ซุปตาร์ซาตาน

ในห้องน้ำก็ไม่เว้นนะโป้ง!

ช่วงพักกองจากการถ่ายแบบ ธาริตซึ่งไลฟ์สดทางเฟซบุ๊คส์ให้แฟนๆ ได้ดูมาตลอดของการทำงานก็ขอตัวเข้าห้องน้ำ

“นุช ถือมือถือตามโป้งมาหน่อย” เขาสั่ง

“เอ่อ ให้พี่พอลไปด้วยดีกว่ามั้ยคะ”

“ไม่ให้พอลถือ จะให้นุชถือ” ทั้งเสียงทั้งแววตาเกรี้ยวกราดเหมือนเด็กเอาแต่ใจ “ห้องน้ำแค่นี้เอง ไม่มีอันตรายอะไรหรอกน่า มาเร็วๆ ฉี่จะราดแล้ว”

วีรนุชไม่อยากมีปัญหา ไม่อยากให้คนสงสัย จึงจำต้องถือโทรศัพท์ตามเขาไป

“จบไลฟ์ก่อนดีมั้ยคะ ออกจากห้องน้ำแล้วค่อยว่ากัน” หญิงสาวถามเมื่อออกเดินตามเขาไปยังห้องน้ำซึ่งอยู่ด้านนอกสตูดิโอ

“ไม่ จะพาแฟนๆ เข้าห้องน้ำด้วย”

วีรนุชรีบปิดลำโพงของโทรศัพท์ แล้วพูดกับเขาเสียงเบาว่า “ไม่ได้นะคะ น่าเกลียดค่ะ ตอนนี้โป้งเป็นไอดอลของใครหลายๆ คน จะทำตัวบ้าๆ บอๆ เหมือนเดิมไม่ได้แล้ว”

“ไม่! โป้งจะเหมือนเดิม” เขาส่ายหน้าดื้อดึง แต่ไม่ได้หันมามองหน้าเธอ “เข้าห้องน้ำนี่มันบ้าๆ บอๆ ตรงไหนอ่ะ”

“มันเป็นเรื่องของภาพพจน์ค่ะ ค่ายต้องการให้โป้งเป็นอีกแบบที่ไม่ใช่ทุกวันนี้ ข้อนี้โป้งรู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ”

“อึดอัดเป็นบ้า” เขาคำรามเสียงลอดไรฟัน และวีรนุชก็ถือว่านั่นเป็นคำอนุญาต เธอจึงกดปิดการไลฟ์สดนั้นเสีย จากนั้นจึงเดินตามเขาไปเงียบๆ แล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อเขาหยุดเดินแล้วหันขวับมาเผชิญหน้าเธอ ผลก็คือร่างเธอชนเข้ากับร่างของเขาอย่างจัง และทำท่าจะล้มลงถ้าหากว่าเขาไม่เอื้อมมือมาดึงเอาไว้

“บอกมา เช้าวันนั้นทำไมต้องหนีกลับก่อน ทำไมไม่ทิ้งเบอร์ ทำไมไม่ติดต่อหาโป้งบ้าง” เขาถามเสียงกร้าว มองหน้าเธอตัดพ้อ วีรนุชอยากเขกหัวตัวเองนัก เธอหลงกลคนเจ้าเล่ห์คนนี้อีกแล้ว!

“ไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำจริงๆ ใช่มั้ยคะ” และที่แกล้งโวยวายเรื่องไลฟ์ก็เพียงเพื่อต้องการให้เธอปิดมันนั่นละ!

