16. ติดหญิง
1635 Words
“ติดหญิง!”
“อีกแล้วนะมึง”
“เออๆ ไว้เจอกัน แค่นี้”
“ไอ้พี! เดี๋ยว” บ่ายแก่ๆ เป็นเวลาที่สองหนุ่มนัดแนะกัน แต่ทว่าพชรกลับยกเลิกกลางคัน และให้เหตุผลพร้อมรูปอาหารเจ้าประจำ ร้านเดิมสมัยที่พวกเขายังเป็นนักเรียนมัธยม
น่าแปลกที่ไม่ใช่ร้านหรูหราแบบที่เขามักพาดาราสาวสวยไปใช้บริการและถ่ายรูปรีวิว
“ว่าไงมึง”
“ไอ้พีแม่งเบี้ยว”
“แล้ววันนี้จะยังไง”
“แต่มึงว่างใช่ป่ะ” วราริชยังคงหาเพื่อนเที่ยวซึ่งก็ไม่มีใครว่าง
ทายาทผู้รอสืบทอดตำแหน่งผู้บริหารจีโอมอเตอร์ยังว่างงานและยังเที่ยวเล่นพักผ่อนไปเรื่อย
“ว่างนะ! แต่หลังสองทุ่มจะรอมั้ย”
“อีกตั้งหลายชั่วโมง”
“มึงก็เอารถเข้าศูนย์กูก่อนตรวจเช็กรอบคัน อบโอโซน ดูดฝุ่น เคลือบสีรอไปก่อน”
“ดี! ขายของกูเฉย” เพื่อนสนิทอีกคนเป็นเจ้าของศูนย์รถยนต์
นอกจากจะรับตรวจเช็กสภาพโดยช่างฝีมือคุณภาพแล้ว ยังมีบริการอื่นๆ ครบวงจร
เรียกได้ว่าถ้าเลี้ยวเข้ามาแล้วไม่ต้องไปวิ่งหาอย่างอื่นให้วุ่นวาย
การบริการระดับ Hi-end มาพร้อมด้วยราคาที่แพงตามไปด้วย
“ช่วยอธิบายมาหน่อยค่ะว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
“ต้องขออภัยจริงๆ นะครับคุณอริศรา ทางเราจะรีบดำเนินการแก้ไขให้เดี๋ยวนี้ครับ”
“ใคร! พนักงานคนไหนทำแบบนี้กับรถของดิฉัน”
เสียงเอะอะมาจากห้องรับรองลูกค้าด้านล่าง แต่แทนที่เจ้าของโชว์รูมจะออกไปเคลียร์สถานการณ์ เขากลับนั่งเปิดดูแฟ้มเอกสารและไม่ใส่ใจเสียงนั้น เพราะต้องการปล่อยให้พนักงานเคลียร์ปัญหาด้วยตัวเอง
หน้าที่ใครคนนั้นต้องรับผิดชอบ
“มึงไม่ลงไปดูหน่อยวะ”
“ถ้ากูลงไปนั่นหมายความว่าเรื่องต้องใหญ่มาก เชื่อเถอะ! พนักงานทุกคนที่กูจ้างมาแก้ปัญหาได้”
ผู้บริหารมีงานล้นมือ ถ้าเรื่องเล็กๆ ต้องให้เจ้านายลงไปแก้เองแล้วจะจ้างพนักงานจ่ายเงินเดือนแพงๆ ทำไมกันเล่า
“แค่กลิ่นก็ยังพอทนแต่นี้เล่นทิ้งก้นบุหรี่ไว้ในรถของฉันแบบนี้มันเกินไปแล้วนะ”
“ทางเราต้องขออภัยจริงๆ ครับคุณอริศรา”
“คุณเป็นคนสูบบุหรี่ในรถฉันเหรอ”
“เปล่าครับ”
“งั้นก็ให้คนทำมาขอโทษสิคะ! คุณจะมาขอโทษแทนทำไม” เจ้าของรถไม่ได้จะเรียกร้องเอาความรับผิดชอบอะไร นอกจากให้คนผิดเสนอหน้ามายอมรับผิดด้วยตัวเองเท่านั้น
เออีสาวเข้าใจดีว่างานบริการที่ต้องเอาใจลูกค้านั้นละเอียดอ่อนเพียงใด
“ขอโทษนะครับคุณ...”
