“โป้งไม่ให้กลับนะ นุชต้องอยู่กับโป้ง โป้งต้องการกำลังใจนะ แค่นี้ให้โป้งไม่ได้หรือไง” เขาทำเสียงตัดพ้อ แต่มองเธออ้อนๆ ก่อนจะหันไปส่งสายตาบังคับส่งให้ผู้จัดการส่วนตัว “แม่ไม่ค่อยสบายไม่ใช่เหรอ พี่โย กลับไปอยู่กับแม่ดีกว่า อย่าให้ผมทำให้ป้ายิ้มแกเกลียดเลย”
“เออๆ กลับก็ได้” อีกฝ่ายตัดบทอย่างรำคาญ ก่อนหันไปทางวีรนุช “งั้นนุชอยู่เป็นเพื่อนมันหน่อยนะ ถ้ามันทำอะไร กดออดเรียกพยาบาลเลย พี่รบกวนด้วย”
“นุชกลับด้วยค่ะ พี่โย” วีรนุชก้าวตาม แต่ก็ถูกดึงรั้งไว้ด้วยวงแขนแกร่งของเขา
“อย่าให้เจ้าพอลมันเห็นว่าพี่ไม่ได้นอนนี่ล่ะ เดี๋ยวเรื่องจะพังก่อนที่ผมจะคุยกับเขา” ธาริตเอ่ยเสียงดังตามหลัง “ล็อกประตูให้ด้วยนะพี่ แวะบอกนางพยาบาลด้วยว่าคืนนี้ไม่ต้องเข้ามา ผมอยากพัก”
วีรนุชมองตามผู้จัดการหนุ่มตาละห้อย มาถึงตอนนี้ ต่อให้อยากวิ่งตามพี่โยออกไป เธอก็ทำไม่ได้แล้ว เพราะดูจะใจร้ายกับธาริตมากไปสักหน่อย
“ทีนี้ก็เป็
