ซุปตาร์ซาตาน

ร้อน

คืนนี้ เสร็จจากงานผับตอนกลางคืน ธาริตไปปาร์ตี้ต่อกับภาวินีและกลุ่มเพื่อนเก่าๆ โดยที่ไม่ฟังเสียงห้ามของพี่โย พี่โยเลยไลน์ระบายกับวีรนุชด้วยความเหนื่อยใจ

“ไม่รู้จะห้ามมันยังไงแล้ว มันดื้อจริงๆ แล้ววันนี้ไม่รู้เป็นอะไร อารมณ์ดี๊ด๊าผิดปกติ เลยยิ่งอยากออกไปดื่ม”

“โป้งใช้ชีวิตสบายๆ มาก่อน แล้วก็เป็นแบบนั้นมานานแล้ว อาจจะยังไม่ชินกับการไม่ได้ปาร์ตี้น่ะค่ะ พี่โย ให้เวลาโป้งหน่อยนะคะ” หญิงสาวพิมพ์กลับไป พี่โยส่งสติ๊กเกอร์รูปหัวใจกลับมาให้ก่อน แล้วพิมพ์ตอบกลับมา

“แต่กลัวแฟนๆ จะไม่เข้าใจ ไม่ให้เวลาน่ะสิ โอกาสแบบนี้ใช่ว่าจะมีใครได้มาง่ายๆ พี่ล่ะกลัวโป้งจะรักษาไว้ไม่ได้จริงๆ”

“โป้งเคยอยู่ในจุดที่เกือบเป็นศูนย์มาแล้ว นุชเชื่อว่าเขาจะไม่ปล่อยให้เวลาดีๆแบบนี้หายไปจากชีวิตเขาแน่นอนค่ะ แต่อย่างที่บอก ต้องให้เวลาเขาปรับตัวหน่อยค่ะ ทุกอย่างเข้ามาเร็วมาก”

“ขอบใจนุชมากนะที่ให้กำลังใจ แต่พูดก็พูดเถอะ ยายวินีนี่น่าตีจริงๆ ชวนโป้งปาร์ตี้อยู่ได้”

วีรนุชส่งสติ๊กเกอร์ยิ้มขำนำไปก่อน แล้วพิมพ์ตาม “วินีไม่ได้เอาปืนจ่อโป้งไม่ใช่เหรอคะ ถ้าโป้งไม่อยากไป วินีก็ทำอะไรไม่ได้หรอกค่ะ”

“น้อยไปสิ โป้งมันเคยชอบวินี ก็คงใจอ่อนอยากอยู่ใกล้เขาน่ะสิ”

วีรนุชชะงักนิ้วที่กำลังจะพิมพ์ข้อความ หัวใจสั่นไหวขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อได้อ่านประโยคนั้น เธอเงียบไปครู่หนึ่งก็ส่งสติ๊กเกอร์รูปหัวใจ

“ข่าวใหม่ค่ะ นุชไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย”

“สมัยก่อนนักข่าวเคยสนใจเรื่องความรักของโป้งที่ไหนอ่ะ อ้อ ต้องบอกว่าสนแต่เรื่องผู้ชายของมัน เลยไม่มีใครรู้ว่ามันชอบยายวินีมาก เรียกว่ายายวินีเนี่ยตรงสเป็กมันทุกอย่าง”

นิ้วเรียวของวีรนุชสั่นอีกแล้ว “วินีสวย เซ็กซี่ ไม่แปลกที่โป้งจะชอบค่ะ”

“อือ แยกย้ายกันนอนดีกว่า พรุ่งนี้ต้องรบกับไอ้คนดื้ออีก” พี่โยตัดบท ส่งสติ๊กเกอร์ ‘กู๊ดไนท์’ ให้เธอ เธอส่งกลับ แล้วก็นั่งนิ่ง ใจยังคงสั่นและหวั่นไหวจากความจริงที่เพิ่งรับรู้

เขาเคยรักภาวินีและจนเดี๋ยวนี้ก็คงยังรักอยู่ ส่วนกับเธอ เขาก็แค่ตื่นเต้นที่ได้เจอคนที่เขาเคย ‘นอน’ ด้วยเท่านั้น เธอไม่ได้มีความหมายอะไรกับเขามากกว่านี้อีกแล้ว คำว่าผัวเมียนั่น ก็แค่คำอบอุ่นที่ทำให้เธอเคลิ้ม เพื่อจะขอนอนกับเธออีกครั้งเท่านั้น!

วีรนุชยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอีกครั้ง กดคลิกสองสามครั้ง ภาพถ่ายของเขาเมื่อสองปีก่อนก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ ภาพที่เขาเล่นกับเด็กๆ ในสวนสาธารณะ ภาพที่เขาเดินนำหน้าเธออยู่บนสะพานไม้ ภาพที่เขาหยอกล้อกับสุนัขข้างทาง ภาพในร้านอาหาร ภาพเขากับธรรมชาติหลายๆ จุดวันที่เธอขี่มอเตอร์ไซค์พาเขาเที่ยว และภาพเขาในเช้าวันนั้นก่อนที่เธอจะหนีออกมาก่อน...

