แพ้รักลูกบุญธรรม

ตอนที่4 ตัดพ้อ

แพ้รักลูกบุญธรรม

ตอนที่4 ตัดพ้อ

________________________

"ดะแดดดี้"ลลินถึงกับมือไม้อ่อน ใบหน้าที่ดูเย็นชาแววตาที่มองมาทำเอาใจของลลินแทบหัวใจหยุดเต้น

ลลินได้แต่ก้มหน้าไม่อยากเจอสายตาคมดุที่มีแต่คำติหนิส่งผ่านมา เธอไม่เคยลืมในสิ่งที่แดดดี้เคยเตือน ไม่เคยลืมว่าถ้าถูกจับได้จะถูกลงโทษ ซึ่งจะมากน้อยแค่ไหนนั้นขึ้นอยู่กับเรื่องที่ก่อ ไม่ใช่ไม่กลัวแต่ก็แค่อยากมา ไม่ใช่ดื้อแต่ก็แค่อยากให้เห็นกับตาว่าบรรยากาศภายในคลับที่เขาว่าสนุกนักหนามันเป็นยังไง

"ใครอนุญาตให้มาในสถานที่แบบนี้ ไม่ฟังคำสั่งแดดดี้แล้วใช่ไหมลลิน"ชื่อมาเต็มยศแสดงว่าภาคินโกรธจัด น้ำเสียงไร้ซึ่งความนุ่มนวล มีแต่ความแข็งกระด้างที่ทุกคนสัมผัสได้

"ผมเป็นคนพาหนูลินมาเองครับเฮีย โทรไปขออนุญาตคุณแม่แล้วด้วย"หวังว่าคำว่าขออนุญาตคุณแม่แล้วด้วยจะช่วยให้หลานรักและเขาปลอดภัย พายุคิด

"มึงเงียบไอ้พายุ ถ้าไม่อยากให้คลับถูกปิดคราวหลังอย่าพาลลินมาที่นี่อีก"ขาแกร่งเดินเข้ามา ส่งมือหนากระชากแขนเล็กจนร่างบางลอยขึ้นตามแรงของคนตัวโต ลลินถึงกับเบ้หน้าด้วยความเจ็บแต่ภาคินกลับไม่สน ในเมื่อไม่ฟังกันผลของการกระทำก็คือบทลงโทษ เจ็บแค่นี้ก็คงไม่ตาย

"แต่…"ประโยคของพายุที่กำลังจะพูดถูกกลืนหายลงไปในลำคอ เมื่อเจอเข้ากับสายตาที่มืดลึกของพี่ชาย ใบหน้าบึ้งตึงสันกรามที่ขบขึ้นทำเอาพายุเองก็หวั่นใจกลัวลลินจะถูกลงโทษอย่างหนัก แต่ถ้าอธิบายไปตอนนี้พายุกลัวคนเป็นพี่จะพาลอารมณ์เสียใสลลินหนักเข้าไปอีก เงียบคือสิ่งที่ควรทำที่สุด

ร่างบางถูกโยนเข้าไปในตัวรถที่มีเบาะนุ่มรองรับไร้ซึ่งความอ่อนโยน ภาคินฉุดกระชากลากถูจนลลินแทบจะล้มลงไปพื้นแข็งๆตามริมฟุตพาท ความโมโหทำให้เขาไม่สนใจร่างบางสักนิด เพียงแค่ได้ยินลูกน้องมารายงานว่าเจอลลินอยู่ที่คลับ ก็ทำเอาภาคินโกรธจัด ขนาดขู่เอาไว้ยังไม่กลัว

คลับอันตรายเกินกว่าที่เด็กดีอย่างลลินจะเข้าไป เสือ สิงห์ กระทิงเปรี่ยวเยอะแยะเต็มไปหมด ไหนจะพวกยาเซ็กส์ถ้าเจอเข้าไปภาคินไม่อยากจะคิดลลินจะเป็นยังไง ต่อให้ไปกับพายุเจ้าของคลับ มีลูกน้องคอยดูแลอยู่ไม่ห่างก็เถอะยังไงก็ไม่ปลอดภัย

CONDOPAKIN

"ยืนกอดอกลลิน"ไม้หวายที่เคยมีเอาไว้เพื่อขู่ในช่วงที่เธอยังเด็ก ภาคินไม่เคยคิดที่จะเอามาใช้กับลลินสักครั้ง แต่ครั้งนี้เขากลับเลือกที่จะใช้มันและอยากทำให้ลลินได้จำ

"ฮึก อย่าตีหนูลินเลยนะคะแด๊ดดี้ หนูลินจะไม่ทำอีกแล้ว"แม้จะอ้อนวอนแต่ก็ยอมยืนหันหลังแต่โดยดี ลลินกลัว กลัวการถูกตี เธอจึงเลือกเป็นเด็กดีเสมอมา การที่เธอไปคลับนั่นเป็นเพราะเธอก็แค่อยากรู้อยากเห็น และไม่ได้คิดจะทำตัวเหลวไหล เหล้าก็ไม่เคยคิดจะแตะ อะไรที่ไม่ดีก็ไม่คิดจะไปเฉียดใกล้ เพราะเห็นกับตาแล้วว่าบรรยากาศในนั้นมันอาจจะเป็นความสุขของใครหลายๆคนแต่ไม่ใช่กับเธอ

