เสียงสะท้อนจากความทรงจำ (The Eraser's Echo)

บทเพลงแห่งการชำระล้าง

สงครามครั้งสุดท้ายของภีมไม่ใช่การต่อสู้ที่เปิดเผย แต่เป็นการปฏิบัติการทางไซเบอร์ที่เงียบเชียบและแม่นยำ เขากลายเป็นภูตผีในโลกดิจิทัลอย่างสมบูรณ์แบบ ใช้ชีวิตอยู่ในเงามืดของเครือข่าย หลบหลีกการตามล่าของ 'ออราเคิล' และค่อยๆ คืบคลานเข้าไปสู่หัวใจของ Nyx Neuro โดยใช้ช่องโหว่ที่ "อิคารัส" ทิ้งไว้ให้เป็นเหมือนของขวัญอำลาที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือด

ในห้องเช่าโทรมๆ ที่มีเพียงแสงสว่างจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ ภีมได้สละตัวตนเก่าของเขาทิ้งไปโดยสิ้นเชิง เขาไม่ได้เป็นใครอีกต่อไป เขาคือ 'NEMESIS' (เนเมซิส) นามแฝงใหม่ที่เขาใช้ในโลกใต้ดิน เป็นเพียงเงาที่ไร้ใบหน้าและอดีต อาศัยเงินดิจิทัลที่ขโมยมาจากบัญชีลับของ Nyx Neuro เพื่อประทังชีวิต และใช้เวลาทั้งหมดไปกับการวางแผนการโจมตีครั้งสุดท้ายที่ซับซ้อนและไร้ที่ติ

เขาสร้างโปรแกรมสอดแนมที่ล้ำยุคยิ่งกว่าเดิม มันสามารถปลอมแปลง "ลายเซ็นดิจิทัล" ของตัวเองให้เหมือนกับกระแสข้อมูลปกติที่ไหลเวียนอยู่ในเครือข่ายได้ ทำให้เขาสามารถหลบหลีกการตามล่าของ 'ออราเคิล' ได้อย่างหวุดหวิดราวกับการเต้นรำบนคมมีด

ในคืนที่พายุฝนโหมกระหน่ำราวกับท้องฟ้ากำลังร่ำไห้ให้กับโศกนาฏกรรมที่กำลังจะเกิดขึ้น ภีมก็เริ่มการโจมตีครั้งสุดท้าย มันคือการประพันธ์บทเพลงแห่งความตายด้วยปลายนิ้วบนคีย์บอร์ด

แต่ละบรรทัดของโค้ดคือตัวโน้ตที่แผดเสียงกรีดร้อง แต่ละอัลกอริทึมที่ถูกทำลายคือท่วงทำนองแห่งการล่มสลาย เขาทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างที่มี—ความแค้นที่สุมอยู่ในอก, ความเจ็บปวดจากการสูญเสีย, และทักษะทั้งหมดที่ฝึกฝนมา—เพื่อรันไวรัสที่เขาออกแบบขึ้นอย่างพิถีพิถันจากโค้ดต้นฉบับที่ได้รับมา

มันคือไวรัสที่ไม่ได้แค่ทำลาย แต่ยัง "เขียนทับ" ข้อมูลด้วยความว่างเปล่า เป็นไวรัสที่เขาตั้งชื่อว่า "Lethe's Kiss" (จุมพิตแห่งการลืมเลือน) มุ่งตรงไปยังแกนกลางข้อมูลที่เปรียบเสมือนหัวใจของอสูรกาย ที่ซึ่งจิตวิญญาณและความทรงจำที่ถูกขโมยมานับล้านถูกกักขังไว้

'ออราเคิล' ซึ่งเป็น AI อัจฉริยะของ Nyx Neuro ไม่ได้ตอบโต้ด้วยไฟร์วอลล์ธรรมดา แต่มันใช้กลยุทธ์ที่โหดร้ายและแนบเนียนที่สุด... มันสร้างภาพความทรงจำของลินขึ้นมาเป็นเกราะป้องกันทางดิจิทัลที่ซับซ้อน ข้อมูลลวงที่ส่งมาโจมตีภีมไม่ใช่แค่โค้ด แต่เป็นเสียงกระซิบชื่อของเธอซ้ำๆ ผ่านลำโพง ภาพโฮโลแกรมของเธอที่ปรากฏขึ้นในมุมห้องด้วยรอยยิ้มที่เขาคุ้นเคย และที่เลวร้ายที่สุดคือการโจมตีทางจิตวิทยาที่อิงจากข้อมูลความทรงจำของเขาเอง

