บทที่ 1.1
1506 Words
พีรดามึนงงกับชีวิตมากเพราะหลังจากพ่อของเธอซึ่งเป็นนักธุรกิจที่ร่ำรวยอันดับหนึ่งในประเทศถูกลอบสังหารจากศัตรูทางธุรกิจ เธอก็ถูกเดวิด บอดี้การ์ดหนุ่มหล่อ ล่ำบึ้ก ลูกครึ่งไทย-อังกฤษ พามาซ่อนตัวที่เกาะส่วนตัวทางภาคใต้แห่งนี้
“คุณเดวิดพาลูกพีชมาอยู่ที่นี่ทำไม ลูกพีชจะอยู่กับคุณพ่อ” นักศึกษาสาวชั้นปีที่สี่ทำหน้าเบ้เหมือนจะร้องไห้
“คุณประวิทย์สั่งให้ผมพาคุณหนูมาซ่อนตัวที่นี่เพื่อความปลอดภัย ถ้าเรื่องทางกรุงเทพฯ เรียบร้อยเมื่อไหร่ คุณประวิทย์จะให้คนส่งข่าวมาบอก ตอนนี้คุณหนูต้องอยู่กับผมที่นี่และต้องเชื่อฟังผม ถ้าคุณหนูดื้อ เราจะตายกันหมด”
“ลูกพีชยังไม่อยากตาย” พีรดาบอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ถ้างั้นคุณหนูก็ต้องเป็นเด็กดี ไม่ดื้อกับผม” บอดี้การ์ดหนุ่มวัยสามสิบห้าปีบอกด้วยสีหน้าดุๆ ทำให้หญิงสาวที่อยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้นจู๋ทำหน้าจ๋อยสนิท
“จะถึงเวลาอาหารค่ำแล้ว คุณหนูไปอาบน้ำก่อนดีกว่าครับ ผมจะไปเตรียมอาหารเย็นไว้ให้” เดวิดผู้มีความสามารถรอบด้าน ทั้งการต่อสู้ การทำอาหาร สามารถเล่นดนตรีได้หลายชนิด แถมยังร้องเพลงเพราะอีกต่างหาก ประกอบกับหน้าตาหล่อเหลาแถมรูปร่างยังสูงสมาร์ท ถ้าไม่เป็นบอดี้การ์ด เขาก็สามารถเป็นนายแบบหรือนักแสดงได้อย่างสบายๆ
“ที่นี่มีแค่เราสองคนเหรอคะ” พีรดาเพิ่งเอะใจ เพราะตั้งแต่มาถึงเกาะแห่งนี้ เธอยังไม่เห็นใครสักคนเลย
“ใช่ครับ คุณหนูจะทำอะไรก็ได้ ตามสบาย จะเล่นน้ำทะเลหรือนอนอาบแดดก็ไม่ต้องกลัวว่าใครจะเห็น”
“ไม่เอา ลูกพีชกลัวดำ”
“งั้นก็ว่ายน้ำในสระว่ายน้ำในบ้านก็ได้ครับ”
“มีห้องสปามั้ยคะ”
“ไม่มีครับ แต่ถ้าคุณหนูอยากนวด ผมก็จัดให้ได้”
“จะมีคนมานวดให้ที่เกาะเหรอคะ”
“เปล่าครับ”
“อ้าว ถ้างั้นใครจะนวดให้ลูกพีชละคะ”
“ผมครับ” เดวิดตอบหน้านิ่ง
“คุณเดวิดนวดเป็นด้วยเหรอคะ” หญิงสาวประหลาดใจ
“เป็นครับ”
“เก่งจัง ทำเป็นทุกอย่างเลย คุณเดวิดสอนลูกพีชบ้างสิคะ ถ้าให้อยู่ที่นี่เฉยๆ เป็นเดือน ลูกพีชต้องเหงาตายแน่เลย”
“คุณหนูอยากเรียนอะไรล่ะครับ”
หญิงสาวครุ่นคิดนิดหนึ่งก่อนตอบ “เรียนทำอาหารก่อนก็แล้วกัน กลับไปลูกพีชจะได้ทำให้คุณพ่อทาน”
“งั้นก็เริ่มจากวันนี้เลยก็แล้วกัน”
