Tamed by Deceit

CHAPTER 4

Nakaharap ako ngayon sa mahogany desk ni Leo Montenegro—na para bang altar, at ako ang handang ialay. Tahimik ang buong executive office. Kahit na naka-on ang aircon, parang ako lang ang pinagpapawisan.

Sa harap ko, naka-cross arms siya, nakaupo nang relaxed pero may tensyon sa likod ng postura niya. Ang itim niyang suit, crisp. Ang kurbada ng jaw niya, masyadong perpekto para sa isang tao. At ang tingin niya?

Para akong hinuhubaran.

At hinuhusgahan.

“You signed,” bulong niya, eyes on mine.

I nodded. Slowly. “Yes.”

He tilted his head. “Do you know what that means?”

“Yes,” sagot ko. Pero sa loob ko, hindi ko pa rin sigurado kung alam ko talaga ang buong sakop ng pinasok ko.

Leo stood. He moved around the table like a panther, tahimik, graceful, deadly. Huminto siya sa tabi ko, then leaned in close, voice low and commanding.

“From this point on, Serena,” he whispered, “you follow my rules.”

My breath hitched. “What kind of rules?”

He walked to the mini bar and poured himself a drink—something dark and expensive.

He turned to me.

“Rule number one: no dating. No flirting. No touching anyone else while under me.”

I froze. “That’s—”

“Non-negotiable.” He took a sip, then continued. “Rule number two: complete secrecy. Not a word to your parents, your friends, your best friend—what’s his name again?”

“Raf.”

“Right,” he said sharply. “Especially not him.”

Tumayo ako, unsure whether to feel angry or flattered. “Why so possessive?”

Leo walked toward me, slowly, deliberately.

“I’m not possessive, Serena,” he murmured. “I’m territorial. And I don’t share what’s mine.”

My throat went dry.

“Rule number three,” he added, now inches from me. “You obey. When I say come, you come. When I say stop, you stop. When I say kneel—” he let that word linger like poison on my skin—“you kneel.”

I took a shaky breath. “And if I don’t?”

He smirked, stepping even closer until his chest nearly touched mine.

“Then I’ll make you wish you had.”

---

I should’ve run.

I should’ve protested.

Pero bakit parang buong katawan ko—mula ulo hanggang talampakan—nanginginig… hindi sa takot, kundi sa paghihintay.

Leo lifted a strand of my hair, slowly wrapping it around his finger before letting it fall.

“You’re scared,” he murmured.

I didn’t respond.

“But you’re curious,” he added.

Still, I said nothing.

And then he leaned forward, lips brushing my ear.

“Say yes.”

My body betrayed me.

“Yes,” I whispered.

And with that one word, I handed him not just my contract—but my control.

Paglabas ko sa opisina ni Leo that day, akala ko makakahinga na ako.

Pero mas lalo akong nasakal.

The hallway felt too quiet. The lights too bright. My heels echoed like judgment sa marble floor ng Montenegro Law. Lahat ng tao na makasalubong ko, nakangiti. Walang nakakaalam.

Walang may alam na nilagdaan ko ang sarili kong kalayaan kapalit ng—

What?

Pleasure? Power? Obedience?

I didn’t know. All I knew was…

I said yes.

Pag-uwi ko sa condo ko that night, dala ko pa rin ang presensya niya. Para siyang pabangong hindi matanggal. Parang imprint sa leeg ko na kahit hindi niya ako hinawakan, ramdam ko pa rin.

Nagsimula akong mag-shower, hoping the hot water would clear my head.

Pero habang nakapikit ako, nakasandal sa tiles, I heard his voice in my mind:

"When I say come, you come."

Napalunok ako, kamay ko kusang gumapang sa gitna ng hita ko.

No.

Don’t.

I gripped the edge of the shower wall, pinilit pigilan ang sarili. Hindi ako ganito. Hindi ako mahina. Hindi ako—

But then I remembered his eyes. The way he said I was desired. The way he wrapped my name around his tongue like a promise… or a threat.

And I melted.

Kinabukasan, late afternoon na nang bumalik ako sa office. Nagpaalam ako sa isang senior associate na mag-oovertime for research. Pero alam ko ang totoo:

Gusto kong manatili.

Para makasama siya.

Tumunog ang elevator sa 27th floor. Executive wing.

Tahimik.

Madilim ang hallway—konti na lang ang tao. Paglakad ko sa private office niya, bumukas ang pinto… and there he was.

