2.คู่กัด
1025 Words
“ที่เดิม? ปากหมากับคนอื่นแล้วยังมีหน้าไปนั่งกินลมชมวิวนะมึง อีอัน!”
AE แห่ง The one หรือ เอลี่ อริศรา เจ้าของเครื่องหน้าจิ้มลิ้มแต่โฉบเชี่ยวดูเป็นสาวมั่นใจในตัวเองกำลังเร่งฝีเท้าไปยังบันไดหนีไฟ
สถานที่ ที่ใครๆ ในตึกนี้ย่อมรู้ดีว่าชั้นดาดฟ้าบนตึกสูงสามสิบชั้น พนักงานของเดอะวันจะหลบไปทำอะไรที่นั่น
โครม!
เสียงผลักประตูแบบไม่เกรงใจใครหน้าไหนดังลั่นพร้อมกับเสียงส้นสูงก้าวฉับๆ ตรงไปหารองผู้จัดการฝ่ายบัญชีที่กำลังนั่งระบายควันสีหม่นอยู่คนเดียว
“ขอโทษกูเดี๋ยวนี้”
“เรื่อง?”
“มึงพูดแรงไปเปล่าวะ มึงทำอย่างกับกู...” เอลี่กำลังจะร่ายให้ฟังว่าวาจาของอ้ายอันนั่นมันบาดหูบาดใจเพียงใด
แต่ทว่าสายตาดันปะทะเข้ากับเศษก้นบุหรี่มากมายที่กองเต็มพื้น
“ไอ้อัน!นี่มันมากเกินไปแล้วนะเว้ย”
“อะไรอีก ไปไกลๆ ได้ป่ะ กูอยากอยู่เงียบๆ” น้ำเสียงเย็นชาแต่สายตาเอาเรื่องมองหน้าคนพูดมาก
เธออุตส่าห์ออกมาหาที่ตั้งสติแต่ก็ยังโดนคนเดิมมาก่อกวนอีกครั้ง
“พอแล้ว”
“อ้าวอีนี่”
มวนสีขุ่นปล่อยควันฟุ้งถูกดึงออกจากมือรองผู้จัดการบัญชี
เออีสาวแย่งมันไปถือและจ้องตาอ้ายอันกลับ “กูบอกให้พอ”
ฟู่ว....
“หึ!”
ความเครียดที่ไม่ได้ต่างกันพาลให้เอลี่อดไม่ได้ที่จะสูดควันสีขุ่นเข้าปากตาม
บางทีเธอก็ใช้มันเพื่อระงับอารมณ์และปลดปล่อยความหนักหน่วงในหน้าที่เช่นเดียวกับอันแต่ไม่หนักเท่ากับรองผู้จัดการบัญชี
“อยากดูดก็ขอดีๆ จะแย่งกูเพื่อ”
“ยังจะจุดเพิ่มอีกเหรอมึง พอเถอะ”
“ไอ้ที่กองเต็มพื้นนี้ของไอ้อาร์ทต่างหากล่ะ”
“อ้าว...”
แน่นอนว่าพื้นที่ ที่ให้ปล่อยสมองโล่งๆ ไม่ได้มีแค่อ้ายอันคนเดียว ยังมีอีกหนึ่งรายที่มักโดดงานมานั่งเงียบๆ บนชั้นดาดฟ้านี้เช่นกัน
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องคะ ในห้องประชุมเมื่อกี้มึงพูดแรงไปนะ ขอโทษกูเดี๋ยวนี้”
“ห่วย”
“ห้ะ?”
“ห่วยไม่ต้องมาห้ะ มึงไม่ดูบัญชีลูกค้าให้ดีๆ แล้วยังปล่อยเครดิตให้เขาเกินกว่าที่ทำสัญญาไว้ โควิดแบบนี้ทวงเงินก็ไม่ได้ ติดต่อก็ไม่ได้ รายจ่ายเกินสิบล้านเลยนะมึงรับผิดชอบไหวเหรอ” ในส่วนของงานบัญชีลูกหนี้ที่อ้ายอันรับผิดชอบแล้ว
การที่ฝ่ายขายปล่อยเครดิตให้ลูกค้ามากหรือนานจนเกินไปจะส่งผลต่อระบบสภาพคล่องในบริษัทเช่นกัน ยิ่งในสภาพเศรษฐกิจที่กำลังประสบปัญหาโรคระบาดด้วยแล้ว ค่าใช้จ่ายทุกอย่างจึงต้องยิ่งรัดกุม
“ก็ลูกค้าเก่านี้หว่าอัน ใครจะนึกวะว่าโควิดมาที บริษัทใหญ่ๆ จะล้มในเวลาไม่กี่เดือน”
“แล้วนี่มึงวางแผนยังไง” ในฐานะเพื่อนที่ห่วงใย
อ้ายอันรู้ดีว่าเอลี่ก็เครียดไม่น้อยไปกว่าเธอเลย
คนที่ดูแลตัวเองและต้องเป๊ะทุกกระเบียดนิ้วสูบควันสีขุ่นปรอยๆ ปล่อยใจลอยล่องไปกับสายลมพัดโชยบนชั้นสามสิบ ณ ตึกกลางเมือง
“เริ่มจาก มึงควรขอโทษกูก่อนที่พูดจาแรงเกินเหตุ”
“ขอโทษ? กูพูดอะไรผิดทำไมต้องขอโทษมึง”
“อีอัน!”
