ซุปตาร์ซาตาน

เริ่มออกฤทธิ์

“จะบ้าเรอะแก แล้วแบบนั้นจะเรียกรวมมิตรได้ยังไง” พี่โยค้อนขวับเข้าให้ด้วยความหมั่นไส้ “แล้วนี่ทำไมไม่เอาปลาหมึก ตามปกติแกชอบกินจะตายไป’

ธาริตไม่ตอบ แต่วางสายตาไปทางวีรนุชแวบหนึ่งก็ตอบ “แต่ตอนนี้ไม่ชอบ ไม่อร่อย”

“โป้งเหมือนนุชเลย” ภาสกรผู้ไม่รู้เรื่องรู้ราว ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางเอ่ยขึ้นเพื่อหาเรื่องคุยไม่ให้บนโต๊ะเงียบเกินไป “ขานี้ก็ไม่ชอบปลาหมึก เขาบอกว่ามันไม่อร่อยสำหรับเขา”

ธาริตหันไปทางวีรนุชซึ่งนั่งตรงข้ามเขาแบบเต็มตา แล้วก็ยิ้มน้อยๆ “ผมเคยไปทานยำอยู่ที่หนึ่ง ยังจำได้ไม่ลืม อร่อยมาก แซ่บ ถึงใจที่สุด”

“ที่ไหนวะ” พี่โยถามอย่างอยากรู้

“เมืองจันทน์ ตอนนั้น ‘กิน’ อะไรก็อร่อย ของที่นั่น ‘อร่อย’ ทุกอย่าง” ตอนที่พูดเขายังไม่ละสายตาจากวงหน้าสีน้ำผึ้งเนียนตา วีรนุชหลุบตาลงต่ำ กะพริบตาถี่ๆเพื่อควบคุมความอ่อนไหว

“ตกลงเอายำรวมนะครับ” พอลเอ่ยขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงขรึม จากนั้นจึงหันไปพยักหน้าให้ภาสกรจดรายการลงไป

ทานข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ภาสกรก็ขอตัวกลับไปทำงาน ส่วนคนที่เหลือก็กลับเข้าตึก โดยพอลแยกไปนั่งพักผ่อนยังห้องของการ์ด ซึ่งอยู่ชั้นล่างสุดของตึก ธาริต วีรนุช และโยเข้าลิฟต์ไปกันสามคน

“อัดรายการวันนี้ นุชไปดูด้วยนะ” ธาริตสั่งขึ้นเมื่อลิฟต์เริ่มเคลื่อนตัวขึ้น

“ไม่ต้องหรอก รายการในเครือของเรา เขาเซฟแกอยู่แล้ว ไม่มีอะไรน่าห่วง” พี่โยเป็นคนปฏิเสธให้ ธาริตทำหน้าขัดใจ แต่ก็ไม่พูดอะไรอีก

ชั้นทำงานของธาริตกับพี่โยถึงก่อน ซึ่งซุปตาร์หนุ่มก็ทำท่าไม่อยากก้าวออกไป เขาหันมองเธอด้วยแววตาอ้อนวอน ขอร้อง แต่วีรนุชเมินมองทางอื่นเสีย เธอได้ยินเสียงขัดใจในลำคอก่อนจะประตูลิฟท์จะปิดลง

หญิงสาวพ่นลมหายใจยาวด้วยความโล่งใจที่เขาไม่ออกฤทธิ์ออกเดชอะไรอีก เธอยอมรับว่าไม่ไว้ใจนิสัยเขาเลย บางครั้งดูเป็นผู้ใหญ่ดีหรอก แต่หลายๆ ครั้งก็เป็นเด็กเอาแต่ใจ ซึ่งเป็นหนักมากด้วย

กลับเข้าไปในห้องทำงานของฝ่าย ก็เห็นว่าเพื่อนๆบางส่วนที่กลับจากทานข้าวแล้ว กำลังมุงดูอะไรบางอย่างอย่างตื่นเต้น

“ดูอะไรกันคะ”

“ซิกแพ็คโป้ง” ก้อยหันมาตอบเสียงใส

วีรนุชขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ “ไหนคะ”

“นี่ไง วินีโพสต์เมื่อไม่ชั่วโมงนี่เอง อะโห โป้งนี่ก็แซ่บไม่ใช่เล่นแฮะ”

วีรนุชรับโทรศัพท์มือถือจากมือเพื่อนมาดู แล้วก็นิ่งงันไป เป็นภาพของธาริตในกางเกงขาสั้นตัวเดียว ท่อนบนเปลือยเปล่าเอนกายซบไหล่ภาวินีซึ่งอยู่ในชุดว่ายน้ำเช่นกัน

ใต้ภาพนั้น วินีเขียนข้อความว่า ค้นเจอรูปนี้ในเครื่อง มีใครเปลี่ยนบ้าง

“พวกเขาก็ดูมีเคมีกันดีเหมือนกันนะ โป้งดูหน้าหวาน เรียบร้อย แต่วินีออกแนวเซ็กซี่ เท่ แซ่บๆ...” ก้อยแสดงความเห็นขึ้นอีก