“คุณนั่นเองเหรอที่มาสูบบุหรี่ในรถของฉัน”
“เปล่าครับ”
“เปล่า? แล้วต้องการอะไรคะ”
“ผมแค่เข้ามาเผื่อมีอะไรให้ช่วย” วราริชยิ้มเจื่อน
เขาแค่อดเห็นคนน่ารักโมโหไม่ได้ จึงสวมบทผู้บริหารโชว์รูมรถมาไกล่เกลี่ยเสียเอง
ลองซ้อมมือดูหากวันหนึ่งได้ขึ้นเป็นผู้บริหารแทนบิดา
“ช่วยไปตามคนผิดมารับผิดชอบได้รึเปล่าคะ”
“อา...คิดว่าได้นะครับ”
“งั้นก็ไปตามมาสิคะ แล้วบอกวิธีแก้ไขไอ้กลิ่นไม่พึงประสงค์นี้ด้วยว่าทำยังไงรถฉันถึงจะหายเหม็น”
“ครับ”
งานนี้แม้ว่าวราริชจะไม่ยื่นหน้าเข้ามา เหตุการณ์นี้ก็จะจบลงตรงที่ทางศูนย์นำช่างฝึกงานมาขอโทษลูกค้า พร้อมด้วยแพ็คเกจอบโอโซนดูดกลิ่นไม่พึงประสงค์ออกไป
และการชดเชยแก้ไขข้อผิดพลาดนี้ก็ใช้เวลาอีกหลายชั่วโมง ชายหนุ่มจึงเสนอโปรโมชั่นเพิ่มด้วยการเลี้ยงกาแฟที่คาเฟ่ใกล้ๆ กันระหว่างที่พวกเขารอรถ
“คุณริชมาที่นี้บ่อยเหรอคะ”
“เอาจริงๆ นี้คือครั้งแรกครับ ไม่ได้ตั้งใจมาพอดีว่าเพื่อนผมมันยกเลิกนัด”
“เอลี่ก็ไม่ค่อยได้มาบ่อยนักหรอกค่ะ ถ้าไม่ต้องออกต่างจังหวัดกับมาซ่อมกันชนหน้า ก็คงไม่เจอเรื่องแบบนี้” ศูนย์รถยนต์แห่งนี้ขึ้นชื่อว่าราคาแสนแพง ถ้าไม่จำเป็นเอลี่ก็ไม่คิดจะเอาลูกรักมาเข้ารับบริการบ่อยๆ เพราะมันเปลืองเงิน
“สวยมากเลยนะครับ”
“ค่ะ?” คนฟังแก้มแดงเพราะถูกชมในระยะใกล้
คนตรงหน้านี้ก็หล่อใช่ได้เหมือนกันนะแถมจู่ๆ ก็ชมว่าเธอสวยมาก
“คงหมดเยอะเหมือนกันใช่ไหมครับ ของแท้ทั้งคันเลย”
“ก็หลักแสนอยู่เหมือนกันค่ะ” เอลี่ยิ้มแห้งเพราะที่เขาชมคืนรถไม่ใช่เจ้าของที่นั่งอยู่ตรงหน้า
แต่นั่นก็น่าภาคภูมิใจเพราะเออีสาวทุ้มเงินไม้อั้ดไปกับการตกแต่งเจ้าลูกรักคันนี้
“ทำไมผมถึงรู้สึกคุ้นๆ กับรถคุณจัง เคยเห็นที่ไหนนะ”
“รถรุ่นนี้ก็มีขับอยู่เยอะแยะบนท้องถนน ชุดแต่งก็แบบสำเร็จรูป ไม่แปลกหรอกค่ะถ้าคุณริชจะเคยเห็น”
“ก็น่าจะใช่มั้งครับ” บทสนทนาดำเนินไปเรื่อยๆ และฆ่าเวลาไปอย่างรวดเร็ว
กว่ารถทั้งคู่จะเสร็จเรียบร้อยก็เล่นเอาถึงเวลาเย็น
“ว๊าว! ลูกใครหว่า สวยมาก น้องมีชื่อไหมคะคุณริช”
“เอ่อ! ไม่มีครับ ผมไม่เคยตั้งชื่อรถ” ทั้งคู่เดินกลับมาที่รถของตนเองที่จอดข้างกัน
ของเอลี่สีดำด้านส่วนของวราริชขาวราวกับปุยนุ่น
“ชื่อน้องสำลีไหมคะ ล้อเล่นน่ะค่ะ ผู้หญิงก็งี้”
“ผมว่าก็น่ารักดี งั้นผมจะเรียกว่าเจ้าสำลีตามที่คุณเอลี่ตั้งแล้วกันครับ”
^^
สายตาแพรวพราวที่ไม่ค่อยได้ใช้กับใครตั้งแต่เลิกกับแฟนมองสาวน่ารักตรงหน้า
วราริชไม่ค่อยได้เจอผู้หญิงที่ไม่รู้ชาติตระกูลตัวเองและคุยสนุกเท่ากับเอลี่
เธอมีความธรรมชาติและเป็นตัวของตัวเอง
ไม่ประดิษฐ์ ไม่เฟค ไม่เสแสร้ง ไม่ถามสักคำว่าทำงานอะไร อยู่ที่ไหน ลูกใครนามสกุลอะไรด้วยซ้ำ
“วันนี้สนุกมากเลย ถ้าเอลี่พูดมากไปหน่อยขอโทษนะคะ”
“เช่นกันครับ ผมต้องโทรไปขอบคุณเพื่อนสักหน่อยแล้วที่ยกเลิกนัดวันนี้”
“แต่เอลี่ไม่ขอบคุณพนักงานที่มาสูบบุหรี่บนรถนะคะ” มุกตลกแสนน่ารักที่ชายหนุ่มประทับใจจนต้องขอทำความรู้มากกว่านี้
“เราจะได้เจอกันอีกไหมครับ”
...
