Putahe Ni Jo Ann (SSPG)

APPLICANTS

CHAPTER 9

Mr. U’s POV

It's been three days tatlong araw na puro kapalpakan lang ang nakukuha ko.

Argghhh! Walang bagong chef na pumapasa sa panlasa ko. s**t. Damn this life.

Pumasok si Alvin sa opisina ko, dala ang clip board at listahan ng mga sumubok ngayong araw. “Sir, we still have six applicants waiting for their turn in the kitchen,” maingat niyang sabi, parang takot na takot na baka mag-init na naman ulo ko.

“Six? That’s six chances to be disappointed,” malamig kong sagot. Tumayo ako mula sa swivel chair, iniwan ang half-empty coffee cup sa lamesa. “Bring them in one by one. And Alvin…” huminto ako sa pinto, sinulyapan siya,

“Tell them they’re not here to cook for themselves. They’re here to cook for me.”

Pagpasok ko sa test kitchen, naamoy ko agad ang halimuyak ng mantika at mga herbs. Stainless counters gleaming under the bright lights, lahat ng kagamitan nakalinya. Ito ang arena kung saan malalaman kung sino ang may karapatang tumagal at kung sino ang dapat mag-empake ng gamit.

Unang applicant:

Isang lalaking nasa mid-30s, mukhang may tiwala sa sarili, dala-dala ang mga spice jars niya.

“Name?” tanong ko, nakatayo sa harap ng counter na parang hukom.

“Chef Arnold, sir. Today I’ll prepare seared salmon with lemon butter sauce.”

“Fine. Ten minutes prep, twenty minutes to plate. If you mess up my timing, you’re out.”

Nagsimula siyang maghiwa ng salmon fillet. Pinanood ko bawat galaw. Napansin ko agad uneven cuts. Amateur mistake. Tumigil ako sa tabi niya.

“You call that uniform? That’s not a slice, that’s an insult to the fish.”

Kinagat niya ang labi niya pero hindi sumagot. Lumipas ang oras at inihain niya sa harap ko ang plato. Sa unang tingin, pwede na sana. Pero the smell… God. Napasinghap ako sa ilong.

Tinikman ko. Walang asin sa loob ng karne. Overcooked ang gitna. Ang lemon butter sauce? Watery.

“You just murdered a salmon,” malamig kong sabi. “Pack your knives. Next!”

Umangat ang ulo niya, parang gusto niyang magpaliwanag pero ngumisi lang ako ng mapait.

“I don’t give second chances for basic mistakes.”

Babaeng nasa early 20s, halatang galing culinary school, suot pa ang puting jacket na may name embroidery.

“I’ll be making creamy truffle pasta, Chef.”

“Truffle? You better pray you know what real truffle tastes like,” sabi ko habang nakahalukipkip.

Habang niluluto niya ang pasta, nakita kong sobra ang langis sa pan.

“Stop. You drown pasta in oil, not sauce. Fix that… or leave.”

Nagmadali siyang mag-adjust, pero halata ang kaba. Nang ihain niya sa akin, inamoy ko muna. Mabango… pero nang tikman ko, sobra sa asin.

“This tastes like the Dead Sea,” mariin kong sinabi. “Do you expect my customers to drink two liters of water after eating this?”

Namula ang mukha niya at napayuko. “I I’m sorry, Chef.”

“Sorry doesn’t change the taste. Next!”

Matandang lalaki, siguro mga 50 na, sabi niya may 20 years experience sa kitchen.

“I’ll cook kare-kare, Chef. My specialty.”

“Kare-kare? If I taste peanut powder shortcuts, you’re out.”

Nagpakulo siya ng sabaw, nag-ayos ng gulay. Sa unang tingin maayos. Pero nung dumating sa plating, ginamit niya yung cheap bagoong na amoy pa lang ay nakaka-turn off.

Tinanggal ko ang kutsara sa bibig ko at nilapag ng marahas. “This bagoong is a crime. Get out.”

Tiningnan niya ako na parang na-insulto, pero hindi ko siya binigyan ng pagkakataon na magsalita.

Isa-isa silang pumasok may gumagawa ng steak na parang tsinelas ang tigas. May nagprito ng chicken pero hilaw sa loob. May nagluto ng soup na parang tubig-ulan ang lasa.

“Pathetic.”

“Are you cooking or torturing me?”

“This isn’t a soup, it’s hot water cosplay.”

Isa sa kanila, isang batang lalaki, ay nagsimulang umiyak nang sinabi kong “Your dish is as bland as your personality.” Umagos ang luha niya pero hindi ako natinag.

“I don’t hire emotions. I hire skill,” matigas kong sabi habang tinataob ang pinggan.

Pagsapit ng huling applicant, ramdam ko na ang pagod pero lalo lang akong naging malamig. Alvin, na kanina pa tahimik sa gilid, sumulyap sa akin na parang gusto na niyang isuko ang araw.

“Last one,” sabi niya.

Pumasok ang isang babae na may hawak na maliit na basket ng ingredients. Tahimik lang siya habang naghahanda. Naisip ko, baka ito na yung tipong confident pero hindi hambog.