“หัดซื้อเองซะบ้างนะ คนรวยจริงเขาไม่แย่งของคนอื่นเข้าใจมั้ย”
“ชิ!”
ก่อนที่รองผู้จัดการจากไปก็ยังทิ้งคำที่ทำให้คนสวยและรวยมากเข่นเขี้ยวใส่อ้ายอัน
คนหน้านิ่งวางซองเงินบรรจุยาสูบเต็มกล่องพร้อมไฟแช็กให้เอลี่เพราะเข้าใจว่าเธอคงต้องอาศัยควันฟุ้งๆ นี้เพื่อระบายความฟุ้งซ่านในใจ
“พี่อัน! เมื่อกี้นะ พี่สุดยอดไปเลย”
“อะไรไอ้ปิง ว่างมากรึไง”
“...”
“พาลกระทั่งเด็กฝึกงานนะมึง” ชายหนุ่มผมยุ่งเดินหัวฟูเข้ามาร่วมวงสนทนา
อาร์ท หนุ่มครีเอดตัวเต็งของบริษัท แม้ภายนอกจะดูสกปรกซกมกไปมาก แต่อาร์ทนี้แหละเจ้าของรางวัลโฆษณาสร้างสรรค์ทั้งในและนอกประเทศ เขามาพร้อมกับกระเป๋าเป้ใบใหญ่และผ้าใบสีมอม ดูออกว่ามาทำงานสายอย่างเช่นเคย
“สิบเอ็ดโมง?”
“แล้ว...” ชายหนุ่มไหวไหล่สองข้างไม่สนคำเหน็บของอ้ายอัน
ครีเอดสุดเซอร์ยกกาแฟดำเข็มๆ ซดดังโฮกก่อนจะเดินกลับไปยังห้องทำงานประจำตำแหน่งตัวเอง
“ในห้องประชุมเมื่อกี้พี่อันเท่มากค่ะ ปิงเห็นแล้วอย่างปลื้ม”
“ว่าง? ถ้าว่างเดี๋ยวพี่เอาเอกสารวางงบบริษัทย้อนหลังห้าปีให้ไปศึกษา เอามั้ย”
“อา....”
“ปิง! หิวยัง เราไปกินข้าวกันเถอะ”
“ไปค่ะพี่เอลี่”
-_-!
เด็กฝึกงานปิงปิงรีบตอบรับลาภลอย เธอกลัวว่ารองผู้จัดการสาวจะเอางานยากๆ มาให้ศึกษาจึงปลีกตัวออกทันที
“ยังไม่ถึงเวลาพักเที่ยงจะไปไหนกัน” ส่วนแม่คนตรงเป็นไม้บรรทัดหันไปแขวะสองสาวที่เข้ากันอย่างดีทันทีทันใด
“มึงก็! ไปเถอะกินข้าวกัน มึงเลี้ยงนะอัน เดี๋ยวกูไปเอารถแล้วเจอกันหน้าออฟฟิศ”
“เดี๋ยวนะ ทำไมกูต้องเลี้ยงด้วย”
“เป็นการไถ่โทษที่ปากเสียกับกูเมื่อเช้า จบ”
“อะไรวะ” แม้ปากจะบ่นและแสดงความไม่พอใจ แต่สุดท้ายแล้วอ้ายอันก็เดินตามเออีสาวและเด็กฝึกงานไปแต่โดยดี
และเมื่อหมดเวลาพักเที่ยงก็ถึงเวลาทำงาน
เออีสาวออกไปตามกิจวัตร เพราะฝ่ายขายมักไม่ค่อยเข้าบริษัท ส่วนรองผู้จัดการบัญชีก็กลับมานั่งหน้าเครียดอยู่ที่โต๊ะประจำตำแหน่งจนถึงเย็น
19.00 น.
“เห้อ...ปวดกบาลเว้ย” อ้ายอันนั่งมองบัญชีลูกหนี้ต่างๆ ที่เธอรับผิดชอบดูแล
ตัวเลขสีแดงที่อยากกด Delete ทิ้งแต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่หวังว่าฝ่ายขายจะรีบตามเงินได้ในเวลาอันรวดเร็ว
ก่อนหมดวาระผู้จัดการคนเก่า งานของเธอต้องสมบูรณ์พร้อมและไร้ปัญหาใดๆ
- Writer
