คืนร้อนห้ามรัก

ระหว่างความรักกับเซ็กส์อะไรสำคัญกว่ากัน(อยากรู้)

"พริ้มยังกลัวอยู่อะ ยังไม่อยากกลับตอนนี้ ถ้าเขารออยู่ที่หน้าตึกทำไง วิ่งหนีไม่ทันหรอกนะ" ขายิ่งสั้นๆ

"กลัวอะไรมีมือมีตีน ต่อยหน้ามันเลย พี่ก็อยู่ เดี๋ยวพี่จับแขนมันให้ พริ้มก็ต่อย เอาให้สะใจไปเลย ให้สมกับที่มันทำกับเราไง" เขามันสายโหดไม่ใช่สายบุญ

"โหยย ถ้าได้แบบนั้นนั้นก็ดี พริ้มจะตบเอาคืนเลยคอยดู คนเจ้าชู้มันต้องโดนพี่ว่าไหม" ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่คุยกับเขาได้ทุกเรื่อง อยู่ๆ ก็คุยเข้าขากันซะงั้น

"ถ้ายังไม่อยากกลับ เอาอย่างนี้ดีกว่าไหม ไปอยู่ที่ห้องพี่ก่อนถ้าแน่ใจว่ามันหยุดตามแล้วก็ค่อยกลับ "

"พริ้มเกรงใจนะ" แค่มาหาแมวที่ห้องเขาก็เกรงใจสุดๆ

"หืมม ขนาดนี้ไม่ต้องเกรงใจแล้วมั้ง เล่นมาห้องพี่ทุกวันไม่พัก นี่เกรงใจแล้วใช่ไหม ฮ่าๆ พี่ล้อเล่นไม่ต้องเกรงใจหรอก ป่ะเดี๋ยวพี่เดินไปส่งที่คอนโด อิ่มแล้วใช่ไหมหรืออยากกินอีก"

"อิ่มแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ ทำไมพี่ใจดีกับพริ้มจังเลยอะ" สงสัยหรือเขาจะใจดีกับทุกคนก็คงใช่

"ก็เราเป็นแม่ของลูกชายพี่ไง พี่หมายถึงเป็นเจ้าของไอ้กระจู๋ คอยดูแลเก็บอึทำความสะอาดก็ต้องใจดีด้วย เธอไม่อยู่ภาระเก็บอึก็จะตกมาอยู่ที่พี่ รีบไปเถอะ อย่าคิดมาก" พูดแล้วก็บอกให้เธอลุกเดินออกไป

ก่อนจะออกจากร้านคนหล่อหันมาคุยกับลูกน้องว่าเดี๋ยวเข้ามา ดูแลจัดการร้านกันไปก่อน

เกมส์ก็งงเพราะพี่กล้าไม่เคยทิ้งร้านเวลานี้ แต่ก็เข้าใจ เป็นห่วงสาวนั่นแหละ ไม่รู้ถึงไหนกันแล้ว...โอ้ย วาสนาเจ้พริ้ม เทสดี

เดินเคียงคู่กันมาจนถึงหน้าลิฟต์

"บ๊ายๆ ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวสี่ทุ่มพริ้มก็ออกไปแล้ว ไม่รบกวนนานหรอก" คิดว่าเขามาส่งแค่ข้างล่างก็บ๊ายๆ

"บ๊ายบายอะไรพี่จะขึ้นไปด้วย พอดีลืมของ"คนหล่อทำหน้านิ่งๆ เดินตามเธอเข้าไปในลิฟต์ ตัวเขาสูงกว่าเธอมากแต่เธอก็ไม่ได้เตี้ยนะเป็นเขาที่สูงเกือบเท่าลิฟต์ เมื่อเจ้าของห้องมาด้วยก็รู้สึกแปลกๆปกติจะบังเอิญเจอกันแต่นี่ไม่ใช่...

