หนี้ชีวิต ลิขิตเกมไทย

บัลลังก์แห่งกรรม การเลือกฆ่า

“ถ้าให้เลือกระหว่างช่วยชีวิตคนที่ไม่รู้จัก กับรักษาชีวิตตัวเอง... คุณจะเลือกอะไร?”

รุ่งเช้าของวันที่สาม

เสียงฆ้องโบราณดังขึ้นห้าวหาญทั่วค่าย

ขับไล่ความง่วงงุนจากคืนหนาวเหน็บที่ไม่มีแม้ไฟตะเกียง

“ผู้ชี้ชะตา… กรุณามารวมตัว ณ ศาลาทรงไทย กลางลานพิธี”

กลุ่มธงดำทั้งหมด 43 คน เดินออกมาอย่างเงียบงัน

ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาถูกเลือกให้มี “อำนาจ”

หรือ “คำสาป” กันแน่

ขณะที่ผู้สังเกต (ธงขาว) และผู้กล้า (ธงแดง) ต้องรออยู่ภายนอก

เสียงลำโพงจากหอสูงเริ่มต้นประกาศกติกาเกมที่สาม

ชื่อเกม: บัลลังก์แห่งกรรม

รูปแบบ: เสียงข้างมาก เลือกเหยื่อ

“ผู้ชี้ชะตา 43 คน จะได้รับสิทธิ์เสนอชื่อผู้เข้าแข่งขัน 3 ราย จากทั้งค่าย

เพื่อเข้าสู่ ‘เก้าอี้กรรม’ จากนั้นจะมีการโหวตว่า ‘ใครควรถูกคัดออก’”

“ผู้ถูกโหวตสูงสุด… จะถูกนำตัวไปยัง ‘พิธีชำระกรรม’ ในค่ำคืนนี้

และไม่มีโอกาสได้เล่นเกมอีกต่อไป”

เสียงฮือฮาจากภายนอกดังขึ้น

“เฮ้ย แบบนี้คือ... พวกมันได้เลือกคนฆ่าเลยเหรอ!?”

“ไม่แฟร์! ไม่แฟร์!”

ภายในศาลา กลุ่มผู้ชี้ชะตา

ห้องเงียบเหมือนศาลตัดสิน

พื้นไม้เรียบสะอาด หอมกลิ่นจันทน์

ตรงกลางมี “บัลลังก์ไม้แกะสลักรูปยมบาล” ตั้งตระหง่าน

ชายคนหนึ่งลุกขึ้น

ร่างสูงใหญ่ ใบหน้าเข้ม ผมแซมขาว

“ผมชื่อเดชครับ อดีต ส.ส.เขตคลองเตย”

“ผมเสนอชื่อ ‘หมายเลข 048 น้ำอ้อย’”

“เหตุผลคือ มีข่าวลือว่าเธอเคยเป็นสายให้กับ ‘เจ้าหนี้ใต้ดิน’ ที่เกี่ยวข้องกับเกมนี้”

เสียงในห้องเริ่มฮือฮา

“เอาจริงดิ?”

“มีคนในเกมที่เป็นสายจริงๆ เหรอ?”

หญิงอีกคนลุกขึ้น

อายุราว 50 แต่งชุดผ้าไหมเรียบ

“ฉันเสนอหมายเลข 027 – เตชินท์”

“เขาชนะเกมแมงมุมได้โดย ‘รวดเร็วผิดธรรมชาติ’ ฉันสงสัยว่าเขาอาจเคยผ่านการฝึกพิเศษหรือมีประวัติทหารมาก่อน”

ชายร่างผอมอีกคนเสริมทันที

“ฉันเลือกหมายเลข 066 ยุทธ เพราะหมอนั่นไม่พูดกับใครเลย

คนที่เงียบ มักเก็บอะไรไว้เยอะ”

3 รายชื่อเข้าสู่ “บัลลังก์แห่งกรรม”

1. น้ำอ้อย – 048

2. เตชินท์ – 027

3. ยุทธ – 066

เสียงระบบประกาศ

“ให้ผู้ชี้ชะตาทุกคนลงคะแนน”

เสียงตึง... ของตราชั่งไม้โบราณดังขึ้น

มือแต่ละคน วางลูกกระดอนลงไปในกล่องที่มีสลักชื่อน้ำอ้อย เตชินท์ และยุทธ

ไม่มีเสียงพูด

มีแค่ลมหายใจ… และแรงสั่นสะเทือนของความกลัว

ภายนอกศาลา ลานรวมตัว

น้ำอ้อยหันมามองเตชินท์เธอรู้แล้ว...

“เราโดนเสนอชื่อ…”

เตชินท์ไม่พูด

แต่ในใจเขากำลังหมุนคำถามหนึ่งวนซ้ำ

“ใคร... เป็นคนเสนอชื่อเรา?”

เสียงลำโพงดังขึ้นอีกครั้ง

“ผลการตัดสิน: มีผู้ได้รับคะแนนเสียงสูงสุด 16 เสียง”

“หมายเลข 048 – น้ำอ้อย”

เสียงทั่วค่ายเงียบกริบ

น้ำอ้อยชะงัก

เธอกัดฟันแน่น ไม่พูดแม้แต่คำเดียว

ค่ำวันเดียวกัน พิธีกรรมเริ่มต้น

ลานพิธีกลางป่าเงียบราวกับงานศพ

ทุกคนต้องยืนล้อมเป็นวง

ตรงกลางมี “บ่อโบราณ” ที่ปากบ่อประดับด้วยเชือกมัดลายไทย และเสาไฟฟ้าทรงสูง 4 ทิศ

น้ำอ้อยถูกใส่โซ่ที่ข้อมือ

เธอยังเดินตรง ผมเธอปลิวตามลม

ไม่มีน้ำตา ไม่มีคำขอชีวิต

“น้ำอ้อย มีคำสุดท้ายหรือไม่?”

เสียงของลุงกำนันทรงไทยถามจากแท่น

เธอเงยหน้าขึ้น

“ไม่มีค่ะ... นอกจากว่า…”

“ถ้าใครคิดว่าฆ่าฉันจะปลอดภัยขึ้น”

“...ก็หวังว่าพวกคุณจะอยู่รอดได้โดยไม่มีฉันนะ”

เธอหันมาสบตาเตชินท์

ก่อนร่างเธอจะถูกผลักลงบ่อ พร้อมเสียงไฟฟ้าช็อตที่กัมปนาทไปทั้งลาน

และในวินาทีนั้น เตชินท์ก็รู้ว่า...

เขาเสียเพื่อนคนเดียวในเกมนี้ไปแล้ว