เสียงสะท้อนจากความทรงจำ (The Eraser's Echo)

เสียงสะท้อนสุดท้าย

การล่มสลายของ Nyx Neuro ได้สร้างแรงสั่นสะเทือนไปทั่วโลก แต่มันไม่ใช่การสั่นสะเทือนแห่งความโกลาหล แต่เป็นการสั่นสะเทือนที่ปลุกให้ผู้คนตื่นขึ้นจากความหลับใหลทางศีลธรรม เรื่องราวของ "ภาชนะ" และความทรงจำที่ถูกขโมยได้จุดประกายให้เกิดการถกเถียงครั้งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์เกี่ยวกับความหมายของความเป็นมนุษย์และคุณค่าของความทรงจำที่แท้จริง ทั้งสุขและทุกข์ รัฐบาลทั่วโลกหันมาร่วมมือกันร่างกฎหมายควบคุมเทคโนโลยีทางระบบประสาทอย่างเข้มงวด และจัดตั้งกองทุนเพื่อช่วยเหลือและเยียวยาเหล่าผู้ที่ได้รับผลกระทบ

ส่วน "ผู้ก่อการร้ายทางไซเบอร์" ที่ไร้เงานั้น... แม้จะถูกประณามอย่างเป็นทางการ แต่ในเงามืดของโลกออนไลน์ เขากลับกลายเป็นตำนาน... เป็น "วิญญาณในเครื่องจักร" ที่ลุกขึ้นต่อสู้เพื่อจิตวิญญาณของมวลมนุษย์

ส่วนเหล่า "ภาชนะ" ที่ถูกปลดปล่อยจากการควบคุมอย่างกะทันหัน ก็ต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่โหดร้าย พวกเขาไม่มีอดีต ไม่มีครอบครัว และไม่มีตัวตนที่แท้จริง หลายคนถูกทอดทิ้งและกลายเป็นคนไร้บ้าน ขณะที่บางคนก็ถูกสังคมรังเกียจและมองว่าเป็นเพียง "ตุ๊กตาเดินได้"

ท่ามกลางความโกลาหลนั้น มาลินี ซึ่งรอดพ้นจากการจับกุมในครั้งนั้นอย่างหวุดหวิด (โดยการช่วยเหลือจากคณินที่ผลักเธอเข้าไปในช่องระบายอากาศก่อนที่เธอจะถูกจับ) ได้ใช้เงินทุนที่คณินแอบทิ้งไว้ให้ก่อตั้ง "ศูนย์พักพิงเสียงสะท้อน" ขึ้นมาอย่างเงียบๆ เธอได้รับการติดต่อจากศูนย์ดูแลเด็กกำพร้าแห่งหนึ่ง และได้พบกับเด็กชายคนหนึ่ง... ร่างโคลนที่เคยถูกใส่ความทรงจำของลูกชายเธอไว้ เด็กชายคนนั้นจำเธอไม่ได้ แต่เมื่อเขามองมาที่เธอ แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความคุ้นเคยอย่างประหลาด ราวกับจิตวิญญาณยังคงจดจำสิ่งที่สมองได้ลืมเลือนไปแล้ว มาลินีไม่ได้พยายามจะเข้ามาแทนที่แม่ของเขา แต่เธอตัดสินใจที่จะอุปการะและดูแลเขาในฐานะเด็กคนหนึ่งที่สมควรได้รับความรัก... เป็นการเริ่มต้นใหม่ที่แท้จริงสำหรับทั้งสองคน

คณินได้รับการปลดปล่อยจากการพังทลายของ Nyx Neuro เขาระมัดระวังตัวมากยิงขึ้นเพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดเหมือนครั้งก่อนในอดีต เขายังได้ก่อตั้งองค์กรการกุศลมากมายอย่างลับๆ เพื่อช่วยเหลือเหล่า “ภาชนะ” หนึ่งในนั้นคือศูนย์พักพิงเสียงสะท้อนของ มาลินี รวมถึงตั้งสถาบันทางเทคโนโลยีเพื่อพัฒนาเทคโนโลยีสำหรับฟื้นฟูผู้ที่ได้รับผลกระทบ โดยหวังว่ากลุ่มคนที่ได้รับการแก้ไขความทรงจำจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม รวมถึงภรรยาของเขาเอง

