Zil eve baskına gelinmiş gibi aceleyle çalıyordu. Esra kucağında ki oğlana dikkat ederek adımlarını hızlandırdı. Kapıya nihayet ulaştığında kapıda ki kişinin alacaklı mı olduğunu merak etti. Köksal bey burnundan soluyarak dikiliyordu. Belli ki hiç uyumamıştı. Yüzünde yorgunluk öfke ve korku vardı. Hepsi bir arada adamım üstüne çullanmıştı.
“Hoş geldiniz Köksal bey.”
“Hoş moş gelmedim. Sana da aşk olsun kızım. Kocan her şeyi saklamış sen de bir dönüp anlat dememişsin.”
“Ama ben nasıl karışabilirdim ki? Başta ne sizi tanıyordum ne de Alparslan’ın bir şeyi değildim. Hem Alparslan anlat desem de dinlemezdi ki.”
“Sen gelip anlatsaydın. Şu sabi tehlikedeyse ya? Hiçbir şey bilmiyoruz hırsızlar hakkında.”
Esra iç çekti ve kapı ağzından çekildi. Unutmuştu içeri çağırmayı. “İçeride konuşalım