Nakatayo sa harap ng glass wall, city lights behind him. His sleeves rolled up, his tie loosened. Leo Montenegro, looking like sin in human form.

He didn’t turn. Just spoke:

“You stayed.”

“Needed to finish the brief,” bulong ko. Pero hindi na ‘yon ang totoo.

He turned, walked toward me slowly.

“That’s not why you stayed.”

I swallowed hard. “Then why did I?”

Leo’s lips tilted into a half-smile. “Because now, you want to know what happens when you obey.”

Tumahimik ang buong paligid.

He stood in front of me—less than a foot away. His presence, thick. Heavy. Suffocating and addicting.

Tumigil ang mundo.

He reached out, brushing one strand of my hair behind my ear. Light, barely there—but electric.

“Still hesitant?” tanong niya, almost amused.

I nodded, weakly. “A little.”

“Good,” he whispered. “Fear keeps you sharp. But obedience…”

He leaned in, voice grazing my jaw.

“…will teach you pleasure beyond anything you’ve known.”

Hindi niya ako hinalikan.

Hindi niya ako hinila.

Pero sa isang iglap, naramdaman kong nasa kanya na ako.

I left his office that night untouched…

…but undone.

And for the first time, I realized…

Obedience can be just as arousing as desire.

Simula nang nilatag ni Leo ang kanyang mga "rules", parang may invisible leash na nakatali sa'kin—hindi sa leeg… kundi sa utak. Sa dibdib. Sa gitna ng mga hita ko.

I told myself I was working harder because I wanted to prove myself.

Pero tuwing gabi, habang naiiwan ako sa opisina… at siya lang ang nandiyan, tahimik sa kabilang kwarto, nagbubuklat ng case files na hindi ko naiintindihan kung bakit kailangan pang gawin after office hours—

Alam ko na ang totoo.

I was staying… because of him.

“Serena,” tawag ni Atty. Padilla, isang senior associate. “We’re heading out. Sure ka na bang gusto mong magpaiwan?”

“Yes, po,” tipid kong sagot. “I have to finalize some drafts para bukas.”

Pagkaalis nila, halos kalahating floor na lang ang bukas.

Dimmed lights. Coffee machine humming faintly in the background. Aircon na malamig pero hindi sapat para lamigin ang balat kong tinutubuan ng libo-libong goosebumps tuwing nararamdaman kong paparating na siya.

7:48 PM.

Lumakad ako papunta sa private executive library kung saan madalas magtagal si Leo kapag gabi.

And just like that—

There he was.

Nakasandal sa bookshelves, one hand holding a glass of whiskey, the other tucked inside his pocket. Eyes lowered on a folder.

But the moment I stepped in…

He looked up.

Tumigil ang puso ko.

Hindi siya nagsalita. Hindi rin ako. Pero 'yung tensyon sa pagitan naming dalawa—parang alon ng init na dahan-dahang lumulunod sa 'kin.

“I wasn’t expecting you tonight,” aniya, malamig pero mababa ang boses.

“I volunteered to revise the De la Costa memorandum,” sagot ko, steady kahit ang tuhod ko parang jelly.

He nodded slowly, his gaze dipping down to my blouse.

Nagsuot ako ng black silk shirt. Buttoned up. Conservative. Pero hindi sapat para takpan ang titig niyang parang may X-ray.

“Dedicated ka talaga,” bulong niya.

I tried to keep my composure. “You asked me to obey.”

At that, he smiled—dark, approving, dangerous.

The rest of the night went by in a blur of paper, silence, and tension.

Siya, nagbabasa. Ako, nagsusulat.

Pero kahit magkalayo kami ng lamesa, parang nararamdaman ko ang hininga niya sa batok ko. Every time he moved. Every time he walked behind me to check my progress. Every time his scent—dark, masculine, woodsy—brushed against my skin.

There was no touching.

No words.

But I was burning.

And I hated how much I loved it.

Alas-diez na nang mag-desisyon akong umuwi na. Tumayo ako, sinarado ang laptop, at niligpit ang mga papel.

“Uuwi ka na?” tanong niya.

I looked back. Tumayo na rin siya, tinatanggal ang coat niya.

“I should,” sagot ko.

Leo walked closer—pero huminto bago ako maabot.

“You’ve been obedient,” he murmured. “But you haven’t been brave.”

“Brave?”

“To ask what you really want.”

My lips parted.

I couldn’t answer.

Because I didn’t know how to say:

“I want you to touch me.”