“อยากเข้าจริงแต่ทนได้ ตอนนี้อยากรู้คำตอบนั่นก่อน ตอบมา”

“ก็โป้งนอนตื่นสาย ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น นุชต้องไปขึ้นรถกลับกรุงเทพแล้ว” หญิงสาวเบือนหน้าไปทางอื่นตอนตอบ

“แล้วเบอร์โทร.ล่ะ ทำไมไม่ทิ้งเอาไว้ โป้งบอกแล้วใช่มั้ยว่าอยากมีนุชอยู่ในชีวิต เราจะได้เรียนรู้กัน”

“นุชก็บอกแล้วเหมือนกันว่า เรารู้จักกัน ก็แปลว่ามีกันและกันในชีวิตแล้ว”

“แต่นุชไม่ใช่แค่คนรู้จัก เราเป็นผัวเมียกัน”

“โป้ง!” เธออุทานเสียงหลง ยกมือปิดปากเขาทันที “พูดอะไรอย่างนั้นคะ เดี๋ยวคนอื่นได้ยิน คุณจะเสียหายนะ”

“ก็ดีสิ โป้งจะได้บอกให้ทุกคนรู้ว่านุชเป็นเมียโป้ง” พูดจบเขาก็ตะครุบมือน้อยที่ปิดปากเขาเมื่อครู่นี้มาเกาะกุมเอาไว้

“ผู้หญิงที่นอนกับผู้ชายง่ายๆ แค่คืนเดียว เขาไม่เรียกว่าเมียหรอกค่ะ” เธอเอ่ยเสียงเยาะตัวเอง

“ถ้างั้นก็ไปนอนด้วยกันทุกวันสิ จะได้เป็นเมียจริงๆ” แล้วเขาก็ก้มหน้าลงมาอีกครั้ง วีรนุชตาเหลือก รีบปัดป้องเพื่อเอาตัวเองให้พ้นจากสถานการณ์นี้ แต่ดูเหมือนเธอจะเคลื่อนไหวช้าไป เพราะเขารวบร่างเธอเข้าไปกอดแล้วก็ลากเข้าไปในห้องน้ำ

“โป้งจะทำอะไร อย่านะ” หญิงสาวร้องห้ามเสียงหลง

“จะกอดเมียไงล่ะ” เขาตอบสั้นๆและจู่โจมเธออย่างรวดเร็วชนิดที่วีรนุชหลบไม่พ้น พอเธอหลบไปทางหนึ่ง เขาก็ตามมาจูบจากอีกทางหนึ่ง เป็นอย่างนี้อยู่สองสามครั้ง จนผมเผ้าเธอยุ่งเหยิงไปหมด ที่สุดเธอก็เหนื่อยที่จะดิ้น เลยหาวิธีหลบจูบด้วยการซุกหน้าลงกับอกของเขา ดูซิ จะจูบได้อีกไหม!

แต่ปรากฏว่าธาริตทำให้เธอตกใจได้มากกว่านั้น เมื่อมือของเขาวุ่นวายอยู่ใต้กระโปรงสั้นของเธอ!

“อย่านะ!” หญิงสาวรีบตะครุบมือเรียวนั้นเอาไว้ แล้วเงยหน้ามองเขาด้วยแววตาอ้อนวอน “อย่าทำแบบนี้เลยนะ นุชขอร้อง”

“โป้งคิดถึงนุช” เขาเอ่ยเสียงกระเส่า “คิดถึงจนทนไม่ไหวแล้ว”

“โป้งรีบทำธุระให้เรียบร้อยเถอะค่ะ เราหายมานาน คนอื่นจะสงสัย”

“ธุระของโป้งคือนุช” เขาส่ายหน้าดื้อดึง ผลักร่างเธอเข้าไปในห้องน้ำจนได้ ปิดประตูลงกลอนเรียบร้อย วีรนุชตาเหลือก ตั้งท่าจะวิ่งไปที่ประตู แต่เขาหรือจะปล่อยให้เธอทำอย่างนั้นได้ เขาล็อกตัวเธอไว้แล้วระดมจูบทั่วใบหน้า หญิงสาวยังคงไม่ยอม ยังคงผลักไส แต่แล้วเธอก็อ่อนระทวยอยู่ในอ้อมกอดร้อนระอุของเขา ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบปลดกางเกงของตนและถลกกระโปรงของเธอขึ้นด้วยมืออันสั่นเทา ดันร่างเธอเข้าชิดผนัง ปากก็ยังคงระดมจูบไม่หยุด ชายหนุ่มไม่ลืมจะเปิดน้ำจากก๊อกเพื่อกลบเสียงอะไรก็ตามที่จะเกิดขึ้น

