บทที่ 2 ตามถึงบ้าน 2
813 Words
ศิรธัชหน้าตึง อารมณ์ดีๆ ถูกโยนทิ้งไปทันที เกลียดเข้าไส้ที่มิทิราทำเหมือนเขาเป็นคนอื่นคนไกล เกลียดจนอยากจะกระชากหน้ากากจอมปลอมของเธอทิ้ง ใครอนุญาตให้เธอมาเสแสร้งต่อหน้าเขาอย่างนี้ ชายหนุ่มโยนถุงกระดาษลงบนพื้นตรงหน้าอดีตภรรยา ในเมื่อเธออยากเล่นบทพนักงานดีเด่น งั้นเขาก็จะเล่นบทลูกค้าขาโหดให้
“สูทที่ซื้อไปมันขาด”
มิทิราขมวดคิ้วรีบหยิบถุงคลี่เสื้อสูทออกมาดูอย่างละเอียด สูทตัวนี้แพตเทิร์นการตัดเย็บคล้ายกับทางร้านก็จริง แต่เธอไม่เคยเห็น ไม่น่าจะใช่สินค้าของร้านเธอ แถมยังมีรอยตะเข็บแตกเป็นทางยาวอย่างที่เขาพูดอีก แต่เห็นชัดขนาดนี้ทางร้านไม่มีทางปล่อยวางขายเป็นอันขาด นอกเสียจาก...จะมีคนอื่นทำ และใครคนนั้นก็ยืนเลิกคิ้วมองหน้าเธออย่างเอาเรื่องอยู่นี่ไง
“ฉันว่าคุณลูกค้าน่าจะมาผิดร้านแล้วค่ะ สูทตัวนี้ไม่ใช่ของทางร้านเรา”
“จะไม่รับผิดชอบ พวกเธอให้บริการกันแบบนี้เหรอ” ศิรธัชชักสีหน้า เอ่ยถามเสียงดังกลางร้าน ท่าทีชี้ชัดว่าจะไม่ยอมจบเรื่องง่ายๆ มาดามแอลที่อยู่ในห้องทำงานได้ยินก็เร่งออกมารับหน้าอย่างรวดเร็ว หล่อนยืนกั้นกลางระหว่างผู้ช่วยสาวกับลูกค้ากิตติมศักดิ์ เอ่ยขอโทษชนิดที่แทบจะก้มหัวปลกๆ ว่า
“ขอโทษค่ะคุณศิรธัช เดี๋ยวแอลจะรีบเปลี่ยนเป็นสูทตัวใหม่ให้เดี๋ยวนี้เลย”
“คิดว่าทำแค่นี้ก็ได้เหรอ พวกคุณทำงานกันชุ่ยๆ แบบนี้ จะชดใช้ค่าเสียเวลาของผมยังไง”
“คือว่า...”
ปากศิรธัชถามหาความรับผิดชอบกับเจ้านาย แต่ดวงตากลับจ้องเธอเขม็ง มิทิราขบริมฝีปากเหลือบมองมาดามแอลที่มีสีหน้าลำบากใจอย่างรู้สึกผิด หล่อนไม่ได้ทำผิดอะไรเลยสักนิด เป็นเธอเองที่ขัดหูขัดตาศิรธัช
“ไม่ทราบคุณลูกค้าต้องการให้ทางเราชดใช้ยังไงคะ” เธอแทบจะกัดฟันถามว่าเขาเป็นบ้าอะไรนักหนา สนุกมากไหมที่ขยันหาเรื่องเธอไม่เลิก
คนถูกถามเลิกคิ้ว
“เธอรู้ดีอยู่แล้วว่าฉันอยากได้อะไร”
“คุณทำแบบนี้ทำไม ต้องการอะไรกันแน่คุณศิรธัช!?” มิทิราถามอย่างเหลืออด ไม่สนแล้วว่าใครจะรู้เรื่องระหว่างเรา เพราะการที่เขามาประกาศศักดาถึงที่ร้าน ก็สร้างความสงสัยใคร่รู้ให้กับเพื่อนๆ ร่วมงานของเธอมากเกินพอแล้ว
“ฉันแค่ต้องการให้เธอไปร่วมงานหมั้นของฉันเท่านั้น” เขาตอบเสียงเรียบ
“แล้วถ้าฉันไม่ไปล่ะ”
ศิรธัชโปรยยิ้มทรงเสน่ห์ เดินเข้ามาหาช้าๆ พลางเอื้อมมือมาโอบเอวเธออย่างนุ่มนวลไร้ท่าทีคุกคาม ปลายนิ้วเรียวยาวไล้พวงแก้ม ก่อนจะเกลี่ยเส้นผมทัดหูให้ กิริยาดูอย่างไรก็ล้วนเหมือนเป็นคู่รักที่ลึกซึ้งจนน่าอิจฉา ใบหน้าหล่อเข้มก้มลงมาเกือบแตะริมฝีปากคู่อิ่ม ก่อนจะเคลื่อนขึ้นไปกระซิบข้างใบหูว่า
“เธอจะไม่ไปก็ได้ แต่ร้านนี้เตรียมปิดตัวได้เลย สินค้าที่ไม่ได้มาตรฐาน แถมพนักงานก็ยังบริการไม่ได้เรื่องอีก ถือเป็นการเอาเปรียบผู้บริโภคอย่างฉัน หรือเธอว่าไง”
มิทิรามองหน้าเขายังกับจะกินเลือดกินเนื้อ ศิรธัชขู่เธอซึ่งๆ หน้า เขามันไร้จิตสำนึกไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด ทำทุกอย่างโดยไม่เลือกวิธี ขอแค่ให้ในสิ่งที่ต้องการ
“คุณมันโรคจิต!”
ศิรธัชยิ้มรับหน้าตาเฉย มองอดีตภรรยาที่หลับตาลงพลางสูดลมหายใจเข้าลึก รู้นิสัยเธอดีว่าไม่ยอมให้ใครต้องพลอยเดือดร้อนเพราะตัวเองเป็นอันขาด ในเมื่อเขามีทั้งเจ้านายและเพื่อนๆ ของเธอเป็นตัวประกัน แถมยังมีลูกชายที่น่ารักเป็นสิ่งล่อชั้นดีอีก ยังจะกลัวว่ามิทิราจะไม่ยอมตกลงอีกหรือ
ได้รับคำตอบที่น่าพอใจแล้ว เขาก็ปล่อยเอวบางออกอย่างอ้อยอิ่ง หมุนตัวกลับโดยไม่พูดอะไรให้มากความอีก ตุ้มเห็นเสื้อสูทของลูกค้าหนุ่มวางกองทิ้งเอาไว้ก็เอ่ยถามด้วยความปากไวว่า
“คุณลูกค้าคะ แล้วสูทตัวนี้...”
“ทิ้งไปเลย”
ทั้งมาดามแอลและพนักงานทุกคนพากันชะงัก อึ้งไปตามๆ กัน ก่อนจะหันมองมิทิราเป็นตาเดียว ทีแรกก็พอจะรู้รางๆ อยู่หรอกว่าลูกค้ากิตติมศักดิ์ท่านนี้กำลังหาเรื่อง แต่ไม่รู้ว่าพวกหล่อนไปล่วงเกินเหยียบตาปลาคนใหญ่คนโตอย่างเขาตอนไหน
ที่แท้เรื่องสูทก็เป็นแค่ข้ออ้าง ตั้งแต่แรกจุดประสงค์ของเขาก็คือ...มทิรา นี่เอง!
- Writer