ภาพนั้น เขานอนตะแคงข้าง เส้นผมยุ่งๆ ลงมาปรกหน้าผาก ใบหน้าอ่อนโยนและอ่อนเยาว์ เขาเหมือนเด็กชายอายุแปดเก้าขวบมากกว่าจะเป็นชายหนุ่มร้อนเร่าที่เธอได้ ‘รู้จัก’ เมื่อตอนกลางคืน

เมื่อคิดถึงคืนนั้น หน้าท้องน้อยของวีรนุชก็เสียววาบ เธอคิดถึงช่วงเวลานั้นเหลือเกิน คิดถึงตอนที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของเขา คิดถึงรอยจูบที่เขาบรรจงมอบให้ คิดถึงรอยสวาทที่เขาปรนเปรอ ไม่ใช่เพราะเขาคือโป้ง ธาริต ที่เป็นดารานักร้อง แต่เวลานั้นเขาคือผู้ชายที่เต็มไปด้วยความรู้สึก และเขาก็ทำให้เธอรู้สึกได้ไม่ต่างกัน เธออาจเป็นเพียงผู้หญิงโง่ๆ ที่ตกหลุมรักเขาตั้งแต่ได้พบตัวจริงเขาในสวนวันนั้น นาทีที่เธอหันไปตามเสียงขอเล่นด้วยของเขา นาทีที่ได้สบตาคู่นั้น อะไรๆ รอบข้างก็เบลอไปหมด ชัดเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น เธอจำได้ตอนนั้นเขายิ้มด้วย รอยยิ้มของเขาก็อ่อนโยนเสียนัก

แต่เขาที่เธอได้เจอเมื่อตอนกลางวัน แม้จะยังมีรอยยิ้มอ่อนโยนอยู่เหมือนเดิม แต่ก็กลับมีความหื่นกระหายเป็นเงาติดตามตัว มันทำให้เธอเริ่มมั่นใจในความคิดของตัวเองที่ว่า เขาก็อาจเห็นเธอเป็นเพียงเครื่องระบายอารมณ์เท่านั้น ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น...

“นุช นอนหรือยัง” เสียงเรียกพร้อมเสียงเคาะประตูจากพี่ชายพาวีรนุชหลุดออกจากภวังค์ความคิด เธอรีบกดปิดหน้าจอโทรศัพท์ เช็ดน้ำที่เอ่อคลอสองตา แล้วลุกขึ้น

“ยังค่ะ มีอะไรคะ” เธอเปิดประตูออกไปถามด้วยความแปลกใจ

“โป้งส่งข้อความมาบอกให้พี่ไปรับกลับ”

“มีอะไรเหรอคะ เกิดอะไรขึ้นเหรอ”

“ไม่ได้บอก แต่น่าจะมีเรื่องแหละ เดี๋ยวพี่มานะ”

“พี่พอลขับรถดีๆ นะ ถึงคอนโดของโป้งแล้วโทร.บอกนุชด้วย”

พี่ชายเธอรับคำ แล้วก็เดินลงบันไดไป หญิงสาวอธิษฐานขอให้อย่ามีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นเลย ทั้งในเรื่องของการบาดเจ็บทางร่างกาย และเรื่องเลวร้ายอื่นๆ ชีวิตของธาริตกำลังไปได้ดี ไม่ควรต้องมีอะไรเป็นอุปสรรคสักนิด นี่เป็นช่วงเวลาที่เขารอคอยมาทั้งชีวิต เขาควรได้รับและไม่ควรสูญเสียมันไปอีก

วีรนุชไม่นอน เธออ่านแผนงานการโปรโมทอัลบั้มใหม่ของธาริตอยู่บนเตียง สลับกับมองโทรศัพท์ด้วยความหวังว่าพี่ชายจะโทร.หา เวลาสำหรับเธอเดินช้าจนน่าหงุดหงิด

การรอคอยของเธอสิ้นสุดลงเกือบเที่ยงคืน เมื่อเสียงรถพอลเข้ามาจอดหน้ารั้วบ้าน เธอรีบวิ่งลงไปด้วยความอยากรู้และนึกห่วงธาริตเหลือเกิน

ภาพที่เห็นทำให้เธอชะงัก พี่ชายเธอกำลังหิ้วปีกคนที่เธอเป็นห่วงเข้าบ้านมา

“เมาเละเลย แล้วก็โวยวายไม่อยากกลับบ้าน พี่เลยต้องพามาที่นี่”

วีรนุชถอนหายใจยาว เธอชักเป็นห่วงอนาคตของเขาเสียแล้วสิ “ดื่มหนักแบบนี้ทุกวันก็ไม่ไหวนะคะ พี่โยก็เป็นห่วงเรื่องนี้เหมือนกัน”

“ต้องให้เวลาเขาปรับตัวหน่อยแหละ...คนว่างงานมาเกือบสิบปี ปาร์ตี้เกือบทุกวัน อยู่ๆ ต้องทำงานหนัก คงเครียดหลายอย่าง” พอลว่าพลางพาร่างนั้นไปวางลงบนโซฟา ซุปตาร์หนุ่มครางอืออาคล้ายขัดใจอะไรบางอย่าง

“ร้อน ร้อน” แล้วเขาก็ทำท่าจะถอดเสื้อตัวเองออก

“ต้องเช็ดตัวแล้วละ นุชไปเตรียมน้ำมาให้พี่หน่อย” บอดี้การ์ดขอ และวีรนุชก็เพิ่งเห็นว่าเสื้อของพี่ชายมีคราบคล้ายอาเจียนติดอยู่ เห็นสายตาเธอ เขาก็ก้มลงมองแล้วเอ่ยกลั้วหัวเราะ “อ้วกของซุปตาร์เชียวนะ นี่ลังเลว่าจะซักหรือเก็บไว้เป็นที่ระทึกดี”

วีรนุชยิ้มพลางส่ายหน้า “ถอดลงเครื่องเลยค่ะ แล้วก็ไปล้างตัวซะ ทางนี้เดี๋ยวนุชจัดการเองค่ะ”

พอลทำท่าลังเลครู่หนึ่งก็พยักหน้า “งั้นพี่ฝากหน่อยนะ”