วีรนุชยังคงเขินอาย แต่ขณะเดียวกันก็ตื่นเต้นอย่างที่สุดกับประสบการณ์แปลกใหม่นี้

“ถ้าวันนี้ไม่ได้รักนุช โป้งขาดใจตายแน่” ธาริตกระซิบข้างหูสะอาด ก่อนเลาะเล็มติ่งหูนั้นเบาๆ วีรนุชขนลุกด้วยความเสียวซ่านที่ถูกเขาปลุกขึ้น “ขอโป้งนะ ไม่ไหวแล้ว”

ไม่รอให้เธอตอบอะไร เขายื่นมือลงไปหาความเป็นหญิงของเธอ ลูบไล้มันเบามือ ก่อนใช้นิ้วโป้งบดคลึงผ่านอันเดอร์แวร์สีครีม วีรนุชตัวสั่นเทา แต่รู้ว่าตัวเองต้านเขา ต้านความต้องการของตัวเองไม่ไหวแล้ว เธอสะบัดหน้าไปมา แต่ไม่กล้าพูดอะไรออกไป แม้จะมีเสียงน้ำกลบแล้ว แต่เธอก็กลัวใครที่ผ่านมาแถวนี้จะได้ยินอยู่ดี

มือเรียวดึงอันเดอร์แวร์ของเธอให้ร่นลงไปกองที่หัวเข่าแล้วจับเธอหันหลังทันที วีรนุชต่อต้านด้วยความตกใจ

“ไม่นะ ไม่”

“ไม่ใช่แบบนั้นนะ ไม่ใช่อย่างที่นุชคิด” เขาตามมาประกบทางด้านหลังและเอ่ยปลอบใจ “นุชก้มลงหน่อยนะจ๊ะ”

วีรนุชสั่นหน้า เธอยังหวาดกลัวและคิดไปก่อนล่วงหน้าว่าเขาจะใช้ท่าพิสดาร เห็นท่าทางหวาดกลัวขนาดนั้น ธาริตก็ไม่ฝืนเธอ ชายหนุ่มจึงเอื้อมมือไปดึงฝาโถส้วมลง ตัวเขาเองนั่งลงไปก่อน ความเป็นชายของเขายามนี้ผงาดเต็มที่ เตรียมพร้อมสำหรับการออกศึก แล้วเขาก็จับเธอให้นั่งลงบนตัวเขาในลักษณะหันหน้าเข้าหากัน เท้าของเธอวางบนโถและเกี่ยวเอวเขาไว้ จากนั้นค่อยๆ วางกลีบดอกไม้ของเธอสวมลงไปบนของของเขา วีรนุชสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความเจ็บ เนื่องจากตลอดสองปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับชายใด

ธาริตยิ้มพอใจที่ของเธอยังคับแน่น เขาอนุมานตามใจตัวเองได้มั้ยนะว่าเธอไม่ยุ่งเกี่ยวกับชายอื่นเพราะรักและรอเขา...

ชายหนุ่มจูบปากเธอ เธอจูบตอบเขาอย่างไม่ลังเลอีกแล้ว เธอคิดถึงเขามากเหลือเกิน และตอนนี้ความปรารถนาของเธอก็ไต่ระดับขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีอะไรจะหยุดมันได้อีกแล้ว ธาริตเริ่มขยับตัว วีรนุชเองก็เรียนรู้ด้วยสัญชาตญาณว่างานนี้เธอต้องช่วยเขา เธอจึงเริ่มขยับตัวเพื่อขย่มขึ้นลง เรียกเสียงครางพอใจจากเขาได้ และเขาก็จับเอวคอดของเธอด้วยสองมือแล้วยกตัวเธอขึ้นลงอีกด้วย

“อื้อ ดีเหลือเกินนุชจ๋า” ธาริตเอ่ยเสียงเหมือนละเมอ วีรนุชขยับตัวให้เร็วขึ้นอีก ส่วนหนึ่งเพราะเธอกลัวว่าคนอื่นจะผิดสังเกตที่หายกันมานาน ที่สำคัญ พี่ชายของเธอก็อยู่ในบริเวณนี้ด้วย และถ้ามีเรื่องผิดสังเกตแบบนี้ เขานั่นละที่จะมาถึงเป็นคนแรก “แรงๆมาได้เลยนุช โป้งพร้อม”

วีรนุชทำตามคำนั้นอย่างไม่ลังเลอีกต่อไป...

