วีรนุชหวีดร้องด้วยความตกใจ ซุกกายเข้าใต้ผ้าห่มเหมือนเดิม แล้วหันไปมองหน้าคนที่ปลดมันออกด้วยดวงตาเขียวปัด
“มอร์นิ่งจ้ะ ที่รัก” เขาเอ่ยเสียงอ้อนอยู่ริมหู ตามมาด้วยการฝังจมูกลงบนแก้มของเธอ
“โป้งทำอะไรเนี่ย” เธอเค้นเสียงถามด้วยความเจ็บใจ “ไหนว่าจะไม่ทำอะไรไง”
“เมื่อคืนไม่ได้ทำอะไรจริงๆ นะ สาบานได้” พูดจบเขาก็ขยับตัวมาใกล้เธออีกนิด อันทำให้วีรนุชรู้ว่าร่างของเขาก็ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้นเหมือนกัน! “แต่ขอรักรับอรุณหน่อยนะ คนดี”
“ไม่นะ” หญิงสาวมองหาเสื้อผ้าตัวเอง ก็พบว่ามันอยู่ที่โซฟาโน่น เธอหันขวับมาจ้องเขาอีกครั้ง “ทำไมหื่นกามแบบนี้ หา โป้ง คิดแต่เรื่องนี้หรือไง”
“คิดทุกทีที่เห็นนุชน่ะสิ” พูดจบเขาก็คว้าร่างเธอไปกอดและขึ้นคร่อมเพื่อล็อกตัวเธอไว้ทันที ไม่ให้หนีไปไหน อะไรๆ ของเขาก็เลยสัมผัสร่างเธอได้ถนัดถนี่ จนเธอสะดุ้ง
“บ้าแล้ว ออกไปนะ ไม่งั้นนุชจะร้อง”
“ได้เลย ร้องดังๆ เลยก็ได้ โป้งช
