตั้งแต่เด็กอย่างลลินไม่น้อย 

ภาคินอบอุ่นอ่อนหวานเอาใจใส่ลลินเสมอ ไม่ว่าเธอจะร้องขอและต้องการอะไรทุกอย่างจะถูกเนรมิตมาอยู่ตรงหน้า ลลินเธอติดกลิ่นกายผู้เป็นแดดดี้และทุกค่ำคืนต้องมีภาคินโอบกอดเธอถึงจะนอนหลับ พักหลังมานี่ภาคินเปลี่ยนไปคุณหญิงวรรณาเองก็สังเกตเห็น แต่สาเหตุมาจากอะไรคุณหญิงท่านไม่แน่ใจ