Ginawa niya ang isang simple pero classic na French omelette. Tahimik ang buong kitchen habang hinihintay kong tikman.

Kinagat ko. Tahimik ako ng ilang segundo. Hindi dahil masarap… kundi dahil sobrang undercooked sa loob, runny halos parang hilaw pa.

“Congratulations,” sabi ko nang may malamig na ngiti. “You just served me half-cooked eggs. Alvin, show her the way out.”

Pag-alis ng huling applicant, tumingin ako kay Alvin.

“Three days, Alvin. Do you know what that means?”

“Sir?”

“It means this kitchen hasn’t produced a single chef worthy of my time. This is pathetic.”

“Sir, maybe”

“Don’t maybe me,” putol ko. “Standards are what keep this place alive. The day I lower them is the day we close. Find me someone who can cook like their life depends on it… or don’t bother coming back.”

Umalis ako sa kitchen na parang wala lang nangyari, pero sa loob ko, naiirita ako sa kawalan ng talento sa paligid.

Alvin pumasok kanina para i-update ako. Wala pa ring bago. Ang mga dumadating na aplikante? Para bang nanalo lang sa raffle para makapasok dito. Pinapagluto ko sila steak, pasta, kahit simpleng soup pero lahat bagsak. Hindi ko alam kung chef ba talaga sila o nagbebenta lang ng fishball sa kanto.

Sinandal ko ang siko ko sa mesa, hawak ang sentido habang pinapakinggan ang isa na namang tahimik na pag-iyak ng huling aplikanteng pinaalis ko. “Kung ‘yan ang best dish mo, Miss, huwag ka nang mag-apply kahit sa carinderia. Siguradong magsasara ‘yon.”

Ramdam ko ang tensyon sa paligid. Tahimik ang buong kitchen, maliban sa mahina at patak-patak na hikbi ng babae. Tumingin ako kay Alvin. “Next!” malamig kong utos.

At doon, biglang bumukas ang pinto ng opisina.

Pumasok si Harvey Weinstein. Hindi ko na kailangang lumingon para kilalanin siya alam ko na ang yabang ng lakad na ‘yon. May kasamang dalawang lalaki, parang bodyguard, at nakangising parang pusa na nakahuli ng daga.

“Urziel, my friend!” Malakas ang boses niya, may halong pang-aasar. Pumalakpak pa siya, na para bang may magic trick akong ginawa. “Balita ko, tatlong araw ka nang naghahanap ng bagong chef… at tatlong araw ka na ring bigo.”

Tumaas ang kilay ko. “Hindi kita kaibigan, Harvey. At hindi ko rin kailangan ng tsismosa sa kitchen ko.”

Tumawa siya, malakas, parang nananadya. “Oh, come on! Huwag kang ganyan. Hindi ba’t ikaw ang may pinakamataas na standard sa buong culinary industry? Pero tingnan mo ngayon puro reject ang pumapasok sa’yo. Baka naman sobra ka sa arte.”

“Arte?” pinagsalikop ko ang mga daliri ko sa mesa. “That’s called excellence. Something you wouldn’t understand.”

Napailing siya at naglakad-lakad sa paligid ng kitchen, pinagmamasdan ang natirang mga pinggan mula sa mga bagsak na aplikante. Kinuha niya ang isa, tinikman, at umarte pang parang nagugustuhan.

“Hmm. Not bad. Actually, mas masarap pa ito kaysa sa mga niluluto ng iba mong chef noon.”

“Kung ‘yan ang standard mo, no wonder your restaurant serves mediocrity.” Sagot ko, malamig at walang patumpik-tumpik.

Napahinto siya, ngumiti nang mas lalong mapang-asar. “At least, Urziel, may chef ako. Ikaw? Wala. Three days and counting. Anong plano mo? Magluto ka mag-isa? Baka naman gusto mong ako na lang magpahiram sa’yo ng isa sa mga top chefs ko.”

Tumaas ang dugo ko pero hindi ko pinakita. Humarap ako sa kanya at ngumiti ng sobrang nipis. “I would rather burn my restaurant to the ground than hire one of your undertrained clowns.”

Natawa siya ulit, mas malakas pa. “You’re stubborn as always. Pero aminado ka na nahihirapan ka na, hindi ba?”

Hindi ako sumagot. Tumayo ako at lumapit sa kanya. “Hindi ako nahihirapan, Harvey. I’m just being selective. Ang negosyo ko ay hindi para sa mga mahihina. Hindi para sa mga nagmamadali. At lalong hindi para sa mga kagaya mo na kumikita lang sa hype, hindi sa quality.”

Nakatingin lang siya sa akin, pero hindi nawawala ang ngiti niya. “Selective? O baka naman natatakot ka lang na wala nang gustong magtrabaho sa ilalim ng isang tyrant tulad mo?”

Ramdam ko ang pagpintig ng panga ko. Gusto kong sapakin siya pero hindi ko gagawin. Hindi ko bibigyan ng kasiyahan ang unggoy na ‘to.

Tinapik niya ang mesa bago siya tumalikod. “Well, good luck, my dear rival. Sana bago magsara ang linggo, may chef ka na. Kung hindi… well, you know what happens when a restaurant loses its star chef.”