“ดีเลยค่ะ เย็นนี้คุณเดวิดจะทำอะไรให้ลูกพีชทานคะ”
“สเต็กแซลมอนกับสลัดผักโขมครับ ตามหลักโภชนาการที่ดี ผู้หญิงไม่ควรทานคาร์ปตอนเย็น”
“ลูกพีชไม่กลัวอ้วนหรอกค่ะ”
“รูปร่างคุณหนูตอนนี้กำลังสวย ไม่ควรปล่อยตัวให้น้ำหนักขึ้นมากกว่านี้นะครับ”
“แสดงว่าคุณเดวิดชอบที่ลูกพีชหุ่นแบบนี้ใช่มั้ยคะ”
คำถามตรงไปตรงมาของหญิงสาวทำให้บอดี้การ์ดหนุ่มที่กำลังเดินนำไปยังห้องครัวหยุดชะงักแล้วหันกลับมามองรูปร่างของเธออย่างพิจารณาอีกครั้ง
พีรดาเป็นหญิงสาวรูปร่างเพรียวสมส่วน สูงถึงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบห้าเซนติเมตร ผิวของเธอเป็นสีขาวอมชมพูน่ามอง ตาโต แก้มป่อง อีกทั้งผมยาวดำขลับที่ตัดหน้าม้า ก็ทำให้เธอดูอ่อนกว่าวัยกราวกับเป็นเด็กมัธยมปลาย
“ว่ายังไงคะ คุณเดวิดชอบหุ่นลูกพีชหรือเปล่า” พีรดาถามย้ำพลางรวบเสื้อยืดสีขาวไปทางด้านหลังเพื่อโชว์ส่วนเว้าส่วนโค้งให้เขาดูเต็มตา
เดวิดมองสองเต้าที่ถูกรัดเป็นก้อนกลมไม่วางตา เขาจำได้ว่าเมื่อห้าปีที่แล้ว ตอนที่เขามาทำงานกับประวิทย์ครั้งแรก หน้าอกของเธอยังไม่ใหญ่ขนาดนี้เลย
เด็กสมัยนี้ ‘นม’ โตเร็วจริงๆ
“คุณหนูอยากให้ผมตอบจริงๆ เหรอครับ”
“ค่ะ” พีรดาพยักหน้ารับจนผมหน้าม้าเพยิบ
“ชอบครับ” ไม่มีผู้ชายคนไหนหรอกที่ไม่ชอบหญิงสาวหน้าตาสวยราวกับนางฟ้านางสวรรค์ แถมรูปร่างยังอวบอึ๋มน่าฟัดขนาดนี้
หญิงสาวได้ยินคำตอบแล้วก้มหน้าซ่อนแก้มที่ตอนนี้น่าจะกลายเป็นสีแดงระเรื่อ แล้วรีบเดินหนีเข้าห้องครัว เดวิดเดินตามเข้าไปแล้วเปิดตู้เย็นหยิบแซลมอนชิ้นโตออกมาสองชิ้นกับผักสดต่างๆ ที่จะทำสลัดออกมาวางบนโต๊ะหินอ่อนสำหรับเตรียมอาหาร
“เราอยู่ที่นี่ตั้งเดือนนึง ของในตู้เย็นแค่นั้นจะพอเหรอคะ”
“จะมีคนเอาอาหารสดกับอาหารแห้งมาส่งทุกอาทิตย์ครับ ถ้าคุณหนูอยากได้อะไรเป็นพิเศษก็บอกได้ ผมจะให้เขาเอามาให้”
“ลูกพีชยังคิดไม่ออก ถ้านึกได้จะบอกนะคะ” หญิงสาวยิ้มสดใสแล้วมองของสดของแห้งตรงหน้า “คุณเดวิดจะให้ลูกพีชทำอะไร บอกมาเลยค่ะ”
“ล้างผักครับ ง่ายๆ คุณหนูน่าจะทำได้”
พีรดาหยิบถาดผักไปที่ซิงค์ล้างจาน แล้วเปิดก๊อกน้ำแบบแรงสุดเพราะจับจังหวะที่พอดีไม่ถูก ไม่คิดว่าก๊อกเล็กๆ จะมีแรงดันน้ำสูงมาก น้ำจากก๊อกพุ่งลงพื้นอ่างแล้วสาดกระจายเป็นวงกว้าง
“ว้าย!”
