18. อีกครั้ง
1190 Words
คริ ๆ ๆ
“แหม! หมั่นไส้”
“ไม่สวยก็เหนื่อยหน่อยอะมึง ไม่ต้องอิจฉา” การพูดคุยหยอกล้อของอ้ายอันอยู่ในสายตาของเอลี่
เจ้าตัวยังไม่รู้ว่าใครที่เพื่อนกำลังคุยด้วยอยู่ แต่ก็ภาวนาของให้เจอคนดีๆ เข้ามาในชีวิตสักครั้ง
ความรักในวัยเด็กของอันเป็นดั่งหนังชีวิตที่ยากจะลบเลือนได้
“ใครวะ ทำงานอะไร อยู่แถวไหน ยังไม่มีลูกมีเมียจริงๆ ใช่ไหมห้ะ”
“...”
ใบหน้าอมยิ้มจนแก้มปริหายวับในทันตา
ความหวังดีของเอลี่นั้นเข้ามากระตุ้นความทรงจำอันเลวร้ายที่เธออุตส่าห์ลืมๆ มันไปตั้งหลายปี
“กูไม่ได้จริงจังขนาดนั้นสักหน่อยอริ”
“ถ้ามึงอยากมีเพื่อนไว้คุยแก้เหงาก็ไม่เป็นไร แต่ยังไงก็ดูให้ดีๆ นะไอ้อัน”
“เออ”
แม้คนปากแข็งจะบอกตัวเองไม่ได้คิดอะไรจริงจัง แต่พอความรู้สึกและความทรงจำเหล่านั้นย้อนกลับเข้ามาอ้ายอันก็หมดอารมณ์ที่จะคุยหยอกล้อกับผู้ชายคนใหม่ของเธอ
รองบัญชีสาวคว่ำหน้าจอมือถือลงกับโต๊ะแล้วหันมาจดจ่ออยู่กับงานเช่นเดิม
“นี้ได้คุยกับยายบ้างมั้ยมึง”
“ช่วงนี้ยุ่งๆ วะ ไม่อยากให้ยายกังวล”
“แต่อาทิตย์นี้มึงจะไปหาแกอยู่ใช่ไหม”
“อืม! ต้องไปสิ ตอนนี้ยายเขาไม่เหลือใครแล้วนอกจากกูกับมึง”
การทำบุญวันคล้ายวันเกิดควรเป็นวันที่เต็มไปด้วยความสุขและอบอุ่นของทุกสมาชิกในครอบครัว
แต่นี้ก็เป็นเวลาได้ห้าปีแล้วที่สามสาวต่างวัยจะพากันมาทำบุญที่วัด ถวายอาหารเพลแล้วจบลงที่บริจาคของใช้ต่างๆ ให้กับสถาบันผู้ป่วยผู้ยากไร้โดยโรคร้ายแรงต่างๆ ก่อนทั้งสามจะแยกย้าย
ไม่มีเทียนบนเค้กให้เป่า ไม่ต้องร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ ไม่มีการนั่งร่วมโต๊ะทานอาหาร
แม้ทุกคนจะพยายามไม่ทำเหมือนว่าตัวเองเศร้าแต่ว่าแต่ละคนก็มิอาจแสร้งยิ้มร่าเริงได้
“ทำงานหนักก็ต้องพักผ่อนเยอะๆ นะพวกเรา สุขภาพคือสิ่งสำคัญเข้าใจไหม”
“จ้ะยาย! หนูกับอันอายุยังน้อยไม่ต้องห่วงนะคะ ยายต่างหากต้องดูแลตัวเองดีๆ นะ”
“ยาย มันเคยติดต่อมาบ้างไหม” อีกคนที่ยังมีชีวิตอยู่แต่ก็เหมือนตาย
เธอไม่ได้ข่าวคนคนนั้นอีกเลยนับตั้งแต่วันเผาร่างมารดาของเรา
“เรามีกันแค่นี้นะอัน ยายจะตายตาหลับได้ยังไงถ้าเราสองคนยังโกรธกันอยู่แบบนี้ห้ะ”
“ที่ผ่านมาอันทำอะไรผิด มันคงอยากให้อันตายๆ ไปซะดีกว่า”
“อัน!//ไอ้อัน!!”
“มันเป็นคนทิ้งพวกเราทุกคนไปนะ แล้วทำไมคนที่อยู่ถึงได้เป็นคนที่ผิด” ปมปัญหาในครอบครัวใช่ว่าคนอย่างเธอจะไม่มี
คนที่ดูเข้มแข็งในสายตาใครๆ แท้จริงแล้วก็อ่อนไหวจนต้องแอบร้องไห้คนเดียว
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“สวัสดีคะคุณพี”
“โกรธอะไรผมหรือเปล่าครับเนี้ย หายไปเป็นอาทิตย์เลย” ชายหนุ่มเร่งเดินหน้าทำความรู้จักกับสาวหน้านิ่งเช่นเดิม แต่อ้ายอันกลับเงียบหายไปเสียดื้อๆ ไม่รับสาย อ่านข้อความแชทแล้วก็ไม่โต้ตอบใดๆ ร่วมสัปดาห์จนกระทั่งวันนี้
คำแรกของพชรจึงโพล่งถามทันทีว่าเขาทำอะไรผิดพลาดตรงไหน
“เปล่าคะ อันยุ่งๆ เรื่องงานกับที่บ้าน”
“ตอนนี้โอเครึยังครับ มีอะไรให้ผมช่วยไหม”
“ช่วยตามหาคนหายได้ไหมล่ะคะ”
“จริงจังใช่ไหมครับเนี้ย”
“ค่ะ”
น้ำเสียงจริงจังไม่มีแว่วล้อเล่นทำเอาคนฟังขนหัวลุกซู่
หน้านิ่งๆ ขออันลอยขึ้นมาทันที และพชรคิดว่าถ้าหากเขาทำสำเร็จครั้งนี้คงได้ใจเธอมากอย่างแน่นอน
“เจอกันครั้งสุดท้ายเมื่อไรครับ”
“ห้าปีก่อนคะที่สนามบิน”
“ไปต่างประเทศเหรอครับ”
“แอลเอค่ะ เท่าที่รู้”
ตามหาคนในประเทศก็ไม่ใช่เรื่องง่าย แล้วคนที่อ้ายอันอยากให้ตามหาดันไปอยู่ไกลถึงอเมริกาโน้น ถ้าไอ้ริชยังอยู่อาจพอช่วยเหลือได้บ้าง
“เท่าที่รู้?”