เพียงไม่นาน เธอก็นำหน้าเขาไปคว้าดวงดาวนับหมื่นนับพันที่พร่างพรายอยู่ตรงหน้า โดยมีเขาตามมาติดๆ

พวกเขาต่างหอบหายใจแรงๆด้วยความหฤหรรษ์ ก่อนที่วีรนุชจะรีบลุกขึ้น เพื่อจัดการใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย เขาเองก็ทำอย่างเดียวกัน

“คืนนี้มาหาโป้งนะ” เขาสั่ง ซึ่งหญิงสาวก็ส่ายหน้าหวือ

“แค่นี้นุชก็รู้สึกแย่กับตัวเองมากพอแล้วนะ อย่าให้มันมากไปกว่านี้เลย” หญิงสาวเหลือบมองไปรอบๆ แล้วก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ครั้งแรกระหว่างเธอกับเขาเป็นที่บ้านคนอื่น เตียงคนอื่น ครั้งที่สองในห้องน้ำ

หึ ทำตัวต่ำค่าเกินไปแล้ว วีรนุช!

“โป้งขอโทษถ้าทำให้รู้สึกแย่กับเรื่องสถานที่ แต่เราไม่มีโอกาสอยู่กันสองคนในที่ที่เป็นของเราเลย” เขาอ่านสีหน้าท่าทางของเธอออก จึงรีบขอโทษและอธิบาย

“ช่างเถอะ...” พูดจบ เธอก็จัดทรงผมให้เข้าที่เข้าทางมากที่สุด สำรวจความเรียบร้อยของเสื้อผ้าจนแน่ใจว่ามันไม่มีอะไรผิดปกติ จึงเปิดประตูก้าวออกไปก่อน หญิงสาวชะงักกึกเมื่อเห็นว่าในห้องน้ำ ไม่ได้มีแค่เธอกับธาริต แต่มีทีมงานชายคนหนึ่งด้วย ถ้าเธอจำไม่ผิด เขาเป็นช่างไฟประจำกองนั่นเอง เขาเองก็ชะงักไปเช่นกันที่เห็นเธออยู่ในห้องน้ำชาย

หญิงสาวเหลือบมองไปทางด้านหลัง ซึ่งธาริตยังไม่ก้าวออกมา แต่คิดว่าน่าจะมาในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ เพราะตอนนี้เขาปิดน้ำแล้ว

“มาเข้าห้องน้ำเหรอคะ” เธอทักช่างไฟเสียงดัง เพื่อให้คนที่อยู่ข้างในได้ยิน

“ครับ” ฝ่ายนั้นตอบรับ มองเธอด้วยความไม่เข้าใจว่าเธอเข้าไปในห้องน้ำชายทำไม แล้วตอนนี้ธาริตอยู่ไหน

“ค่ะ...พอดีโป้งบอกว่าเหมือนจะเป็นลมน่ะค่ะ เลยเข้าไปดู...ตอนนี้คงไม่มีอะไรแล้ว ใช่มั้ยคะ โป้ง”

“ครับผม ดีขึ้นแล้วครับ”

“ถ้างั้นรีบตามมานะคะ” เธอเอ่ยกลับไป แล้วก็รีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว สองสามวินาทีต่อมา ธาริตก็เปิดประตูก้าวออกมา แล้วก็เดินออกไปบ้าง ช่างไฟได้แต่มองตามด้วยสีหน้างงๆ และไม่แน่ใจในสิ่งที่ทั้งคู่บอก