คืนร้อนห้ามรัก

นักเลงเก่า(หล่อเท่พ่อเทพบุตร)

"ไม่พริ้มไม่คุยอะไรทั้งนั้น ถ้าพี่ไม่ปล่อยพริ้มจะร้องให้คนช่วย" เธอร้องจริงไม่ล้อเล่น

"พริ้มพี่ขอโทษ ให้โอกาสพี่อีกสักครั้งได้ไหม พี่สัญญาว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่พี่จะทำแบบนั้น พริ้มให้โอกาสพี่ได้ไหมครับ พี่รักพริ้มนะให้โอกาสผู้ชายคนนี้ได้ไหม" เขารู้ว่าทำผิดกับเธอไว้มาก สามปีที่เราคบกันเขาไม่เคยซื่อสัตย์กับเธอเลยสักครั้งแต่สุดท้ายแล้วเธอก็คือคนที่เขาเลือก

"พี่เห็นพริ้มเป็นควายหรือไง ตอนนี้พริ้มไม่ใช่พริ้มคนเดิมและพริ้มก็จะไม่ยอมกลับไปโง่เหมือนอย่างที่เคยโง่ แล้วไม่ต้องมาบอกว่ารักพริ้มเพราะพริ้มเกลียดพี่ เกลียดพี่ได้ยินไหม" เธอเกลียดผู้ชายที่มักมากหลายใจอย่างเขา ปากขอกว่ารักเธอแต่สุดท้ายก็ไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น กี่ครั้งที่เธอหลับหูหลับตาเชื่อฟังเขา..มันต้องไม่จบแบบเดิม

"พริ้มพี่ขอโทษ..อย่าเกลียดพี่เลยนะพี่ทนไม่ได้จริงๆ"ไม่คิดว่าคนที่เคยรักเขามาจะเกลียดเขาได้ขนาดนี้ มันเจ็บปวดมากจริงๆ

พริ้มเพราใช้จังหวะที่เขายืนนิ่ง กระทืบส้นเท้าลงที่ปลายเท้าของเขาสุดแรง จากนั้นก็เตะเข้าที่กลางเป้ากางเกงเขาอีกหนึ่งทีก่อนจะรีบวิ่งหนีไป

ปึก!!!

"อะโอ้ยยยย!!!" ร่างสูงใหญ่งอตัวล้มลง ใบหน้าหล่อเหยเกเจ็บปวดนั่งกุมเป้ากางเกงมองแฟนสาววิ่งหนีไป

"อ๊าาา"เมื่อตั้งสติได้เขาก็รีบตามไปทั้งที่ขายังกะเผลกๆ

พริ้มเพราวิ่งไปมองหลังไป พยายามมุดเข้าหาคนเพื่อจะได้หลบ แต่คนก็มีอยู่ไม่กี่คน แต่เธอก็วิ่งหนีไม่คิดชีวิตเพราะกลัวว่าเขาจะตามทันแต่โดนเตะกลางเป้าขนาดนั้น คงตามไม่ทันหรอก เธอตั้งใจและมันสมควรสำหรับผู้ชายมักมาก..สองเท้าเล็กรีบวิ่งไปตามซอยถนนอย่างกับคนหนีตาย

ฟิววว ตุบ!! แล้วก็ชนเข้ากับอะไรแข็งๆ กลางถนน เรียกว่ามึนจนเห็นดาว

"เฮ้ยย ทำไมวิ่งไม่ดูคน" เมื่อเห็นว่าเป็นใครวิ่งชนอิทธิพัทธ์ก็พูดกวนประสาท เหมือนเธอจะวิ่งหนีอะไรมา

"พี่กล้าช่วยพริ้มด้วย"เมื่อเห็นว่าเป็นเขาก็ใช้มารยาพูดดี หลบหลังเขาเอาไว้ หลังๆ มาเธอกับเขาก็พูดคุยกันดีขึ้น เขาอายุห่างกับเธอมากถึงหกปีก็ต้องเรียกพี่ เขาอายุสามสิบเอ็ดแก่แล้ว...

