ซุปตาร์ซาตาน

เรื่องของเราให้มันจบแค่นี้

“รู้มั้ยว่าโป้งคิดถึงนุชแค่ไหน โป้งอยากกอดนุช อยากอยู่บนร่างนุชแบบนี้” เขาพูดขณะโยกตัวอยู่เหนือร่างเธอด้วยจังหวะเร็ว ร้อนแรง และเรียกร้อง ท่าทางเขาดูอัดอั้นไม่น้อย วีรนุชไม่พูดอะไร เพราะเธอเริ่มหูอื้อตาลาย รู้สึกเหมือนเลือดทุกหยดพุ่งมาที่ใบหน้าจนร้อนผะผ่าวไปหมด ส่วนบริเวณนั้นของร่างกายก็เหมือนมีไฟจำนวนมากไปกองอยู่ รอเวลาระเบิด

“บอกสิว่านุชก็คิดถึงโป้ง อยากเจอโป้งเหมือนกัน” เขาก้มหน้าลงมากระซิบเสียงขาดเป็นห้วงๆ หญิงสาวไม่ตอบ เขาจึงหยุดเคลื่อนไหว วีรนุชลืมตาขึ้นมามองเขาด้วยความแปลกใจปนขัดใจ ทำไมเขาไม่ขยับตัวต่อนะ เธออยากปลดปล่อยมันเต็มที่แล้ว “ตอบมาก่อน โป้งจะได้รู้ว่าควรทำยังไงต่อ”

หญิงสาวกัดปากตัวเองเอาไว้ไม่ให้ปล่อยเสียงแห่งความขัดเคืองใจออกมา พร้อมกันนั้น สำนึกผิดชอบชั่วดี ความละอายก็ค่อยๆ ไล่ตามกันมา มันต่อสู้กันอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ค่อยๆ ยกมือขึ้นยันอกเขา แล้วส่ายหน้า

“ไม่ นุชไม่...”

“ให้โอกาสตอบใหม่” เขาเริ่มขยับตัวอีกครั้ง หญิงสาวส่ายหน้า น้ำตาเริ่มไหล

“ไม่ โป้งออกไปจากตัวนุชนะ”

“ทำไม” เขาถามเสียงเจ็บปวด

“เรื่องของเรามันจบตั้งแต่คืนนั้นแล้ว ให้มันจบๆ ไปเถอะ นุชอยากลืมมัน” เธอผลักเขาเต็มแรง แล้วรีบลงจากโซฟาไปยืนหอบไกลๆ

“ทำไมต้องลืม มันไม่มีความหมายสำหรับนุชเลยงั้นเหรอ” เขากระชากเสียงถาม

หญิงสาวตัดสินใจพยักหน้า “ใช่ เรื่องของเราก็แค่คนเหงาๆสองคนมาเจอกันที่ต่างจังหวัด บรรยากาศพาไป มันไม่ใช่ความรัก ไม่ใช่ความหลง มันก็แค่...เซ็กส์...ลืมนุชคนนั้นซะ นุชเองก็จะลืมโป้งคนนั้นเหมือนกัน ต่อไปนี้ นุชคือพีอาร์ โป้งคือซุปตาร์ที่จะต้องเจิดจรัสที่สุด” พูดจบเธอก็หมุนตัวเดินขึ้นบ้านไป ธาริตทำท่าจะก้าวตาม แต่เขาก็ตัดสินใจยืนนิ่ง สักพักก็ทรุดกายลงนั่งบนโซฟา ยกมือเสยผมด้วยท่าทีหงุดหงิด พร้อมๆกับครุ่นคิดอะไรบางอย่างอย่างหนักหน่วง

รุ่งเช้า พอวีรนุชอาบน้ำแต่งตัวลงมาข้างล่าง เธอก็ไม่พบธาริตแล้ว กะละมังใบเล็กกับผ้าขนหนูเช็ดตัวยังอยู่ที่เดิม

ทั้งๆ ที่ตัดสินใจที่จะไม่ไปต่อกับเขาด้วยตัวเอง แต่เมื่อคิดว่า ต่อไปเธอคงไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดเขาแบบตอนนั้นอีกแล้ว เธอก็อดเจ็บปวดไม่ได้...ได้พบกันทุกวัน แต่ก็ยิ่งห่างกันไกล...

เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้นขัดจังหวะความคิด

“ค่ะ พี่...” เป็นหัวหน้างานของเธอนั่นเอง

“วันนี้เข้าออฟฟิศให้เร็วหน่อยนะ นายเรียกประชุมด่วน”

“มีเรื่องอะไรเหรอคะ เรื่องดีหรือเรื่องร้ายคะ”

เจ้านายสาวหัวเราะมาตามสายก่อนตอบ “อาจจะดีหรืออาจจะร้ายก็ได้...คืองี้...เมื่อคืนโป้งกับวินีเขาไปเที่ยวด้วยกัน วินีเนี่ยขึ้นชื่อว่าน่ารักในสายตาแฟนคลับอยู่แล้ว แล้วพอวินีลงรูปที่ไปเที่ยวกับโป้ง มันก็เลยมีคนเข้ามาเชียร์อัพให้รักกันจริงๆ เราเลยจะคุยกันเรื่องนี้ว่าจะควรจะเดินไปทางไหน”

“ให้พวกเขาเป็นคู่จิ้นกันเหรอคะ”

“ไม่รู้จะไหวหรือเปล่านะ...แต่ดูๆ แล้ว เคมีพวกเขาก็พอได้นะ สมัยก่อนพวกเขาก็เที่ยวด้วยกันบ่อยๆ เราอาจต้องขุดภาพพวกนั้นมาเซอร์วิสแฟนๆ ด้วย รับรองหาเงินเข้าค่ายได้อีกเพียบแน่...เอางี้ เดี๋ยวค่อยมาคุยกัน...รีบๆ มาล่ะ”

วางสายแล้ว วีรนุชก็สูดลมหายใจยาวๆ เพื่อไล่ความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านในใจ เธอคิดถูกแล้วที่ไม่ทำตัวผูกพันกับเขามากไปกว่านี้ คิดไม่ผิดเลยที่ไม่ยอมรับข้อเสนอของเขาเมื่อคืนที่ผ่านมา ไม่อย่างนั้น คนที่เสียใจที่สุดก็ต้องเป็นเธอที่จะอาจกลายเป็นคนทำลายอนาคตของเขา

ทีมงานการตลาดและฝ่ายพีอาร์นั่งไล่อ่านคอมเมนท์ภาพที่ภาวินีลงในโซเชี่ยลมีเดียของเธออย่างตั้งใจ เป็นภาพที่เธอกับธาริตไปนั่งดื่มด้วยกันที่ร้านแห่งหนึ่ง โดยเธอเขียนข้อความลงใต้ภาพว่า

“พอหอมปากหอมคอล่ะกันเนอะ ซุปตาร์หน้าหวานต้องการพักผ่อน”

ซึ่งก็มีคนไปกดแสดงความชื่นชมเธอเต็มไปหมด ที่ไม่ชวนธาริตดื่มต่อจนดึกดื่น ซึ่งส่งผลเสียต่อสุขภาพ ส่วนมากเป็นแฟนๆ ของธาริตนั่นเอง บางคนก็ไปขุดรูปเก่าๆ สมัยที่พวกเขาร่วมงานกันมาโพสต์ ซึ่งก็ล้วนแล้วแต่เป็นภาพน่ารัก แสดงความสนิทสนมของพวกเขา ยิ่งเห็นภาพเหล่านั้น กระแสก็ยิ่งแรงเหมือนพายุ

“ควรจับมาร่วมงานให้เร็วที่สุด...เอ็มวีเพลงใหม่ของโป้ง เอาวินีนี่แหละ พี่คิดว่าค่ายไม่น่ามีปัญหา” หัวหน้าการตลาดเอ่ยขึ้น “ดันให้เป็นคู่จิ้นไปเลย แต่ต้องเนียนๆหน่อย อย่าให้เห็นว่าเราพยายาม เพราะถ้าเราพยายาม โป้งมีปัญหาแน่ ขานี้อาร์ตติสท์ของแท้ ถ้าเขาไม่ชอบ เขาจะไม่ทำ ตอนนี้เขาเป็นเบอร์ใหญ่ ผู้บริหารยังต้องฟังเขา”

“หาคู่จิ้นใหม่ไม่ดีกว่าเหรอพี่” พีอาร์สาวคนหนึ่งเห็นต่าง “หนูว่าวินีเขาเก่าไป ดารานักร้องใหม่ๆ ในค่ายเราก็มี สดกว่า น่าดันกว่า หมายถึง ดูมีอนาคตกว่าที่จะดันดาราเก่าขนาดนั้นแล้วน่ะค่ะ”

“ตอนนี้เราทำอะไรตามความคิดเราอย่างเดียวไม่ได้แล้ว ต้องดูความต้องการของแฟนคลับด้วย เทรนด์มันเปลี่ยนไปแล้ว การยัดเยียดคู่จิ้นอาจไม่ได้ผล เราต้องคอยดูว่าเขาจิ้นใครกับใคร แล้วรีบสานต่อ จะได้ผลเร็วกว่า”