รับของเหลือ…3/1
1096 Words
วารีรินตื่นเช้ามาก็ช่วยเก็บกวาดทำความสะอาดบ้าน หุงข้าวช่วยยายสมฤดีทำกับข้าวเท่าที่จะทำได้โดยไม่นั่งนอนอยู่เฉย ๆ จากนั้นอินทนนท์ก็พาเธอนั่งแท็กซี่ไปยังโรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลบ้านเพื่อทำการฝากครรภ์ ใกล้เที่ยงอินทนนท์จึงชวนเธอไปหาของกินที่ห้างสรรพสินค้าใหญ่แถวนั้น
“เราไปหาของกินอร่อย ๆ กันก่อนกลับบ้านดีกว่า ไหน ๆ ก็ออกมาแล้ว เนอะ”
“ก็ได้ค่ะ”
“ไปกินชาบูกันดีกว่า ตัวเล็กในท้องจะได้กินของอร่อย”
“มันแพงนะ”
“ร้านที่ราคาไม่แพงคุณภาพใช้ได้ก็มีนี่ ไปเถอะ เราไม่ได้กินบ่อยสักหน่อย”
“ได้ เดี๋ยวว่านจ่ายเอง”
“ได้ไง พี่ต้องดูแลว่านสิ”
“ไม่ต้องดูแลทุกอย่างก็ได้ค่ะ ว่านพอมีเงินเก็บ อะไรที่ว่านช่วยได้ว่านก็จะช่วย” เธอเอ่ยอย่างเกรงใจเขาเหลือเกิน
“ว่านก็ช่วยมาอยู่เป็นเพื่อนยายพี่แล้วไง แค่นี้ไม่ต้องเกรงใจพี่หรอก ปะ ไปกินชาบูกัน แค่นี้ขนหน้าแข้งเสี่ยนนท์ไม่ร่วงสักเส้น” เขายิ้มแล้วยักคิ้วแบบกวน ๆ วารีรินกลั้นขำ
“เพราะไม่มีให้ร่วงหรือเปล่า”
“ถะ ถะ ถะ...ถูกต้องนะคร้าบ” ชายหนุ่มเลียนประโยคฮิตและท่าทางของพิธีกรดังจากรายการโทรทัศน์ยอดนิยมรายการหนึ่ง หญิงสาวจึงหลุดหัวเราะเสียงดังจนต้องรีบยกมือปิดปาก
เมื่อมาถึงห้างทั้งคู่ก็ไปหาร้านชาบูที่ราคาไม่แรงและกินกันจนอิ่ม ก่อนจะพากันเดินย่อยไปเรื่อย ๆ อินทนนท์เดินไปซื้อโดนัทระหว่างรอวารีรินเลือกซื้อของใช้ส่วนตัวในร้านขายผลิตภัณฑ์ดูแลผิวพรรณอยู่ที่ชั้นกราวนด์ของห้าง ก่อนทั้งคู่จะเดินมาเจอกัน เขาชูกล่องโดนัทให้เธอดู
“พี่ไปซื้อมา ไว้กินกัน”
วารีรินยิ้ม “งั้นเรากลับกันเลยมั้ย”
“อืม”
ทั้งสองคนพากันเดินไปที่ทางออกด้านหน้าห้างเพื่อไปขึ้นรถสาธารณะกลับบ้าน ระหว่างทางก็เจอเข้ากับชายหนุ่มคนหนึ่งที่ตั้งใจเดินเข้ามาขวางทางหนุ่มสาวด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูไม่พอใจ สายตามองมาอย่างหาเรื่องก่อนเขาจะเอ่ยว่า
“มาด้วยกันได้ยังไง อย่าบอกนะว่า...”
อินทนนท์หันไปคว้ามือวารีรินมาจับไว้แน่นเพื่อบ่งบอกให้ผู้ชายตรงหน้าได้รับรู้ พอลาภิศร์เห็นอย่างนั้นก็ถึงกับเลือดขึ้นหน้า
“คุยกันเหรอ เหอะ เร็วเหมือนกันนะ”
“จะช้าจะเร็วมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับแกแล้วเว้ย หลีกทางพวกเรา”
อินทนนท์จ้องเข้าไปในดวงตาที่วาวโรจน์ของอีกฝ่าย บอกอย่างไม่หวั่นเกรง ก่อนที่ลาภิศร์จะหลุบสายตามองเพื่อนตั้งแต่ศีรษะจรดรองเท้าที่เขาใส่ เสื้อยืดแบรนด์เนมสีขาว กางเกงยีนส์ยี่ห้อดังราคาห้าหลัก รองเท้าผ้าใบราคาหลักหมื่นปลาย ของทุกอย่างบนตัวของอินทนนท์ล้วนเป็นของที่เขาเบื่อแล้วหรือซื้อมาแล้วไม่ถูกใจจึงส่งต่อให้มันทั้งนั้น ลำพังตัวมันเองจะเอาปัญญาที่ไหนมาซื้อของราคานี้
“ของที่มึงใส่อยู่ทั้งตัวก็ของกู ตอนนี้มึงก็ยังจะรับของเหลือเดนจากกูไปอีก ไม่คิดจะเลือกหน่อยเหรอวะ ของไม่มีราคาแบบนั้นแถมใช้จนหลวมหมดแล้วยังจะเอา กูล่ะเชื่อมึงเลย จะเอากางเกงในของกูไปด้วยมั้ยล่ะ เดี๋ยวส่งให้”
“มึง!”