"ช่วยอะไร" พอหันหน้าไปอีกฝั่งก็ถึงได้เห็นว่าเธอหนีอะไรมา

อัครเวชเดินเข้ามาด้วยความโกรธยิ่งเห็นว่าอดีตแฟนสาวหลบอยู่หลังผู้ชายก็ยิ่งโกรธ ปกติเขาก็เป็นคนขี้หึงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แม้จะเจ็บที่โดนเธอเตะผ่ากลางแต่ตอนนี้เจ็บที่ใจมากกว่า

"มึงเป็นใครวะ ปล่อยแฟนกูออกมา" หน้าคุ้นเหมือนเคยเจอมันที่ไหน เมื่อหันมองรอบข้างก็พบว่าเป็นร้านเหล้าและใช่มันคือเจ้าของร้านที่เขาเคยมากินสังสรรค์กับเพื่อน

"แฟนมึงคนไหนวะ กูมองไม่เห็น หรือแฟนที่เป็นอดีต เขาไม่เรียกแฟนหรอกเว้ย" เจอหน้า เขาก็รู้ว่ามันเป็นแฟนเก่ายัยลูกแมว

"พูดอย่างนี้มึงอยากมีเรื่องเหรอวะ พริ้มออกมา เรามีเรื่องต้องคุยกัน ออกมา!!" ยิ่งเห็นว่าเธอเกาะหลังมัน เขาก็ยิ่งโกรธ ได้กันแล้วหรือยังไงวะ ทีกับแฟนเล่นตัวมาตั้งกี่ปี มันหมายความว่าไง ไอ้นี่มันก็มีดีแค่หล่อนอกนั้นมันก็ไม่มีอะไรสู้เขาได้เป็นแค่เจ้าของร้านเหล้ากระจอกๆ

"กูก็ชอบมีเรื่องเสียด้วยสิ มึงคิดว่าคนอย่างกูกลัวใครหรือไงวะ ถ้าแน่จริงมึงก็มาต่อยกับกู" มันไม่รู้จักกล้าบาร์เบียร์ซะแล้ว กูมันนักเลงเก่า

"พี่กล้าใจเย็นๆ" พริ้มเพรากระซิบกลัวจะมีเรื่อง เธอก็คิดว่าเขาจะใจเย็น ที่ไหนได้ไฟกับไฟ เธอคิดผิดแล้วแหละที่ขอความช่วยเหลือจากเขา ดูท่าแล้วน่าจะได้ดูมวย

"ได้!! มึงอยากมีเรื่องมากใช่ไหม ไอ้เหี้ย" อัครเวช ก้าวเดินเข้ามาอย่างหาเรื่อง แต่ยังไม่ทันจะมีเรื่อง เกมส์กับพนักงานชายคนอื่นๆ ก็วิ่งออกมาช่วย

"เกิดอะไรขึ้นครับพี่กล้า ให้พวกผมจัดมันเลยไหม"คนหนึ่งถือกระทะ อีกคนถือตะหลิว อีกคนถือสากกะเบือ หม้อเครื่องมือครบครัน

"นี่พวกมึงคิดจะรุมกูเหรอวะ ไอ้พวกหมาหมู่ พริ้มถ้าไม่อยากให้พวกมันมีปัญหาก็ออกมาคุยกัน" มองไปที่แฟนสาว ความกร่างลดน้อยลง อยู่โรงพยาบาลไม่ได้มีเรื่องชกต่อย เก็บกดอยากต่อยคนมานานละ ยิ่งไอ้หน้ากวนตีนเจ้าของร้านยิ่งอยากต่อยมันให้หน้ายับ เป็นเหี้ยอะไรกับแฟนกู ไอ้สัส