ติ่งต่อง สแกนนิ้วประตูก็เปิดออก

ภายในห้องมีพื้นที่ร้อยตารางเมตรซึ่งความกว้างต่างจากห้องเธอมากจริงๆ

พอเปิดประตูเข้ามาเจ้าขนปุกปุยก็รีบวิ่งเข้ามาหาพริ้มเพรา ดูเหมือนว่ามันจะสนิทสนมกับเจ้าของเดิมมากกว่า

พริ้มเพราเดินไปอุ้มเจ้าเต้าหู้มานั่งที่โซฟาส่วนเจ้าของห้องเดินหายเข้าไปในห้องไม่นานก็ออกมา เขาหันมองเธอกับแมวแล้วเดินหายเข้าไปในครัว จากนั้นก็หยิบไวน์ขวดเล็กมาตั้งไว้ พริ้มเพรามองอย่างสงสัยเขายังไม่หยุดเดิน หายไปก็กลับมาพร้อมกับจานขนมและแก้วไวน์สองใบ

"พี่ให้ดื่มย้อมใจ ลองชิมดู ไวน์นี้อร่อยกว่าเหล้าที่ร้านพี่แน่นอน" คิดว่าเธอน่าจะชอบเลยเอามาให้ ไวน์นี้จะออกหอมๆ หวานๆ

"ย้อมใจอะไรคะ ตอนนี้พริ้มมูฟออนแล้ว ชีวิตนี้ขอแค่มีแมวอยู่ก็พอ" ว่าแต่ไวน์สีแดงขวดนี้ดูน่ากินจัง

"พูดได้ทำได้หรือเปล่าละ จะลองไหมถ้าลองพี่จะเปิดให้" ถามก่อนไม่ได้จะบังคับให้กิน ถ้าไม่กินเขาจะกินเอง

พริ้มเพราพยักหน้า"อยากลองค่ะ น่าอร่อยดีแต่ไม่เมาใช่ไหม ไม่งั้นกลับห้องไม่ได้แน่ๆ"

"กินสิบขวดก็ไม่เมาหรอก พี่เอาไว้ดื่มแก้แฮงค์ตอนเช้า หรือถ้าเมาก็นอนที่นี่แหละ ทำยังกับไม่เคยนอน พรุ่งนี้ทำงานหรือเปล่า" สำหรับเขาไม่เมาแต่สำหรับคนอื่นก็ไม่แน่

"พรุ่งนี้พริ้มหยุดค่ะ" ไม่ใช่แค่หยุดแต่เธอยื่นใบลาออกแล้วต่างหาก คิดว่าจะไปหางานใหม่ในเร็วๆ นี้

คนหล่อเทไวน์ใส่แก้วมายื่นให้ นอกจากถนัดชงเหล้าที่บาร์ก็ถนัดชงให้สาว

"ถ้าอร่อยเดี๋ยวหยิบมาให้อีกขวด" มองเธอหยิบแก้วไวน์ขึ้นดื่ม แล้วทำหน้ายังกับดื่มเหล้าขาว

"อ๊า หวานอร่อยมาก พริ้มกินขวดเดี๋ยวก็พอแล้วค่ะ นี่พี่จะกลับร้านเลยไหม" เห็นเขาถือแก้วเลยงงๆ ว่าเขาจะดื่มกับเธองั้นเหรอ

"สี่ทุ่มค่อยออกไป" ร่างสูงใหญ่นั่งลงอีกฝั่งรินไวน์แดงใส่แก้วตัวเอง จากนั้นก็นั่งจิบไวน์ชิวๆ

พริ้มเพรามองหน้าเขาคล้ายกับว่ามีเรื่องอยากจะถาม แต่เธอก็เงียบไป

"มีอะไรจะถามพี่หรือเปล่า"เห็นเธอมองเหมือนจะถามอะไรเขาก็สงสัย

"ปะเปล่าค่ะ" สุดท้ายก็ไม่กล้าถามกินอีกสักแก้วก็แล้วกันเผื่อจะกล้าถาม

"มีอะไรจะพูดก็พูดมา ถ้าตอบได้พี่ก็จะตอบ"

"พริ้มไม่รู้ว่าถามได้หรือเปล่า คือพริ้มไม่มีเพื่อนผู้ชายก็เลยไม่รู้จะไปถามใคร" คำถามของเธอก็เป็นคำถามที่เกี่ยวกับแฟนเก่านั่นแหละ ขอกินอีกสักสามแก้วจะได้ใจกล้า..เธอรู้สึกกว่าเขาไม่เหมือนผู้ชายทั่วๆ ไปที่เธอเคยเจอมา เหมือนจะเข้าถึงง่ายแต่ก็ไม่ง่าย ไม่รู้เดาไม่ถูก เธอชอบที่เขาเป็นคนพูดตรงๆ คุยสนุกเป็นกันเองแค่นั้น เรารู้จักกันมาน่าจะเกือบๆหนึ่งเดือนได้แล้วมั้ง เวลาผ่านไปเร็วมากจริงๆ นี่เธอเลิกกับแฟนได้เกือบเดือนแล้วเหรอ แล้วเลิกแบบใจแข็งตัดขาดด้วยนะ ยังงงตัวเองว่าทำได้ยังไง..