อินทนนท์จะพุ่งเข้าใส่อย่างเหลืออด แต่วารีรินรีบดึงแขนไว้
“พี่นนท์อย่า หมากัดอย่ากัดตอบ ไม่คุ้มกัน อย่าไปสนใจเขา เรารีบไปกันเถอะ คนมองเยอะแล้ว”
หญิงสาวส่งสายตาขอร้องเพราะไม่อยากให้อินทนนท์ต้องเดือดร้อนเพราะเธอมากไปกว่านี้ วารีรินไม่แม้แต่จะเหลือบสายตามองหน้าผู้ชายคนนั้นเลย
“กูขอเตือนมึงไว้นะว่าอย่ามายุ่งกับพวกเรา”
“กูก็ไม่คิดอยากจะยุ่งด้วยอยู่แล้ว ของกาก ๆ อยู่ด้วยกันก็สมกันดี”
“ไอ้...” อินทนนท์ทำท่าจะพุ่งเข้าใส่ลาภิศร์อีกครั้ง วารีรินต้องรั้งไว้สุดแรง
“อย่าค่ะพี่นนท์”
“จำคำพูดของมึงไว้ให้ดี ไอ้ลอส ไอ้ลาโง่”
เขาชื่อลาภิศร์ แต่ถูกอดีตเพื่อนสนิทด่าว่าเป็น ‘ลาโง่’ ใครจะไปยอมได้ ลาภิศร์จึงจะกระโจนเข้าใส่ อินทนนท์ไม่ยอมเช่นกัน ดีที่มีเสียงจากผู้หญิงอีกคนเข้ามาช่วยห้าม
“พี่ลอสมีอะไรคะ อย่ามีเรื่องค่ะ”
ฟ้าใสที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินตามหาผู้ชายที่เธอควงมา หญิงสาวเข้ามาดึงแขนลาภิศร์แล้วกอดไว้แน่น เช่นเดียวกับทางด้านของวารีรินที่ดึงแขนของอินทนนท์ไว้แนบกับตัวจนคนบางคนทนเห็นไม่ได้ อยากจับพวกมันกระชากออกจากกัน
“ขอไปพวกมึงสองตัวไปที่ชอบ ๆ กันเถอะ”
“ขอบใจที่อวยพรนะเพื่อน พวกกูจะไปที่ชอบ ๆ กันแน่ แต่กับคนอื่นไม่แน่ เพราะที่ชอบอาจจะไม่ได้ไป ที่ได้ไปคือไม่ได้ชอบ อย่าอกแตกตายก่อนวัยอันควรก็แล้วกัน”
อินทนนท์หันไปจับมือวารีรินเดินหนีไปจากตรงนี้อย่างไม่คิดจะสนใจอดีตเพื่อนสนิทอีก แต่ก่อนที่จะเดินไปไกลหูก็ได้ยินคำหนึ่งจากปากลาภิศร์ขึ้นมา
“ร่าน”
วารีรินจิกนิ้วลงบนฝ่ามือเขาไว้แน่น เพื่อไม่ให้กลับไปตอบโต้อะไรกันอีก ปล่อยให้เขาบ้าไปคนเดียว
ลาภิศร์รู้สึกหงุดหงิดอย่างไม่รู้สาเหตุ เขาไม่พอใจที่เห็นวารีรินอยู่กับอินทนนท์ทั้งที่เป็นเขาที่สลัดเธอทิ้งอย่างไม่ใยดี
‘ผู้หญิงง่าย ร่านแบบนั้น เหมาะกับไอ้คนคอยรับเดนคนอื่นแบบนั้นแล้ว เหอะ’
“พี่ลอส พี่ลอสคะ” ฟ้าใสเขย่าแขนคู่ควงหนุ่มไฮโซคนล่าสุด ดึงสติที่กำลังหลุดลอยตามหนุ่มสาวคู่นั้นไปกลับมา
“ครับน้องฟ้า” ลาภิศร์รีบข่มอารมณ์ฉุนเฉียวเพราะไม่ได้อย่างใจและไม่ถูกใจออกไป
“ไปทานไอศกรีมกันเถอะค่ะ”
“ครับ”
^
^
^
***นึกว่าลงหลุมไปแล้ว โผล่มาทำไมบักหลอด!!! 55
- Writer