"ไม่!!พริ้มไม่มีอะไรจะคุย เรื่องของเรามันจบลงไปแล้ว พี่จะคุยอะไร" เขาน่าจะบ้าไปแล้ว ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงเลิกก็คือเลิก หมออันธพาล

"จบงั้นเหรอ แต่พี่ไม่จบ!!" ไม่คิดว่าความผิดครั้งนี้จะร้ายแรงจนเธอไม่ยอมให้อภัยง่ายๆ แต่เขาก็ไม่ยอมเหมือนกัน

"ไม่จบเดี๋ยวมึงได้แดกตีนพวกกู ผู้หญิงเขาจบไปแล้วมึงก็เนอะ หน้าด้านจริงๆ ถ้ามึงไม่ออกไปจากหน้าร้านกู ได้แดกตีนพวกกูแน่ๆ"มันจะเป็นใครก็ช่างเจอนักเลงเก่าอย่างกูหน่อย กูมันเด็กช่าง สงสัยอยากเป็นตำนาน

"คิดว่ากูกลัวพวกมึงหรือไงวะ!!"ไม่กลัวแต่ถอยหลัง เมื่อทุกคนร่วมใจกันยกเท้าขึ้นมา พร้อมกับหม้อกระทะเตรียมฟาด

"เดี๋ยวร้านมึงได้โดนปิดแน่ ไม่เกินวันนี้หรอก กูจะสั่งปิดให้หมด พริ้มถ้าไม่อยากให้พวกมันเดือดร้อนก็โทรมาคุยกับพี่ดีๆ พี่จะรอ" พูดจบก็หันหลังเดินกลับไปที่รถ ยังไม่คิดจะกลับแต่ตั้งใจไปดักรอ ถ้าไม่ยอมก็ฉุดจะได้คุยให้มันจบๆ

เมื่ออดีตแฟนหนุ่มเดินออกไปแล้วพริ้มเพราก็ทำหน้าโล่งใจแต่ก็ต้องยกมือไหว้ขอโทษทุกคนที่ทำให้เดือดร้อน โดยเฉพาะพี่กล้าเจ้าของร้านหล่อเท่ เขาช่วยเธอเอาไว้ยังกะกับพระเอกยุคเก้าศูนย์

"พี่กล้าพริ้มขอโทษ พริ้มกำลังทำให้พี่เดือดร้อน" เธอรู้ว่าคนอย่างอัครเวชทำจริงแน่ เขาต้องแจ้งตำรวจให้มาตรวจสอบร้านเขาแน่ๆ เธอทำเขาซวยไปด้วย

"เดือดร้อนอะไร ไม่มี คิดว่าพี่กลัวคำขู่ของมันหรือไง มันมีดีพี่ก็มีดี เราไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว คราวหลังก็ระวังตัวด้วยนะ"ยกมือขึ้นมาลูบผมเด็กน้อย ที่บอกว่าเด็กเพราะเธอตัวเล็ก นิสัยก็เหมือนแมวที่ห้อง..เหมาะสมแล้วที่เธอเป็นเจ้าของเจ้ากระจู๋ จะว่าไปแฟนเก่าเธอมันก็กร่างจริงๆ สมควรแดกตีน

"ไม่เดือดร้อนจริงๆ เหรอ พริ้มกลัวว่าเขาจะมาหาเรื่องพี่ ถ้าร้านโดนปิดพริ้มต้องรู้สึกผิดมากแน่ๆ ทุกคนจะอยู่กันยังไง"คิดไปถึงนั่น

"คิดมากน่า พี่เปิดมาตั้งกี่ปีก็เห็นๆกันอยู่ แต่ถึงจะโดนปิดพี่ก็ไม่กลัวหรอก เข้าไปหลบข้างในร้านก่อนไป" ตอนนี้ลูกค้ากำลังมองว่าเกิดอะไรขึ้น

