เสียงสะท้อนจากความทรงจำ (The Eraser's Echo)

เสียงสะท้อนแห่งการรวมตัว

ภีมรู้ดีว่าลำพังตัวเขาเป็นเพียงเสียงกระซิบที่พร้อมจะถูกพายุแห่งอิทธิพลของ Nyx Neuro พัดกลืนหายไปในพริบตา คำให้การของเหยื่อเพียงคนเดียวไม่มีน้ำหนักพอที่จะสั่นคลอนองค์กรยักษ์ใหญ่ที่หยั่งรากลึกในทุกวงการได้

เขาจึงต้องเปลี่ยนความเจ็บปวดส่วนตัวให้กลายเป็นหลักฐานที่ปฏิเสธไม่ได้ การจะเปิดโปงความจริงอันน่าสะพรึงกลัวนี้ต้องการมากกว่าคำพูด มันต้องการ "ข้อมูล" ซึ่งก็คือเหยื่อคนอื่นๆ ...

ผู้ที่กำลังทุกข์ทรมานจาก "เสียงสะท้อน" เหมือนกับเขา การค้นพบพวกเขาไม่เพียงแต่จะยืนยันว่าเขาไม่ได้กำลังเสียสติไปคนเดียว แต่มันยังเป็นก้าวแรกในการรวบรวมพยานและสร้างกองกำลังเล็กๆ เพื่อต่อกรกับศัตรูที่มองไม่เห็น

ภีมจึงเริ่มต้นภารกิจตามหาพวกเขาอย่างเงียบเชียบและบ้าคลั่ง ในห้องพักอับแสงที่แปรสภาพเป็นทั้งศูนย์บัญชาการชั่วคราวและเป็นทั้งสุสานแห่งความทรงจำของเขาเอง ที่แห่งนี้ ผนังด้านหนึ่งเต็มไปด้วยโค้ดและเส้นสายเชื่อมโยงที่ซับซ้อนราวกับใยแมงมุม ขณะที่อีกด้านหนึ่งยังคงว่างเปล่า เป็นพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ที่เขาเคยแบ่งปันกับลิน มันคือสมรภูมิในใจของเขา ที่ซึ่งความเศร้าโศกในอดีตถูกแปรเปลี่ยนเป็นเชื้อเพลิงให้กับภารกิจล้างแค้นในปัจจุบัน

เขาใช้ทักษะทั้งหมดสร้างโปรแกรมสแกนหาความผิดปกติในโลกดิจิทัลอย่างเงียบเชียบ—มันคืออัลกอริทึมที่ซับซ้อนที่เขาตั้งชื่อเล่นให้มันว่า "เซเบอรัส" มันคอยคัดกรองข้อมูลมหาศาล ดักจับความขัดแย้งทางอารมณ์ที่ถูกแสดงออกผ่านโซเชียลมีเดีย เปรียบเทียบกับประวัติการซื้อของและบันทึกสาธารณะ เพื่อค้นหารูปแบบพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันซึ่งเป็นร่องรอยของเหยื่อรายอื่นของ Nyx Neuro เขาเปรียบตัวเองเป็นนักโบราณคดีดิจิทัลที่กำลังขุดค้นหาเศษซากของตัวตนที่ถูกขโมยไปในชั้นข้อมูลที่เย็นชาและไร้ตัวตน

เป้าหมายแรกที่ "เซเบอรัส" แจ้งเตือนไม่ใช่แค่เป้าหมายธรรมดา แต่เป็นเคสที่มีความสำคัญสูงสุด "มาลินี" เธอสำคัญเพราะแรงจูงใจของเธอมาจากความเศร้าโศกอันบริสุทธิ์ ไม่ใช่ความรักที่ล้มเหลวหรือความผิดพลาดที่อยากลืมเลือน การที่แม่คนหนึ่งยอมจ่ายเงินเพื่อลบความทรงจำเกี่ยวกับลูกชายที่จากไป ถือเป็นความขัดแย้งทางข้อมูลที่รุนแรงที่สุดในระบบของ Nyx Neuro

บทกวีที่เธอเขียนเต็มไปด้วยความอาลัยที่แท้จริงและไม่เคยเปลี่ยนแปลง ขณะที่ประวัติการซื้อของกลับปรากฏ "รถไฟของเล่น" ซึ่งเป็นของเล่นที่ลูกชายของเธอไม่เคยสนใจ มันคือความพยายามของระบบที่จะ "ปะ" แผลใจของลูกค้าในร่างโคลนด้วยความสุขจอมปลอมที่ขัดแย้งกับแก่นแท้ของความทรงจำเดิมอย่างสิ้นเชิง

