Yağmur damlaları hafifçe yüzüme düşüyor, soğukluğu içimde titremeye neden oluyordu. Kaldırımda adımlarımı atarken, etrafımda toplu halde yürüyen insanları gözlemliyordum. Hepsi birbirine sarılmış, gülerken ya da sohbet ederken mutlu görünüyorlardı.
Son zamanlarda yaşadıklarım o kadar ağırdı ki düşüncelerim karma karışık bir labirente dönmüştü. İçimden bağıra bağıra ağlamak geliyordu, bu duygusal fırtınayı dışa vuramıyordum. Öfkeden etrafıma saldırmak istiyor, kendimi zorlukla kontrol ediyordum. Her zaman mantıklı ve sakin davranırdım ve yine aynı şekilde adımlarımı atmaya çalışıyordum.
Fakültenin önüne vardığımda, kapının önünde duran Sevilay'ı gördüm. Yüzünde beliren yorgunlukla ayakta durmaya çalışıyordu. Beni fark ettiğinde gözleri genişledi. Adımlarını hızla atıp bana doğru koştuğund
