Pelin, koltuğun derinliklerine gömülmüş, sanki orada kaybolmayı umut edercesine küçülmüştü. Onun bu hali, bir zamanlar kendimin de hissettiğim yabancılık ve korunmasızlık duygularını yüzüme vuruyordu.
Pelin'in gözleri odanın her bir köşesini dikkatle süzüyordu. Her bir bakışında bir kuşku, her bir göz kırpışında bir endişe vardı. Ellerini birbirine sıkıca kenetlemiş, parmaklarını birbiri arasında dolamıştı. Tıpkı bir çocuğun bilinmez bir korku anında yaptığı gibi. Ve dudakları, o kadar sıkı birbirine basılmıştı ki, sanki en küçük bir kelimeden bile korkar gibi.
Koltuktaki her bir hareketi, tedirgin ve ölçülüydü. Bacaklarını önce bu yana sonra şu yana atıyor ama bir türlü rahat bir pozisyon bulamıyordu. Küçük bir kız çocuğunun yeni bir okula ilk gününe gelmiş gibi, hem meraklı hem de kork