ภีมรู้ทันทีว่า หากเขาสามารถพิสูจน์ "เสียงสะท้อน" กับกรณีของมาลินีได้ มันจะเป็นหลักฐานทางศีลธรรมที่ทรงพลังที่สุดในการเปิดโปงบริษัทนี้ ภีมใช้เวลาเกือบสัปดาห์ในการสร้างโปรไฟล์ปลอมเป็นนักเขียนที่ชื่นชมบทกวีของเธอเพื่อเข้าหาอย่างระมัดระวัง

การสนทนาเริ่มต้นอย่างเชื่องช้า แต่เมื่อภีมเอ่ยถึงคำว่า "เสียงสะท้อนจากความฝัน" กำแพงของมาลินีก็พังทลายลง เธอสารภาพทั้งน้ำตาว่าเธอฝันเห็นลูกชายกำลังเล่นรถไฟของเล่นชิ้นใหม่นั้นอย่างมีความสุขในห้องที่ไม่ใช่บ้านของพวกเขา เธอได้ยินเสียงหัวเราะของเขาชัดเจนจนเจ็บปวด และความรู้สึกสับสนที่ว่าทำไมเธอถึงฝันถึงของเล่นชิ้นนี้ มันคือความทรมานรูปแบบใหม่ที่เลวร้ายกว่าความโศกเศร้าที่เธอเคยพยายามลบมันทิ้งไป

ในตอนแรกเธอหวาดกลัวคำอธิบายของภีม แต่เมื่อเขาอธิบายว่าความทรงจำของลูกชายเธอไม่ได้ถูกลบ แต่ถูก "คัดลอก" และ "แก้ไข" เพื่อนำไปใส่ในร่างโคลนของเด็กคนอื่น ความหวาดกลัวของเธอก็แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธแค้นที่เยือกเย็น เธอบอกภีมด้วยน้ำเสียงที่เด็ดเดี่ยวว่า "พวกเขาไม่มีสิทธิ์...

พวกเขาไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นกับความทรงจำของลูกฉัน" การที่ Nyx Neuro นำความรักอันบริสุทธิ์ของเธอไปสร้างเป็นสินค้า ไม่ใช่แค่การล่วงละเมิด แต่คือการเหยียบย่ำดวงวิญญาณของลูกชายเธอ สำหรับมาลินีแล้ว นี่ไม่ใช่การต่อสู้เพื่อตัวเองอีกต่อไป แต่คือการต่อสู้เพื่อปกป้องเกียรติและความทรงจำที่แท้จริงของลูกชาย เธอจึงตัดสินใจเข้าร่วมกับภีมอย่างไม่มีเงื่อนไข

หลังจากได้มาลินีเป็นพยานปากสำคัญ ภีมรู้ว่าเขาต้องการมากกว่าแค่เหยื่อ เขาต้องการ "อาวุธ" และ "เซเบอรัส" ก็ได้ชี้เป้าหมายต่อไปให้เขาแล้ว "แทน" ไม่ใช่แค่เหยื่อธรรมดา แต่เป็นแฮกเกอร์หนุ่มอัจฉริยะในวงการใต้ดินที่ใช้นามแฝงว่า 'Void'

ภีมต้องการทักษะของเขาเพื่อเจาะเข้าไปในป้อมปราการดิจิทัลของ Nyx Neuro โปรแกรมของภีมตรวจพบความผิดปกติที่น่าสนใจ: ทุกครั้งที่แอคเคาท์โซเชียลของอดีตคนรักของแทนมีการเคลื่อนไหวที่แสดงอารมณ์รุนแรง จะเกิดไฟฟ้าลัดวงจรเล็กๆ ในเครือข่ายบริเวณที่พักของแทน และตามมาด้วยรายงานอาการปวดหัวไมเกรนฉับพลันของเขาในเวชระเบียนดิจิทัล

มันคือรูปแบบที่ชัดเจนเกินกว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญ อันที่จริง แทนรู้ตัวมาสักพักแล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เขาไม่ได้พยายามเปิดโปงบริษัทในทันทีเหมือนภีม ในตอนแรกเขาคิดว่ามันเป็นเพียงอาการทางจิตใจของตัวเอง เป็น "ดิจิทัล PTSD" รูปแบบหนึ่งที่เกิดจากกระบวนการลบความทรงจำที่รุนแรง

ประกอบกับศักดิ์ศรีของแฮกเกอร์ระดับแนวหน้า เขาไม่ต้องการที่จะเคลื่อนไหวอย่างโง่เขลาโดยปราศจากหลักฐานที่มัดตัวได้ เพราะเขารู้ดีถึงอิทธิพลมหาศาลของ Nyx Neuro การโจมตีที่ล้มเหลวเพียงครั้งเดียวอาจหมายถึงการหายสาบสูญไปตลอดกาล