“แต่ถ้าคุณเอลี่ไม่อยากเจอผมอีกก็ไม่เป็นไรนะครับ”
“นี้คะ” สาวเจ้ารีบส่งนามบัตรให้ทันที
เอลี่ไม่รังเกียจที่จะเจอเขาอีกครั้ง
“งั้นผมขออนุญาตโทรหานะครับ”
“ได้ค่ะ ยินดี”
ร้านเบเกอรี่
“เอาทั้งหมดนี้อย่างละสองชุดคะ”
“ทานหมดเหรอครับเนี้ยคุณอัน”
“อันมีคนช่วยทานคะ แค่นี้สบาย”
อืม...
ขนมปังหลากหลายหน้าที่เพื่อนทานข้าวคนใหม่เหมาจากร้านขนมชื่อดังเจ้าเก่าแก่ในถนนเส้นนั้น
พชรยิ้มฝืดๆ เพราะคิดว่าเจ้าหล่อนคงซื้อไปฝากแฟนสาวแน่ๆ
อ้ายอันในสายตาพชรก็น่ารักจนเสียดาย เธอดันมีแฟนแล้วและดูท่าว่าจะรักกันปานจะกลืนกิน
“แถวนี้มีร้านไหนเด็ดอีกคะคุณพี”
“ช่วงเย็นจะมีร้านขนมโตเกียวเจ้าเก่าเปิดที่มุมถนนตรงนั้นครับ แล้วฝั่งตรงข้ามจะมีร้านกุยช่าย คุณอันชอบกุยช่ายรึเปล่าครับ”
“มีคนหนึ่งชอบมากคะ รบกวนคุณพีอีกแล้ว”
“ไม่สักนิดครับอัน ป่ะ! คืนนี้ผมจะพาคุณชิมทุกร้านที่ว่าอร่อยในย่านนี้เลย”
“โอเค!!” ของคาวและหวานเต็มไม้เต็มมือพชรและอ้ายอัน
เป็นธรรมดาที่สุภาพบุรุษจะนำไปถือเสียเอง และเขาก็เดินมาส่งให้ถึงรถของเธอ
“วันนี้ขอบคุณมากเลยนะคะคุณพี”
“ผมสิต้องขอบคุณคุณอัน อุตส่าห์เป็นเพื่อนตระเวนกินของอร่อยกับผมทั้งวันเลย”
“อันนี้ประชดอันเปล่าคะ” เจ้าตัวแซวกลับ
เพราะเธอต่างหากที่ขอให้เขาพาเดินจนทั่วไปหมดและได้ของฝากมาเต็มมือ
“หยอกน่ะครับ”
“แล้วนี่คุณพีกลับยังไงคะ ให้อันไปส่งไหม”
“คนขับรถมารอผมแล้วครับ ขอบคุณมากเลย”
“อ้อ! โอเคค่ะ”
“ขับรถดีๆ นะครับ” การล่ำลาเหมือนจะลงแค่นั้น แต่ทว่าชายหนุ่มดันเชื่อในความรู้สึกของตน
พชรไม่เคยพบผู้หญิงคนไหนที่มีนิสัยเช่นอ้ายอัน
สาวหน้านิ่งแต่เวลายิ้มโลกกลายเป็นสีชมพู เธอดูแมนแบบเพื่อนชายแต่ก็เต็มไปด้วยเสน่ห์เฉพาะตัวจนเขาไม่สามารถละสายตาได้เลย
“คราวหน้าเรามาทานของอร่อยแบบนี้อีกได้ไหมครับคุณอัน”
“ก็ได้นะคะถ้าว่าง” หญิงสาวตอบกลับทันที กับเพื่อนใหม่คนนี้ก็ดูไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร
“งั้นผมขอเบอร์คุณอันได้ไหมครับ”
“ค่ะ!?”
“เราจะได้นัดเจอกันไงครับ” หนุ่มเจ้าสำราญไม่ยี่หระที่จะสานสัมพันธ์ต่อกับใคร
อ้ายอันเป็นผู้หญิงแปลกที่เขาถูกใจ และต่อให้ต้องทำคะแนนแข่งกับแฟนสาวจองเธอเขาก็พร้อมสู้เพื่อให้ได้เธอมาครอง
“ไว้ผมจะโทรหานะครับคุณอัน”
“อันขอตัวนะคะคุณพี แล้วเจอกันค่ะ” นานแล้วเหมือนกันที่ไม่โดนใครจีบแบบนี้
เมื่อแลกช่องทางติดต่อกันเสร็จต่างคนก็ต่างแยกย้าย
พชรเดินขึ้นรถตู้คันใหญ่ที่มาจอดรอรับ ส่วนอ้ายอันก็เร่งเครื่องยนต์เดินทางกลับไปยังที่พักของเธอ
วันนี้จึงถือว่าเป็นวันดีๆ สำหรับมิตรภาพของพวกเขาทั้งสี่คน
- Writer