Alas-onse na ng gabi. Ako na lang ang natira sa floor.

At siya.

Leo Montenegro.

I should’ve left hours ago, pero hindi ko magawang lumayo. Hindi ko maiiwan ang gabing ito—hindi ko maiiwan siya. Lalo na’t pareho kaming tahimik, parehong umiiwas sa katotohanan:

Na may hinihintay kaming mangyari.

Nasa conference room kami ngayon—dalawa lang.

He was seated at the head of the table, coat off, tie loose, top two buttons undone. Ako naman, nakatayo sa tabi ng projector, hawak ang tablet ko habang pinapaliwanag ang draft report.

Pero hindi na niya tinitingnan ang screen.

No.

Sa’kin na siya nakatitig.

“Continue,” he said, voice low.

Nagpatuloy ako, kahit namumula na ang mukha ko. Alam kong nakita niya kung paanong bahagyang bumuka ang blouse ko habang yumuyuko. Alam kong naramdaman niya ‘yung init sa boses ko habang nagsasalita.

At alam kong naririnig niya ang t***k ng puso ko—dahil naririnig ko rin.

Bigla siyang tumayo.

Tahimik.

Diretsong lumapit sa ‘kin—walang tanong, walang babala.

He stopped inches away.

His body towered over mine, scent of whisky and heat wrapping around me.

“Do you even know,” bulong niya, “how hard it is not to touch you when you look at me like that?”

“Like what?” pabulong kong tanong.

“Like you’re ready to burn.”

Napakapit ako sa gilid ng mesa. “Then why don’t you?”

Leo’s eyes darkened. His hand rose—at akala ko hahawakan na niya ako.

Pero dumaan lang ang daliri niya sa buhok ko. Trace lang. Halik ng hangin.

He leaned closer. Lips inches from mine.

I closed my eyes, hinintay ang halik na ‘yon.

And then—

He stopped.

“Too easy,” he whispered.

Napamulat ako. “W-What?”

Leo stepped back, face unreadable. “You don’t get rewarded just for wanting.”

Napalunok ako. “Then what do I do?”

“You earn it,” he said coldly. “And you’ll beg properly when the time comes.”

Tapos… umalis siya.

Iniwan akong mag-isa, mainit ang pisngi, namamasa ang labi—kahit hindi man lang niya ako nahalikan.

And in that moment, I realized:

He didn’t need to touch me to own me.

Because somehow, he already did.

Hindi ko na alam kung kailan nagsimula.

Siguro noong gabi na halos halikan niya ako pero pinigilan niya ang sarili.

O baka noong tinignan niya ako na parang kayang basagin ang buong mundo ko gamit lang ang isang utos.

All I know is—

Leo Montenegro haunts me.

Tuwing umuuwi ako sa gabi, dala ko pa rin ang init ng katawan niya.

Tuwing nagsasara ako ng pinto, ang tunog ng boses niya ang una kong naaalala.

"You don’t get rewarded just for wanting."

But God…

I want him.

Sa gabi, sa kama… nagsimula na akong mangarap ng mas matinding bagay kaysa sa kahit anong fantasy na nabasa ko sa mga nobela.

Sa panaginip ko, sinusulat niya ang pangalan niya sa balat ko gamit ang mga labi niya.

Binubulungan niya ako ng mga utos habang nakatali ang kamay ko sa headboard.

Kinakagat niya ang balikat ko habang tinuturuan akong humingi ng pahintulot para… magpakawala.

One morning, nagising akong pawis na pawis.

Nasa kama ako, balot ng kumot, pero ang init ko'y parang sinisilaban sa loob.

Huminga ako ng malalim. Hinawakan ang dibdib ko, bumaba ang kamay ko, dahan-dahang dumaan sa tiyan.

At bago ko pa napigilan ang sarili…

I touched myself.

At habang pinipikit ko ang mga mata ko, isa lang ang pangalan na lumabas sa bibig ko.

“Leo…”

Napalunok ako.

Mabilis. Mabigat ang paghinga.

Kagat ang labi.

Pikit ang mata.

At habang ang daliri ko'y umiikot sa gitna ng init kong hindi ko na matakasan, naramdaman kong papalapit na ako sa—

“Don’t stop.”

Nanigas ang buong katawan ko.

Mabilis akong dumilat.

And there he was.

Leo.

Nakatayo sa pinto ng kwarto ko.

Nakasuot siya ng itim na suit. Loose tie. Messy hair. At ‘yung titig?