เขาจึงเลือกที่จะต่อสู้ในแบบของตัวเอง: พยายามถอดรหัสและสร้าง "ไฟร์วอลล์ทางชีวภาพ" เพื่อป้องกันเสียงสะท้อนด้วยตัวคนเดียว เขาไม่ได้มองว่ามันเป็นเรื่องที่ต้องเปิดโปง แต่มองว่าเป็นความท้าทายทางเทคนิคที่ต้องเอาชนะให้ได้

ภีมไม่ได้เข้าหาแทนโดยตรง แต่ทิ้งร่องรอยไว้ในฟอรั่มใต้ดินที่แทนเข้าใช้งานเป็นประจำ เป็นโค้ดที่แฝงข้อความว่า "ความโกรธของเธอ... มันเจ็บปวดใช่ไหม? ระบบส่งถ่ายข้อมูลของพวกมันยังมีบั๊กอยู่ ไม่ใช่แค่คุณคนเดียวที่เจอ"

ไม่ถึงชั่วโมง แทนก็ติดต่อกลับมาด้วยความเกรี้ยวกราดและหวาดระแวง แต่เมื่อภีมแสดงให้เห็นว่าเขาเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นในระดับเทคนิคและยืนยันว่ามีเหยื่อรายอื่นอยู่จริง เขาก็ยอมเปิดใจ

การยืนยันของภีมได้เปลี่ยนปัญหาท้าทายส่วนตัวของแทนให้กลายเป็นสงครามที่ใหญ่กว่านั้น สำหรับแฮกเกอร์ที่ภูมิใจในความสามารถควบคุมทุกอย่างได้ การถูกระบบอื่นเข้ามาควบคุมจิตใจและร่างกายของตัวเองถือเป็นการดูถูกที่ร้ายแรงที่สุด

เขาไม่ได้เข้าร่วมกับภีมเพียงเพราะต้องการหยุดความเจ็บปวด แต่เพราะต้องการทวงคืนศักดิ์ศรีและพิสูจน์ว่าไม่มีระบบไหนที่เขาทำลายไม่ได้ เขาต้องการแก้แค้นในฐานะแฮกเกอร์ที่ถูกท้าทาย

การนัดพบครั้งแรกของพวกเขาทั้งสามเต็มไปด้วยความหวาดระแวงในร้านกาแฟเก่าๆ แห่งหนึ่งซึ่งมีทางหนีหลายทาง

ภีมเลือกโต๊ะในสุดที่มองเห็นประตูได้ชัดเจน ขณะที่แทนเลือกนั่งใกล้ทางออก สายตาของเขาสอดส่ายตลอดเวลา ส่วนมาลินีเลือกโต๊ะกลางห้อง มือของเธอกำถ้วยชาจนขาวซีด พวกเขาสื่อสารกันผ่านแอปแชตเข้ารหัส แม้จะนั่งอยู่ในห้องเดียวกัน

ความเงียบระหว่างข้อความที่พิมพ์นั้นหนักอึ้งไปด้วยความไม่ไว้ใจ กำแพงน้ำแข็งที่มองไม่เห็นกั้นระหว่างคนสามคนที่แปลกหน้าต่อกัน แต่ผูกพันด้วยชะตากรรมเดียวกัน

จู่ๆ มาลินีก็วางโทรศัพท์ลง เสียงของเธอที่สั่นเครือแต่ดังก้องทำลายความเงียบในโลกดิจิทัลนั้น "ฉันฝันเห็นเขาอีกแล้ว... เขาหัวเราะ" เพียงประโยคเดียว มันเหมือนเขื่อนที่พังทลายลง

แทนชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกดขมับของตัวเองแล้วพึมพำ "ผมก็รู้สึกถึงมัน... ความโกรธ"

วินาทีนั้นเองที่สายใยที่มองไม่เห็นได้ถักทอขึ้น ความทุกข์ทรมานที่เคยเป็นของส่วนตัวได้กลายเป็นประสบการณ์ร่วมที่ทรงพลัง กำแพงน้ำแข็งละลายลง กลายเป็นความเข้าใจที่เปราะบางแต่จริงแท้

พวกเขาทั้งหมดคือเหยื่อที่ถูกขโมยสิ่งที่ล้ำค่าที่สุดไป และในมุมมืดของร้านกาแฟแห่งนั้นเอง กลุ่มใต้ดินเล็กๆ ในชื่อ "Echo" ก็ได้ถือกำเนิดขึ้นจากความเจ็บปวดร่วมกัน โดยมีเป้าหมายเดียว: เปิดโปง Nyx Neuro