แพ้รักลูกบุญธรรม
ตอนที่14 ประชด
________________________
ลลินวิ่งออกมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่ด้วยเท้าที่เปลือยเปล่า คนตัวเล็กพกพาน้ำตาแห่งความเสียใจติดตัวมาด้วย ฟ้าที่มืดครึ้มฝนที่ตั้งเค้ากลั่นตัวเป็นเม็ดน้ำ หยดลงมากระทบกับใบหน้าปนเปไปกับน้ำตา ขนาดฟ้ายังสงสารและเมตตาร้องไห้เป็นเพื่อนเธอ แล้วทำไมแดดดี้ของเธอถึงใจร้ายทำเธอร้องไห้อยู่บ่อยครั้งไม่สงสารกันบ้างรึไง
ร่างบางที่เปียกปอนเสื้อผ้าแนบชิดไปกับลำตัว สัดส่วนที่ชัดเจนดึงดูดสายตาคนที่ขับรถผ่านไปผ่านมาให้เหลียวหลัง ลลินเดินตรงไปยังสวนหย่อมที่เธอชอบมานั่งร้องไห้ ที่ที่รองรับน้ำตาเธอได้ทุกเวลา ที่ที่สามารถรับฟังทุกปัญหาเวลาที่แดดดี้ทำให้เธอเสียใจ
ครั้นจะเอาเรื่องทุกข์ใจเล่าให้อายุฟังก็กลัวอายุทุกข์ใจไปด้วย ได้แต่เก็บความเสียใจและระบายออกมาทางน้ำตาเพียงลำพังฝนที่เทกระหน่ำหยุดลง เหลือไว้แต่ความเย็นและความเหน็บหนาวให้ลลินได้โอบกอดตัวเอง
"ฮึก หน