“ผู้ชายสไตล์นี้ส่วนมากจะชอบผู้หญิงสไตล์นี้แหละ ดูแต่พี่หมอโอ๊คกับแม่โอปอสิ พี่หมอโอ๊คเรียบร้อย แม่โอปแซบเบอร์แรง ความต่างที่ลงตัวแบบสุดๆ” แอมป์เสริมขึ้น

วีรนุชยื่นโทรศัพท์คืนเพื่อน แล้วเดินกลับมานั่งที่โต๊ะด้วยหัวใจห่อเหี่ยว ทั้งที่ก็รู้อยู่เต็มอกว่า อย่างไรเสีย เขาก็ไม่ได้รักเธอ ไม่ได้จริงจังอะไรด้วย แต่พอได้ยินแบบนี้ก็อดเจ็บปวดไม่ได้

เธอคงต้องตัดใจแบบจริงจังเสียทีแล้วละ!

เสียงโทรศัพท์ภายในของฝ่ายดังขึ้น ก้อยเดินไปรับ แล้วพูดแค่คำว่า ค่ะ คำเดียวก็วางสาย แล้วหันมาทางวีรนุชด้วยแววตาครุ่นคิดปนแปลกใจ

“โป้งเรียกนุชไปพบจ้ะ”

วีรนุชกับแอมป์หันสบตากันด้วยความแปลกใจ “ทำไมอ่ะ มีเรื่องอะไรเหรอ”

“ไม่กล้าถามหรอก พี่ที่โทร.มาบอกว่า ถ้านุชไม่ไป โป้งจะไม่ยอมถ่ายงานเด็ดขาด”

“เพิ่งดังได้สามสี่เดือน ก็ทำตัวเป็นซุปตาร์ขาใหญ่ซะแล้ว” แอมป์บ่นด้วยความหมั่นไส้ “แบบนี้จะยืนระยะได้นานเร้อ”

“คนไม่เคยดัง พอดังหน่อยก็ลืมตัว รายไหนรายนั้นสิน่า” ก้อยเสริมขึ้น

วีรนุชรีบลุกขึ้นแล้วก้าวออกจากห้องทำงาน เพราะไม่อาจทนฟังคนวิจารณ์เขาในแง่เสียหายได้อีก เธอกลัวจะเผลอแก้ตัวแทน แล้วก็เผลอปล่อยพิรุธออกมาให้เรื่องมันยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ พร้อมกันนั้นเธอก็นึกเคืองเขานักที่ใช้หน้าที่การงานมาบีบบังคับเธอแบบนี้ เอาแต่ใจเหลือร้ายที่สุด!

หญิงสาวมายืนสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำอยู่ครู่หนึ่ง ก็ก้าวออกมา และกดลิฟต์ไปยังชั้นที่เขาอัดรายการอยู่

เมื่อเธอเข้าไปในสตูดิโอ ทุกสายตาก็หันมามองเธอเป็นตาเดียว บ้างก็ดีใจที่เธอมาเสียที บ้างก็เคลือบแคลงสงสัยอะไรบางอย่าง แต่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ส่วนตัวการทำเรื่องวุ่นวายนั่งอยู่บนเก้าอี้ให้ช่างแต่งหน้าอยู่ พอเห็นเธอ เขาก็ส่งยิ้มผู้ชนะมาให้

“ขอบใจที่มานะ” พี่โยปราดเข้ามาเอ่ยเสียงเบา

“เขาต้องการอะไรคะ” เธอถามกลับเสียงเบาเช่นกัน

“เขาอยากให้เรามาช่วยดูสคริปต์ ทั้งที่พี่ก็บอกแล้วว่าโปรดิวเซอร์เขาเช็คกันดีแล้ว ไม่มีคำถามแปลกๆ ก็ไม่เชื่อ เราก็ไปดูๆ ให้หน่อยก็แล้วกัน” พี่โยโบกไม้โบกมือ

วีรนุชถอนหายใจยาว ก่อนเดินเข้าไปหาโปรดิวเซอร์ซึ่งนั่งหน้าตึงอยู่มุมหนึ่งของสตูดิโอ

“พี่แขกคะ”

“อ้อ มาแล้วเหรอ อ้ะ ช่วยคิวซีหน่อยซิว่ามันได้หรือเปล่า” น้ำเสียงนั้นประชดประชันอยู่ในทีขณะยื่นสคริปต์รายการมาตรงหน้า

“เอ่อ...ไม่เป็นไรหรอกค่ะ นุชเชื่อใจพี่” หญิงสาวเอ่ยเสียงเบา

“เราเชื่อ แต่คนอื่นเขาไม่เชื่อนี่หว่า” โปรดิวเซอร์ระเบิดเสียง ลุกขึ้นพรวด ขว้างสคริปต์รายการลงพื้นด้วยความหงุดหงิดแล้วเดินออกจากห้องนั้นไป บรรยากาศจากที่แค่อึมครึมก่อนหน้านี้กลายเป็นมาคุทันที วีรนุชหน้าเสีย ทุกคนในที่นั้นก็เช่นกัน ตัวการคนเดียวเท่านั้นที่ทำท่าทองไม่รู้ร้อน