Her sabah gözlerimi açtığımda yüreğime bir sevinç, bir umut serpiliyordu. Artık asık bir yüzle değil, içimdeki mutlulukla uyanıyordum. Sanırım, bu değişim hayata artık daha pozitif bakıyor olmamdan kaynaklanıyordu. Başkalarının sorunlarına değil, kendi yaşantıma odaklanmıştım. Hayatımdaki adama her geçen gün daha çok alışıyor, onunla geçirdiğim her anı daha çok değerlendiriyordum. Onunla yeniden bir başlangıç yapmış gibi hissediyordum; sanki geçmişteki yıpratıcı günler geride kalmış, yeniden umut dolu bir beraberliğe adım atmıştık. Bu durum, içimi ısıtan bir mutlulukla dolduruyordu.
Ancak hayatımda her şey de mükemmel değildi. Tek bir konu vardı ki, zihnimde sürekli dolaşıp duruyordu: Annem! Neden şimdi, neden bu zamanlamayla beni görmek istiyordu? Küçükken terk ettiği, ablamla beni yalnı
