6. มนุษย์ออฟฟิศ
1050 Words
“ธิดาครับ! เชิญฝ่ายบัญชีมาพบผมที”
“ได้ค่ะบอส”
เลขาสาวหน้าห้องผู้จัดการรับคำฟังและกำลังละสายตาจากกระจกเงา
หนึ่งธิดาเลขาสาวเช็กเครื่องหน้าตัวเองก่อนแล้วรีบตรงไปอีกฝ่ายทันที
“ใครเถียงอะไรกันอยู่ห้ะ
คิดว่าตัวเองอยู่ในตลาดสดหรือไง”
“ไม่เหน็บ ไม่แขวะเรื่องชาวบ้านบ้างไม่ได้เลยเนาะ มันจะตายให้ได้”
“นึกว่าใคร! ที่แท้ก็พวกไร้สมองนี้เอง”
เลขาสาวเหม็นขี้หน้าคนตรงหน้าเป็นทุนเดิม และระหว่างทางเดินไปฝ่ายบัญชี
ธิดาจึงปะทะคารมกับเอลี่ที่กำลังกลับไปโต๊ะตัวเองเบาๆ
“ถ้าดิฉันเป็นคุณ ดิฉันไม่กล้าว่าใครแบบนี้หรอกนะคะ”
“หมายความว่าไง”
“คนที่วันๆไม่ทำงานทำการอะไรเอาแต่นั่งส่องกระจกแล้วคิดแต่ว่าจะเติมฟิลเลอร์ตรงไหนเพิ่มดีเนี้ยนั่นแหละพวกไม่มีสมอง” เอลี่รู้ดีว่าเลขาธิดาเป็นพวกเสพติดศัลยกรรม เงินเดือนหมดไปกับการทำหน้า เป็นหนี้ไปกับการทำสวยเพราะไม่มีความสามารถอื่น
“มันจะเกินไปแล้วนะ”
“อะไรเกิน! ถ้าจะเกินก็มีแต่หน้ามึงนี้แหละธิดา
หน้าใหม่ทุกเดือนเลยนะ เหลาจมูกกับคางจนแหลมไปถึงหน้าลิฟต์แล้ว”
“อีอริ!”
ชู่ว....
เจ้าของชื่อยกมือขึ้นปิดปากหนึ่งธิดาแล้วพูดว่า
“อริเอาไว้เรียกเฉพาะคนที่สนิทด้วยเท่านั้น กับกูกรุณาเรียกชื่อเต็มหรือเรียกตำแหน่งแทนก็ได้”
ในชีวิตจะมีแค่ไม่กี่คนที่เรียกเอลี่ว่าอริ ที่แน่ๆ คือมีอ้ายอันและอาร์ท
ส่วนอีกคนหายหน้าไปนานเกือบห้าปีแล้ว
“มีเรื่องไรกันเหรอ”
“เอาเมียมึงไปเก็บสิอาร์ท”
“ห้ะ!?”
“ฮ้ะ!?”
หนุ่มเซอร์กับสาวอีกคนเหลือบมองหน้ากันไปมา เรื่องลับๆ
ระหว่างเธอกับอาร์ทมันเกิดขึ้นเพราะเมา
และไม่เคยมีใครรู้เรื่องนี้เพราะทั้งคู่ไม่เคยปริปากเล่าให้ใครฟัง
ฝ่ายบัญชี
“บอสเรียก”
“เออ!”
“เร็วๆ ด้วย”
“เป็นอะไรเนี้ย พิษศัลยกรรมหรือไง”
“อย่ามากวนประสาทอีกคนได้ไหม
พวกมึงอิจฉาที่กูสวยกว่าแต่เสือกทำมาเป็นปากหมา”
“พวกกู? อิจฉา? สวยกว่า? เดี๋ยวนะ”
อ้ายอันทวงคำที่หนึ่งธิดาร่ายออกมา
แน่นอนว่าเธอไม่เคยอิจฉา ไม่สนว่าใครจะสวยกว่า
และใครคือพวกของตัวเอง
“อ๋อ! พิษศัลยกรรมแหละดูออก ฟิลเลอร์มีผลต่อสมองแล้วนะธิดาเอาเงินไปหาซื้อของมีประโยชน์กินซะบ้างนะ ต่อให้มึงสวยจริงแต่สมองเท่าเม็ดถั่วเขียวกูว่าชาตินี้ก็ไม่มีใครเอา”
“อีอัน! มึงก็อีกตัวเหรอ”
“จริงๆ ก็มีนะไอ้อาร์ทไง ได้ข่าวว่าพวกมึงเคย...”
“อี..!!”