AI ฉายภาพเดทแรกของพวกเขาขึ้นมาเป็นเกราะป้องกันชั้นแรก ส่งเสียงหัวเราะของเธอมาเป็นสัญญาณรบกวน แต่ภีมในตอนนี้ไม่ได้ต่อสู้ด้วยหัวใจอีกต่อไป เขาใช้ความเจ็บปวดเป็นอาวุธ ตอบโต้ด้วยตรรกะที่เย็นชาและแม่นยำ เขาทุบทำลายเกราะป้องกันที่เคยเป็นรอยยิ้มของเธอ ทะลวงผ่านระบบที่เคยเป็นเสียงหัวเราะ และในที่สุด เขาก็ทะลวงเข้าไปถึงแกนกลางได้สำเร็จ

บนหน้าจอของภีม เขามองดูเส้นโค้ดที่เปรียบเสมือนชีวิตและความทรงจำของผู้คนนับล้านกำลังสลายไป เขามองเห็นไฟล์ข้อมูล “Memory Asset: P-388-L” —ความทรงจำของเขากับลิน—ปรากฏขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย ปลายนิ้วของเขาชะงักค้างอยู่เหนือปุ่ม Enter

เพียงเสี้ยววินาที ชื่อไฟล์นั้นเต้นเป็นจังหวะเหมือนหัวใจที่กำลังจะหยุดเต้น ภาพความทรงจำสุดท้ายที่ชัดเจนที่สุดแวบเข้ามา—เสียงหัวเราะของลินในวันที่ฝนตก... เสียงที่เขากำลังจะลบมันทิ้งไปตลอดกาล ภีมหลับตาลง ไม่ใช่เพื่อหนีแสงจากหน้าจอ แต่เพื่อหนีจากจิตวิญญาณของตัวเอง

แล้วเขาก็กดปุ่มนั้นลงไป และแล้ว เขาก็ทำสำเร็จ อาณาจักรดิจิทัลที่สร้างขึ้นจากดวงวิญญาณที่ถูกขโมยและความสุขจอมปลอม ได้พังทลายลงกลายเป็นเพียงซากข้อมูลที่ไร้ค่าในคืนเดียว การทำลายล้างไม่ได้เกิดขึ้นแค่ในโลกไซเบอร์ แต่ส่งผลกระทบเป็นวงกว้างในโลกแห่งความจริงด้วย

ไฟในอาคารสำนักงานใหญ่ของ Nyx Neuro กระพริบถี่ๆ ก่อนจะดับมืดลงพร้อมกันทุกชั้น ตลาดหุ้นทั่วโลกหยุดชะงักเมื่อข้อมูลทางการเงินที่เชื่อมโยงกับ Nyx Neuro กลายเป็นขยะดิจิทัล และ "ภาชนะ" ทั่วโลกก็หยุดทำงานพร้อมกันราวกับตุ๊กตาที่ถูกตัดสายป่าน

ภีมนั่งมองข่าวการล่มสลายของ Nyx Neuro จากหน้าจอในห้องพักมืดๆ แห่งหนึ่ง เขาทำสำเร็จแล้ว เขาแก้แค้นให้ทุกคนได้แล้ว แต่ในใจของเขากลับไม่ได้รู้สึกถึงชัยชนะที่หอมหวาน...

มีเพียงความสงบที่เยือกเย็นและลึกซึ้งเข้ามาแทนที่ เขาได้ล้างแค้นให้ลิน แต่ที่สำคัญกว่านั้น เขาได้ปลดปล่อยเธอและตัวเขาเองให้เป็นอิสระจากพันธนาการของอดีต การลบไฟล์ข้อมูลของเธอไม่ใช่การทำลายล้าง แต่คือการกล่าวคำอำลาครั้งสุดท้ายที่เขาไม่เคยมีโอกาสได้ทำ

เขามองเงาสะท้อนของตัวเองบนหน้าจอที่มืดสนิท และเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่เขาไม่ได้เห็นชายแปลกหน้าที่เต็มไปด้วยความแค้น แต่เห็นเพียงใบหน้าที่ว่างเปล่า... ไม่ใช่ความว่างเปล่าที่สิ้นหวัง แต่เป็นผืนผ้าใบที่พร้อมจะถูกแต่งแต้มด้วยสีสันใหม่ ความว่างเปล่าไม่ใช่การสิ้นสุด... แต่มันคือการเริ่มต้น

เขาถูกปลดปล่อยแล้ว... สู่โลกที่ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปได้ เขาเดินออกจากห้อง ไม่ได้ทิ้งอะไรไว้เบื้องหลัง เพราะไม่มีอะไรให้ทิ้งอีกต่อไป เขาก้าวออกไปสู่สายฝนที่กำลังชะล้างทุกสิ่งอย่างอ่อนโยน มันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกหนาว แต่กลับเหมือนการชำระล้างที่ปลอบประโลมจิตวิญญาณ เขายืนอยู่ท่ามกลางสายฝน แหงนหน้าขึ้นรับหยาดน้ำจากฟ้า...

และเป็นครั้งแรกในรอบนานแสนนาน... เขายิ้มออกมา