แทน, เอก, และฟ้า... ชะตากรรมของพวกเขาก็เป็นอีกหนึ่งโศกนาฏกรรมที่ถูกลืมเลือน พวกเขาไม่ได้ถูกกำจัดทิ้ง แต่กลับถูกใช้เป็นหนูทดลองในกระบวนการ "ล้างความทรงจำทั้งหมด" ของ Nyx Neuro แต่ด้วยความโกลาหลจากการโจมตีของภีม กระบวนการจึงไม่สมบูรณ์ พวกเขาทั้งสามถูกทอดทิ้งไว้ในศูนย์บำบัดที่ถูกปิดตาย ก่อนจะถูกค้นพบและกลายเป็นส่วนหนึ่งของเหล่า "ภาชนะ" ที่ไร้ตัวตน แต่บางครั้ง สัญชาตญาณเก่าๆ ก็ยังคงหลงเหลืออยู่... บางครั้งแทนจะเหม่อมองเส้นสายของวงจรอิเล็กทรอนิกส์ด้วยแววตาที่คุ้นเคย เอกจะยืนตัวตรงอย่างองอาจเมื่อได้ยินเสียงดัง และฟ้าจะเหลือบมองทางหนีทีไล่ของทุกสถานที่ที่เธอไป... มันคือเสียงสะท้อนจางๆ ของตัวตนที่พวกเขาเคยเป็น

ไซลัส มือขวาผู้ภักดีของ Nyx Neuro หายตัวไปในวันที่บริษัทล่มสลาย เขาไม่ได้ถูกจับกุม แต่เมื่อปราศจากองค์กรและ 'ออราเคิล' ที่คอยชี้นำ เขาก็สูญเสียทุกอย่างที่เคยเป็นตัวตนของเขาไปเช่นกัน เขาคือชายที่ถูกสร้างขึ้นโดยระบบ และเมื่อระบบนั้นพังทลายลง เขาก็ไม่เหลืออะไรเลย มีคนเห็นเขาครั้งสุดท้ายในย่านโลกใต้ดินของเมือง... ชายในชุดสูทเก่าๆ ที่มีแววตาว่างเปล่า ไม่ต่างจากเหล่า "ภาชนะ" ที่เขาเคยตามล่า

ส่วน อิคารัส ผู้เสียสละ... แม้ร่างกายของเขาจะสูญสลายไป แต่การกระทำของเขากลับไม่ได้สูญเปล่า "ศูนย์พักพิงเสียงสะท้อน" ของมาลินีได้ค้นพบลูกสาวของเขาในที่สุด เธอจำพ่อของเธอไม่ได้แล้ว แต่เธอยังคงเก็บของขวัญชิ้นสุดท้ายที่พ่อให้ไว้... นกไม้แกะสลักตัวเล็กๆ ที่เธอถือไว้ในมือเสมอ มันคือความทรงจำที่จับต้องได้... เป็นสิ่งเดียวที่แม้แต่ Nyx Neuro ก็ไม่อาจลบเลือนได้

และ ภีม... ไม่มีใครได้ยินชื่อของเขาหรือนามแฝง 'NEMESIS' อีกเลย เขาได้หายสาบสูญไปจากโลกดิจิทัล ราวกับไม่เคยมีตัวตนมาก่อน รวมถึงโลกในความเป็นจริง ไม่มีใครได้พบกับตัวเขาอีก ไม่ว่าจะใครๆ ก็ตาม...

ในเมืองเล็กๆ ริมทะเลที่ห่างไกลจากความวุ่นวาย มีร้านซ่อมอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์เล็กๆ แห่งหนึ่ง เจ้าของร้านเป็นชายหนุ่มซึ่งใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย และภาพที่ชาวเมืองจำได้ คือชายหนุ่มผู้เงียบขรึมแต่ใจดี

เย็นวันหนึ่ง ขณะที่ฝนเพิ่งหยุดตกใหม่ๆ เด็กสาวคนหนึ่งวิ่งหน้านิ่วคิ้วขมวดเข้ามาในร้านพร้อมกับแท็บเล็ตที่หน้าจอแตกละเอียด "พี่คะ... ช่วยดูให้หน่อยได้ไหมคะ รูปทั้งหมดของหนูกับคุณแม่อยู่ในนี้" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ใกล้จะร้องไห้

ชายหนุ่มรับแท็บเล็ตมาพิจารณาอย่างเงียบๆ เขามองเห็นเงาของตัวเองในอดีตซ้อนทับอยู่บนใบหน้าที่สิ้นหวังของเด็กสาวคนนั้น เขายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน... เป็นรอยยิ้มที่มาจากใจจริง

"ไม่ต้องห่วงนะ" เขากล่าว "ความทรงจำที่สำคัญแบบนั้น... ไม่ได้หายไปง่ายๆ หรอก"