“ไม่พูดดีกว่า หลบไปซะ คนมีสมองเขาจะทำงานกัน”
อ้ายอันรวบเอกสารทั้งหมดเดินจากหนึ่งธิดาไป
รองฝ่ายบัญชีต้องดำรงหน้าที่ให้ดีเยี่ยมเข้าไว้เพื่อตำแหน่งที่ใหญ่กว่ารองผู้จัดการ
“ขอโทษเรื่องเมื่อเช้าด้วยนะครับ”
“อันต่างหากค่ะ ขอโทษอีกครั้งนะคะ”
“ครับ”
ฝ่ายหญิงใส่เสื้อคลุมเพื่อปกปิดคราบเลอะบนเสื้อตัวเอง
เพราะไม่มั่นใจเท่าไรเวลามีคนจ้องที่หน้าอกของเธอ
แต่รอยดำเด่นชัดบนทรวดทรงดึงดูดความสนใจไม่ว่าใครก็เหลียวตา
ผู้หญิงแท้ๆ อย่างพี่แก้วยังแซวว่า เพิ่งเห็นความเป็นหญิงของอ้ายอันก็วันนี้
หน้าอกคัพซีที่เธอปกปิดมาตลอดเผยต่อเพื่อนร่วมงานทั้งออฟฟิศ
“พีพีคอปถึงไหนแล้วครับ”
“เท่าที่ทราบ ทางนั้นปรับลดพนักงานและหุ้นส่วนหลักบินกลับประเทศไปหมดแล้วค่ะเหลือแต่ผู้จัดการคนไทย”
“คุณอันว่าเขาจะมีจ่ายเราไหม”
“ตราบใดที่การท้องเที่ยงยังพอไปได้อันคิดว่าพีพีคอปไม่น่าทุบหม้อข้าวตัวเองทิ้ง”
“ทุบหม้อ!?”
“อันหมายถึงประเทศไทยยังไม่ได้ปิดไม่รับนักท่องเที่ยวอะคะ พีพีคอปยังพอมีลูกค้าจากการทำทัวร์ ขายตั๋วและเป็นเอเย่นจองโรงแรม ถ้าเขาจะปิดสาขาในไทยเพื่อหนีหนี้อันว่าเขาต้องขาดทุนมากกว่าที่จะจ่ายเงินให้เรา”
ประสบการณ์การบัญชีจากรองผู้จัดการสาวทำให้ไท่พอใจ
ยังมีอะไรอีกมากที่เขาต้องเรียนรู้จากผู้มีประสบการณ์ตรง
“แต่ทางมาเลอาจจะไม่มองแบบนั้นเขาต้องการให้เราเก็บเงินงวดแรกก่อนภายในเดือนนี้” มาเลเซียคือบริษัทแม่
นักลงทุน ผู้ถือหุ้น ล้วนแล้วแต่เป็นชาวต่างชาติ
“แต่งวดแรกมันเยอะที่สุดนะคะ”
“นี้แหละปัญหา ถ้าเดือนนี้ไม่ได้ยอดตามที่ทางนั้นต้องการคนที่ลำบากที่สุดคือเพื่อนของคุณ”
“โอเคคะ! อันจะเร่งดำเนินการให้เร็วที่สุดค่ะ”
อ้ายอันรู้ดีว่าความกดดันนี้ เอลี่ต้องเครียดมากอย่างแน่นอน
ดูจากเมื่อคืนที่ท่าทางมันเหมือนแบกอะไรไว้คนเดียวแต่ไม่ยอมพูดออกมา
“งั้นฝากด้วยนะครับ”
“ไม่ต้องห่วงคะ! อันจะตามหนี้ให้ได้”
“โอเคครับไม่มีอะไรแล้วงั้นผมรบกวนเชิญคุณเอลี่มาพบผมต่อจากคุณด้วยนะครับ”
“ไม่ให้อันอยู่ฟังด้วยเหรอคะ”
ความเป็นห่วงเพื่อนเต็มขั้น
อ้ายอันจึงเสนอหน้าอยากฟังเรื่องที่ผู้จัดการไท่จะคุยกับเอลี่
“เรื่องงานฝ่ายขายครับ พอดีผมได้ลูกค้าใหม่ที่กำลังจะเปิดเคสงานเร็วๆ นี้เลยว่าจะให้เออีของเราไปแนะนำตัวกับฝ่ายนั้นสักหน่อย คุณอันมีอะไรรึเปล่าครับ”
“อ๋อ! นึกว่าเรื่องตามเงินคะถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวอันไปตามให้นะคะ”
“ขอบคุณมากครับ”
คนที่ภายนอกดูแข็งกระด้างเย็นชาอย่างอ้ายอัน แต่ลึกๆ
แล้วเธออ่อนไหวกับเรื่องของเพื่อนรักและทุ่มสุดตัวเพื่อช่วยเหลือเอลี่ทุกทาง
เพื่อนแท้ไม่ได้มีแค่ความสนิทสนมไปวันๆ
แต่ยามที่ต่างฝ่ายต่างมีปัญหา
ทั้งคู่ไม่ลังเลที่จะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือกันในทันที
- Writer