"ขนาดเคยสั่งไว้ว่าห้ามไป ถ้าจับได้จะถูกลงโทษยังไม่กลัว แล้วจะมากลัวอะไรตอนนี้ลลิน เลือกเอาระหว่างถูกตีกับแดดดี้จะไม่กลับไปนอนบ้านจะเลือกอะไร"มองหลังบางที่สั่นไหวจากการกลัวและการร้องไห้ สิ่งที่ภาคินทำเหมือนดูเป็นคนไร้ซึ่งเหตุผล แต่เปล่าเลยเขาหวังดีกับลลินต่างหาก ไม่อยากให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอย ไม่อยากให้ลลินเป็นเหมือนเพื่อนของเขาที่ถูกข่มขืนจากการไปเที่ยวคลับ จนคิดสั้นฆ่าตัวตายจากโลกนี้ไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ

"ฮึก เลือกถูกตีค่ะ"ลลินกอดอกให้แน่นขึ้นรอรับบทลงโทษที่ตัวเองเลือก ถ้าเลือกอีกวิธีลลินคงไม่ได้เห็นหน้าแดดดี้แล้วแบบนั้นลลินจะอยู่ได้ยังไง เป็นคำตอบที่ภาคินคิดไม่ผิด ลลินไม่มีทางยอมเลือกวิธีที่ 2 แน่ๆ เพราะทุกเช้าเธอจะวิ่งโร่ร้องขอให้เขากลับมานอนบ้านด้วยความคิดถึง

ภาคินกำไม้เรียวจนแน่นฟาดลงด้วยความแรงอย่างไม่ปรานี เพียงแค่ครั้งเดียวที่ไม้กระทบกับร่างกายอันนุ่มนิ่ม นั่นถึงกับทำให้ลลินทรุดลงร่วงไปกองอยู่ที่พื้นด้วยความเสียใจ ไม่ได้เจ็บที่ถูกตีแต่เจ็บที่คนตีคือแดดดี้ แดดดี้ที่ไม่ยอมฟังเหตุผล

ภาคินถึงกับใจหล่นเมื่อเห็นร่างทั้งร่างร่วงลงต่อหน้าต่อตา แต่ก็ใจแข็งมากพอที่ไม่เข้าไปปลอบโยนหรือโอบกอดให้ลลินหายเสียขวัญ ครั้งแรกที่เขาลงมือทำร้ายลลิน ไม่ใช่เพราะความเกลียด แต่เพราะรักต่างหาก รักที่เปี่ยมล้นรักที่มีแต่ความหวังดี

รักวัวให้ผู้รักลูกให้ตี ภาคินขอเลือกใช้วิธีนี้แม้จะดูไร้เหตุผลในสายตาของลลินก็ตาม…

ร่างบางที่ทรุดลงค่อยๆดันตัวเองขึ้นอย่างไม่มั่นคง แม้ขาจะสั่นแต่ก็พยายามยืนอย่างถึงที่สุด น้ำตาราดไหลด้วยความเสียใจ เสียใจที่แดดดี้ภาคินไม่รักเธอเหมือนเมื่อก่อน ลงมือทำร้ายทั้งที่เรื่องมันแค่เล็กน้อย

"ฮึก ลลินขอกลับไปอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้านะคะ ฮึก ในเมื่อแดดดี้เกลียดลลิน ฮึก ลลินก็ไม่อยากอยู่"น้อยใจจนต้องพูดคำนี้ออกไป เสียใจจนไม่อยากอยู่ใกล้แดดดี้ที่เธอรักแล้ว ลลินกอดอกก้มหน้าร้องไห้จนปวดใจไปหมด ไม่เข้าใจว่าทำไมแดดดี้จะต้องลงโทษ สอนเธออธิบายให้เธอฟังถึงเหตุผลไม่ได้เหรอถึงสาเหตุที่ไม่ยอมให้ไปคลับว่ามันเพราะอะไร

ภาคินถึงกับถอนหายใจยอมโยนไม้ทิ้งแล้วเดินเข้าไปกอดร่างบางทางด้านหลัง จะตีอีกครั้งก็ไม่กล้ากลัวลลินจะหนีไปอยู่บ้านเด็กกำพร้า กลัวร่างบางจะเจ็บกว่านี้อีก เพียงแค่ถูกโอบกอดลลินถึงกับสะอื้นจนตัวโยน หันใบหน้ากลับมาซบที่อกแกร่ง รวบกอดเอวสอบจนแน่นด้วยความเสียใจ น้ำตามากมายไหลราวเขื่อนแตก ความน้อยใจ ความปวดใจ ถูกปลดปล่อยออกมาทางน้ำตาในเวลานี้

คนตัวเล็กถูกช้อนอุ้มเข้าไปยังห้องนอน ห้องนอนที่คนทั้ง2เคยนอนกอดกันในช่วงที่ลลินยังเด็ก ตั้งแต่เข้ามหา'ลัยนี่คือครั้งที่ลลินได้ขึ้นมาที่คอนโด คอนโดที่ภาคินหวงแหนแม้แต่เพื่อนๆหรือน้องชายอย่างพายุก็ไม่เคยได้ขึ้นมา

"ฮึก ไม่รักหนูลินแล้วใช่ไหมคะ ฮึก ไม่รักแล้วใช้ไหม…"

อุ๊บ อื้อ!!