“ค่ะ”
พชรนิ่งเงียบเพราะกำลังหาหนทาง แต่เสียงเล็กกลับร้องขึ้นว่า
“เงียบไปเลย อันล้อเล่นค่า!”
“อันก็”
ฮาๆๆ
หนุ่มหยอกเย้าสาวเรียกรอยยิ้มจากกันอยู่สักพักก่อนจะวางสายและแยกย้าย
เอลี่เบะปากใส่เพื่อนด้วยความหมั่นไส้
และแน่นอนว่าวราริชก็รู้สึกแบบนั้น
“ได้ข่าวไอ้ก๊อตยัง”
“หึ! ไม่”
“มึงนี้มีหม้อแล้วไม่มีเพื่อนเลยเนาะ”
“มึงเกะกะน่ารำคาญวะบอส ถ้างานไม่มีทำก็ไปโรงงานไป๊ คนที่นั่นจะได้รู้จักมึงบ้าง”
“เพื่อ? กูไม่พูดสักคำว่าจะกลับมาทำงานที่นี้” ทายาทเศรษฐีเคยชินเสียแล้วกับการเลี้ยงดูตัวเองด้วยงานที่เขามี เก้าอี้ผู้บริหารมีคนทำได้ดีอยู่แล้ว เหตุใดจะต้องไปเอามาเป็นของตัวเอง
“แต่พ่อมึงวางมือแล้วนะ”
“ตอนไหนวะ นี้ก็จะบินไปดูโรงงานเองอีก เขาอยากทำก็ปล่อยให้ทำไปเถอะ พ่อคงคิดว่ากูรับผิดชอบไม่ไหว”
“แล้วมึงจะไม่ทำอะไรเลยเหรอ”
“อยู่แบบนี้กูก็สบายดีแล้วป้ะ รับผิดชอบแค่หน้าที่ของตัวเอง ดีกว่าต้องมาแบกชีวิตพนักงานเป็นร้อยเป็นพันคน” เพราะวราริชถูกส่งตัวไปเรียนอเมริกาตั้งแต่สิบแปด พ่อแม่ตัดขาดอยากให้ลูกชายเติบโตและรับผิดชอบตัวเอง เขาจึงต้องดิ้นรนทำงานทุกอย่างจนกระทั่งเรียนจบ
เด็กหนุ่มชาชินกับชีวิตในอู่แต่งซิ่ง เวลางานเอาแต่มุดใต้ท้องรถ ชีวิตขอแค่มีเตียงอุ่นๆ ให้พักผ่อนกับอาหารอร่อยๆ ให้กินก็เพียงพอแล้ว
“สรุปแล้วมึงก็กลับมาทำไม”
“มาตามหาหัวใจ ถ้าไม่เจอกูก็จะกลับอเมริกา”
Savage bar
“เจอไหมวะ หวังว่าคืนนี้จะเจอสักคน”
“กูว่ากูเจอแล้ววะ”
“โต๊ะไหน”
“บนเวที”
ชีวิตก๊วนหนุ่มโสดหลังจากหมดวัน บรรดาแก๊งเพื่อนทั้งหลายจึงรวมตัวกันมาสังสรรค์ตามภาษาผู้ชาย
แต่ทว่าคืนนี้กลับพิเศษขึ้นมาหน่อยตรงที่เป็นปาร์ตี้เลี้ยงสั่งลา
“ไหนว่าลูกค้าที่ศูนย์รถของกู”
“ไอ้พีมันบอกว่าน่าจะเด็กเก่ามึง”
“จำไม่ได้วะ ไม่รู้ว่าเคยไหม” นิสัยผู้ชายไม่ยี่หระกับความสัมพันธ์เพียงข้ามคืน
มันเกิดขึ้นจากความพอใจซึ่งกันและกัน เมื่อต่างคนต่างแค่ต้องการที่ระบายก็ถือว่าเข้าใจตรงกัน
“มึงนี้ยังไงวะ”
“ทำไม”
“ครั้งก่อนก็เจอหญิงตอนเอารถเข้าศูนย์ ครั้งนี้ก็จะเอานักร้อง” ณ สถานบันเทิงที่เจ้าภาพเหมายกร้านเพื่อจัดปาร์ตี้ส่วนตัว วราริชเหลือบตาเห็นนักร้องสาวคนเดิมคนนั้น
วินาทีแรกเขาทั้งดีใจและตื่นเต้นกับพรหมลิขิตของตัวเองกับฝ่ายหญิง
ครั้งนี้เขาจะเข้าไปทำความรู้จักกับเธอสักที เขาจะไม่ยอมพลาดเหมือนวันนั้น ตอนที่มหาวิทยาลัยจัดงานระดมทุน
- Writer