Wild. Possessive. Unholy.

“W-What are you—”

“Don’t. Stop.”

His voice was low, sharp, almost cruel.

“Let me hear how you moan when you’re thinking of me.”

Hindi ako makagalaw. Kahit gusto kong itago ang sarili ko sa hiya, mas malakas ang init ng utos niya.

“Use your fingers,” utos niya. “But imagine they’re mine.”

At ginawa ko.

Ginawa ko ‘yon habang nakatingin siya.

Ginawa ko ‘yon habang ang pangalan niya'y paulit-ulit kong binibigkas.

“Leo… Leo… Leo—!”

At nang matapos ako, nanginig ako sa kama—hiningal, pawisan, hubad ang kaluluwa sa harap ng lalaking… hindi pa man ako nahahalikan, pero sinira na ang buong pagkatao ko.

He didn’t kiss me.

Didn’t touch me.

Lumapit lang siya. Inabot ang kumot. At binalot ako.

Then he whispered at the edge of my ear:

“Good girl.”

And walked away.

Akala ko tapos na ang laro.

Akala ko ‘yung gabi kung saan nakita niya akong nilalaro ang sarili ko, habang sinasambit ang pangalan niya, ay ang rurok ng kahihiyan… at libog.

Pero mali ako.

Dahil pagkatapos no’n, nagbago ang lahat.

Hindi na siya nagsasalita nang matagal. Hindi na siya nagbibigay ng warning. Hindi na siya naglalakad papunta sa ‘kin tulad ng dati.

Ngayon… pinapanood na lang niya ako.

Nagsimula ito sa office pantry.

Kumuha ako ng kape. Mag-isa. Tahimik ang paligid. Pero habang nakatalikod ako, naramdaman kong may nakatingin.

Pagharap ko, he was there. Nakaupo sa dulo ng hallway. Black suit. Legs crossed. One hand under his chin, the other holding a pen. Nakatingin lang. Hindi kumukurap.

I swallowed hard. “Sir?”

He didn’t respond.

Just stared.

Like I was something to study.

Or devour.

The next day, habang nasa library ako, nagbabasa ng family law revisions, I could feel it again.

His gaze.

Mula sa kabilang side ng glass wall.

He was pretending to review contracts. Pero ‘yung mata niya—nakasunod sa bawat galaw ko. Sa bawat pag-ayos ko ng buhok. Sa bawat kagat ko sa labi habang nag-iisip.

He was studying my reactions. Memorizing my weaknesses.

Parang predator na tinatandaan kung saan ako pwedeng kagatin.

At ang mas masahol?

Gusto ko ‘yon.

One afternoon, napansin kong binago niya ang schedule ko.

From junior associate tasks…

To directly assisting him.

Personal assistant. Legal shadow. Private companion.

I was with him from 9AM to 9PM.

And every second, he watched me like I was his.

Minsan habang nagpi-present ako ng summary sa harap niya, bigla siyang tatayo at maglalakad sa likod ko. Sasadyang idikit ang labi sa tenga ko habang binubulong:

“Speak slower.”

O kaya habang may client meeting, bigla siyang huhubad ng coat, ibabalot sa balikat ko kahit hindi ko naman giniginaw.

“You look better in my things.”

Minsan naman, walang salita. Tanging titig lang—mabigat, nakakatunaw. ‘Yung tipong kaya niyang utusan ang katawan ko nang hindi man lang bumubuka ang bibig niya.

Nagsimula akong magtanong sa sarili:

Ako pa ba ‘to?

Ako pa ba ‘yung babaeng sunod-sunuran kay Mama?

‘Yung takot sa scandal, sa kahihiyan, sa pag-ibig?

Ngayon, nararamdaman ko ‘yung init ng tingin ng isang lalaki—at hindi ako tumatakbo.

Hindi ako lumalaban.

Hindi ako nagtatago.

Gustong-gusto ko.

One night, habang pa-uwi na ako, may dumaan na kotse sa tapat ko. Nagulat ako—tahimik ang gabi, walang tao sa parking lot ng firm.

And then I saw him, nakasandal sa hood ng sasakyan, arms crossed, eyes dark.

“I don’t like it when you walk alone,” he said.

“What if someone takes what’s mine?”

Napapitlag ako. “Leo—”

He stepped forward.

One step. Two. Three.

And I didn’t move.

Because I knew.

This wasn’t just attraction anymore.

This was obsession.