“คุณหนู!” เดวิดรีบพุ่งตัวเข้ามาปิดก๊อกน้ำอย่างรวดเร็ว “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่เปียก แฮ่...” หญิงสาวยิ้มแหยแล้วก้มหน้ามองเสื้อยืดสีขาวที่เปียกน้ำแนบลู่ไปกับเนื้อหนังจนเห็นทะลุเข้าไปถึงข้างใน
เดวิดมองทรวงอกอวบที่อยู่ภายใต้บราเซียแบบครึ่งเต้าแล้วแอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น “คุณหนูรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวจะไม่สบาย”
“ลูกพีชช่วยคุณเดวิดทำอาหารเสร็จแล้วค่อยไปอาบก็ได้”
“แล้วตกลงคุณหนูล้างผักเป็นมั้ยครับเนี่ย” บอดี้การ์ดหนุ่มถามอย่างอ่อนใจ ไม่รู้ว่าโตมายังไง ล้างผักแค่นี้ก็ทำไม่เป็น
“เป็นค่ะ” พีรดารีบบอกแล้วหันหน้ากลับเข้าอ่างน้ำ แล้วค่อยๆ เปิดก๊อกจากนั้นก็หยิบมะเขือเทศผลใหญ่ขึ้นมาล้าง แต่ออกแรงมากไปหน่อย มันจึงเกือบเละคามือ
“มะเขือเทศต้องล้างอย่างเบามือ แบบนี้” เดวิดขยับตัวมายืนซ้อนทางด้านหลังของพีรดาแล้วเอื้อมมือทั้งสองข้างไปด้านหน้า จับมือเล็กสอนให้ค่อยๆ ถูผิวมะเขือเทศเบาๆ “เข้าใจมั้ยครับ”
“เข้าใจค่ะ” พีรดาตอบเสียงแผ่วหวิว ลมหายใจอบอุ่นของบอดี้การ์ดหนุ่มที่เป่ารดข้างหูทำให้ขนอ่อนลุกชันไปทั่วร่าง เขาก้าวเข้ามาชิดอีกนิดหนึ่ง ทำให้แผ่นหลังของเธอแนบสนิทไปกับแผงอกกว้างของเขา ท่อนลำ ที่อุ่นจัดภายใต้กางเกงสแล็กสีดำบดเบียดอยู่ที่หลังเอวของเธอ แม้จะยังไม่เคยเห็นหรือสัมผัสของจริงมาก่อน แต่หญิงสาวก็รู้ว่ามันคืออะไร ห้าปีที่เขาทำงานใกล้ชิดพ่อของเธอ ทำให้เธอคุ้นเคยกับเขาเป็นอย่างดี แต่ก็ไม่เคยใกล้ชิดกันแบบถึงเนื้อถึงตัวขนาดนี้มาก่อน
“คุณหนูครับ” เดวิดกระซิบแผ่วแนบชิดใบหู ริมฝีปากปัดผ่านใบหูเล็ก
“คะ” หญิงสาวหนีบคอหลบสัมผัสวาบหวามพลางขานรับเสียงแผ่วหวิว
“คุณหนูเปลี่ยนกลิ่นน้ำหอมเหรอครับ”
“ฉุนหรือเปล่าคะ”
“หอมมากครับ” ตอบพลางสูดเอากลิ่นน้ำหอมที่ผสมกับกลิ่นกายสาวแรกรุ่นเข้าปอดจนชุ่มฉ่ำ ห้าปีมาแล้วที่เขาเฝ้ามองเธอมาตลอด ทั้งที่อยากจะทำอะไรๆ ตั้งหลายครั้งแต่ก็ต้องหักห้ามใจเพราะตอนนั้นเธอยังเด็กอยู่ แต่ตอนนี้เธออายุยี่สิบปีบริบูรณ์แล้ว ไม่ใช่ ‘ผู้เยาว์’ อีกต่อไป
บอดี้การ์ดหนุ่มลูกครึ่งไทย-อังกฤษ ลองหยั่งเชิงด้วยการกดปลายจมูกที่โด่งเป็นสันลงบนแก้มนุ่ม เธอไม่ต่อว่า แถมแก้มทั้งสองข้างยังแดงระเรื่อยิ่งกว่าผลมะเขือเทศในมือเสียอีก
“คุณลูกพีชหัดล้างผักไปนะครับ ผมจะไปกลิลด์ปลา”
“ค่ะ”
เดวิดผละออกไปแล้วแต่ไอร้อนจากร่างกายเขายังติดตรึงอยู่ที่ร่างกายของเธอ ทั้งแผ่นหลังและผิวแก้ม พีรดายกมือขึ้นลูบแก้มตัวเองข้างที่ถูกหอมเบาๆ พลันใบหน้าก็เห่อร้อน
‘เขาหอมแก้มเราเหรอเนี่ย’
หัวใจของหญิงสาวเต้นโครมครามอยู่ในอก แค่ถูกเขาสัมผัสเพียงเล็กน้อยเธอยังเกือบเป็นลม ถ้าถูกเขาแตะต้องมากกว่านี้ เธอจะช็อกจนหมดสติไปหรือเปล่านะ
- Writer
