Hastane koridorunun soğuk ışıkları altında ilerliyordum. Adımlarımın sesi yankılanıyordu ama benim için zaman ve mekân anlamını yitirmişti. Önümü görmeye çalışıyordum, görüntüler bulanıklaşıyordu. Çevreme yabancı bir bakışla bakıyordum. Kalbim, göğsümün içinde hızla atıyordu, sanki bu ritim benimle dalga geçiyordu.
Morgun kapısına geldiğimde, derin bir nefes aldım. Gözlerini üzerimden çekmeyen Batuhan görevliye kapıyı açmasını işaret etti. İçeride ablam yatıyordu. Deli gibi kaçtığım kadını şimdi görmek için sabırsızlanıyordum.
Kapı sessizce açıldığında elimi tutan Batuhan’dan destek alarak içeri adım attım. İçimdeki buğulu bir hüzün, her hareketimi yavaşlatmıştı.
Morgun soğukluğu ve sessizliği iliklerime kadar ürpertti bedenimi. Bacaklarım titriyordu. Kolunu belime dolayan adam, “Kendi
