หนี้ชีวิต ลิขิตเกมไทย

จดหมายเชิญจากนรก

“คนไทย... ถ้าจนจนตรอก จะยอมแลกทุกอย่าง เพื่อความอยู่รอด แม้กระทั่ง ‘ศักดิ์ศรี’ ที่ตัวเองเคยภาคภูมิ”

เสียงประกาศจากทีวีในร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางยังคงดังไม่หยุด

"รัฐบาลยังคงเร่งหามาตรการเยียวยาหนี้สินประชาชน ซึ่งล่าสุดพบว่า คนไทยมีหนี้เฉลี่ยสูงถึง 346,000 บาทต่อคน..."

เตชินท์นั่งเงียบอยู่ริมโต๊ะไม้ผุๆ ในร้านนั้น ตาจ้องชามก๋วยเตี๋ยวเรือราคา 20 บาทที่แทบไม่มีเนื้อเลย

เขากินคำแรกด้วยความฝืนใจ น้ำซุปจืดชืดแทบไม่มีรส

มือถือเก่าที่หน้าจอแตกร้าวอยู่ในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้น… ตึ๊ง

เขาหยิบขึ้นมาดูอย่างไม่ใส่ใจ

LINE แจ้งเตือนจาก "แม่" ข้อความเพียงแค่

"ค่ายามาอีกแล้วลูก แม่ขอโทษนะ"

ีเตชินท์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ความรู้สึกผิดกัดกินหัวใจอีกครั้ง

เขาเป็นลูกชายคนเดียว แม่ป่วยติดเตียง ค่าโรงพยาบาลเพิ่มทุกเดือน

เงินเดือนครูพละที่เขาเคยภูมิใจ ไม่มีอีกแล้ว หลังโรงเรียนเอกชนปิดตัวหนีหนี้เมื่อปลายปี

ตอนนี้ เขาเป็นแค่ “คนตกงานหนี้สินล้นตัว” ที่ไม่มีแม้แต่เงินจ่ายข้าวให้แม่ครบมื้อ

เงาของ “เจ้าหนี้นอกระบบ” เริ่มตามถึงบ้าน

และเสียงคำขู่ในโทรศัพท์เมื่อวานยังดังก้องในหัว

“ถ้าเงินไม่มี คืนนี้ได้เห็นศพแม่มึงแน่!”

เขากำหมัดแน่น

กำลังจะลุกออกจากร้าน ทันใดนั้นเอง...

"กรุณารับพัสดุครับ!"

เสียงพนักงานส่งของจาก L.P.O. Express ตะโกนเรียกชื่อเขาดังทั่วร้าน

"คุณเตชินท์ใช่มั้ยครับ? มีเอกสารด่วนเซ็นรับด้วยครับ"

เขารับซองพัสดุสีน้ำตาลแบบงงๆ ไม่มีชื่อผู้ส่ง มีแค่ตราสัญลักษณ์รูปวงล้อปริศนา พร้อมข้อความสั้นๆ

“โครงการเยียวยาแห่งชาติ ปลดหนี้ เปลี่ยนชีวิต”

เมื่อเปิดซองออกมา

มีจดหมายเพียงหนึ่งแผ่น พิมพ์ด้วยฟอนต์แบบพิธีการ และกลิ่นธูปลางๆ โชยออกมาเมื่อเปิดอ่าน

"ถึงคุณเตชินท์ รัตนรักษ์ ผู้ได้รับสิทธิ์เข้าร่วมโครงการเกมเยียวยาแห่งชาติ"

ด้วยสถานะทางการเงินที่เข้าข่าย “หนี้สินขั้นวิกฤต”

คุณได้รับโอกาสสุดท้ายในการ “ปลดหนี้ทั้งหมด และรับเงินรางวัลจำนวน 500,000,000 บาท”

ภายใต้เงื่อนไขการเข้าร่วม “เกมไทยเพื่อชีวิต”

กรุณาเดินทางมายังจุดรับตัว: สถานีรถไฟเก่าบางกอกน้อย เวลา 23.00 น. ของวันที่ 7 กรกฎาคม 2568

การไม่ปรากฏตัวจะถือว่าสละสิทธิ์ทันที

โปรดเตรียมตัว และจงอย่าบอกใคร

ลายเซ็น...

“ผู้ควบคุมเกม”

เตชินท์เบิกตากว้าง

เขาไม่รู้ว่านี่คือมุกหลอกลวง หรือโอกาสสุดท้าย

แต่สิ่งที่เขารู้แน่ชัดคือ...

เขาไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว

เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าสีหม่นที่เต็มไปด้วยเมฆฝน

ในใจว่างเปล่า

แต่เท้าที่ก้าวเดินกลับแน่วแน่ยิ่งกว่าครั้งไหน

เพราะในชีวิตนี้... ถ้าหนี้ไม่หมด เขาและแม่จะไม่มีวันรอด

แม้ต้องตายกลาง “เกมไทย”

เขาก็พร้อมจะลองเสี่ยง