"ขอบคุณนะคะ พี่กล้าคนหล่อเท่" ชมเขาจากใจ แม้เขาจะชอบแกล้งกวนประสาทแต่บทจะเท่ก็เท่จริงๆ คือเขาไม่กลัวเลยสักนิด..มีท้าต่อยด้วย

ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มหัวเราะ มันแน่อยู่แล้วเขามันหล่อเท่ เข้าใจชมด้วยนะ นับวันเธอยิ่งนิสัยเหมือนแมวที่ห้อง คงอยู่กับมันมากเลยเหมือนแมว

ภายในร้านข้างใน

อิทธิพัทธ์ให้คนตัวเล็กเข้ามานั่งที่เก้าอี้ด้านในบอกเด็กในร้านทำกับข้าวให้เธอกิน ส่วนเขาต้องออกไปดูลูกค้าเดี๋ยวเข้ามา

พริ้มเพรายิ้มให้ทุกคนซึ่งก็รู้จักคุ้นหน้าอยู่บ้างแต่ไม่รู้จักชื่อรู้จักแค่เกมส์กับรักษ์เด็กหนุ่มที่หุ่นคล้ายๆ กัน

พนักงานผู้หญิงสองคนเดินเข้ามาทักทาย

"สวัสดีค่ะ หนูจำพี่ได้ สองสามอาทิตย์ก่อนพี่มากินเหล้าที่ร้านแล้วก็เมาหลับใช่ไหมคะ หนูชื่อบี๋นะส่วนนี่ชื่ออ้อ" แอบตื่นเต้นเพราะพี่สาวเป็นผู้หญิงคนเดียวที่พี่กล้าพาเข้าในร้านและยังให้พวกเธอดูแลอย่างดี

"สวัสดีจ้า พี่ชื่อพริ้มนะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน" เห็นเด็กๆ น่ารักก็ยิ้มทักทาย ทุกคนน่ารักจัง บรรยากาศการทำงานต่างจากที่โรงพยาบาลเธอลิบลับ อันนั้นเคร่งเครียดสุดๆ

นั่งรอไม่นานกับข้าวก็มาเสิร์ฟล้วนแต่เป็นเมนูที่เธอชอบกินและเคยสั่ง นั่นคือข้าวผัดกับยำวุ้นเส้นทะเล ยิ้มให้แล้วก็นั่งกินเงียบๆ ตอนนี้สองทุ่มครึ่งลูกค้าเริ่มเยอะ กำลังนั่งกินอร่อยใครบางคนก็มานั่งลงฝั่งตรงข้าม

"ยังไม่ได้กินข้าวหรือไง กินซะเกลี้ยงเชียว" ยิ้มขำมองเธอกินหอมหัวใหญ่ชิ้นสุดท้าย

"ก็มันอร่อยกับข้าวร้านพี่อร่อยจัง" เธอก็กินเพลินเกลี้ยงจานจริงๆ

"มันแน่อยู่แล้ว คนหล่อเป็นคนทำ"ชมตัวเอง

"นี่พี่ทำเองเหรอ อร่อยมาก ไม่อยากจะเชื่อเลย" เขาคือยอดมนุษย์ไหมทำไมเก่งทุกอย่างเลย ทำกับข้าวก็อร่อย

"อืม..ทำเองเห็นเรากินอร่อยพี่ก็ดีใจ แล้วนี่จะกลับห้องเลยไหมเดี๋ยวไปส่ง" เขานี่แหละจะเดินไปส่งเอง ถ้าเจอแฟนเก่าเธอกลางทางจะต่อยกับมันให้ยับ ข้อหากวนตีน ผู้หญิงจบดันไม่เลิกยุ่ง ยังจะมาตามวุ่นวาย

"พริ้มยังกลัวอยู่อะ ยังไม่อยากกลับตอนนี้ ถ้าเขารออยู่ที่หน้าตึกทำไง วิ่งหนีไม่ทันหรอกนะ" ขายิ่งสั้นๆ