"ก็ลองถามมา" เขาเองก็มีเรื่องอยากจะถามเธอเหมือนกัน วันนี้ที่เขาช่วยเธอเพราะเขาไม่ชอบเห็นใครถูกรังแก

"คือพริ้มสงสัยว่าระหว่างความรักกับเซ็กส์อะไรสำคัญกว่ากัน สำหรับพริ้มที่เป็นผู้หญิงมองว่าความรักสำคัญกว่าแต่เหมือนผู้ชายจะไม่ได้คิดแบบนั้นใช่ไหมคะ" เธอเลิกกับแฟนเพราะเรื่องนี้มาแล้วสองคน จนตอนนี้เธอรู้สึกสับสนว่าเธอคิดถูกหรือคิดผิด

"ผู้ชายที่ว่า หมายถึงไอ้แฟนเก่านั่นใช่ไหม"

"อ่าฮะ ใช่ค่ะ แต่พริ้มก็อยากรู้ความคิดของผู้ชายคนอื่นๆ ด้วย หรืออาจจะมีแค่เขาที่หมกมุ่น ถ้ารักกันจริงๆ ก็น่าจะรอได้" พอเธอพูดคำว่าหมกมุ่นเขาก็ทำหน้าแปลกๆ

"เอาจริงนะ พี่จะพูดแบบไม่เข้าข้างใคร ความจริงสองสิ่งนี้มันก็สำคัญพอๆ กันนั่นแหละ แต่ก็ขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคล บางคนมีความอดทนสูงเป็นสุภาพบุรุษก็อาจจะรอให้ผู้หญิงพร้อมได้ แต่มันไม่ใช่ทุกคนที่ทำได้หรอกนะ ถ้ามีผู้ชายร้อยคนก็อาจจะทำได้อยู่แค่สิบหรืออาจจะมากกว่านั้น แต่เปอร์เซ็นต์มันน้อย ไม่ค่อยมีผู้ชายคนไหนทนรอได้หรอก ถ้ารักกันจริงๆ ก็ต้องอยู่ตรงกลางพูดคุยกันตรงๆ ว่าให้ได้ระดับไหน แต่ถ้าถามถึงตัวพี่ พี่บอกได้แค่ว่าพี่ไม่ใช่สุภาพบุรุษเซ็กส์กับความรักมันต้องมาคู่กัน พี่พูดถึงกรณีที่เป็นแฟนกันแล้วนะ" ปกติก็ไม่เคยอธิบายเรื่องพวกนี้ให้ใครฟัง เธอเป็นคนแรกที่ถามแปลกๆ

"อ้อ งั้นเขาก็เป็นผู้ชายส่วนมากสินะรวมถึงพี่ด้วย แล้วอย่างนี้พริ้มจะไปเจอผู้ชายส่วนน้อยได้จากที่ไหน" แอบนอยนิดๆ ที่ผู้ชายส่วนมากเป็นแบบนั้นกันหมด รวมถึงคนตรงหน้าที่เธอคิดว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษเสียอีก ว๊าหายากแล้วสิ..

"ก็คงต้องจองไว้ตั้งแต่อยู่อนุบาล" คนตอบก็ตอบกวนๆ

"เว้อ ถ้าขนาดพริ้มก็แก่ขึ้นคานพอดี" คิดว่าถามเขาจะได้เรื่องสรุป ไม่ได้อะไร

"ก็ถ้าอะไรที่ปรับจากคนอื่นไม่ได้ก็ปรับที่ตัวเองสิ ทุกคนเป็นคนส่วนมากก็ปรับตัวเข้ากับคนส่วนมาก"

"หมายถึงให้พริ้มเปลี่ยนความคิดอย่างงั้นเหรอ แต่พริ้มว่าคิดแบบนี้ก็ดีแล้วนะ เราควรจะเก็บสิ่งนั้นไว้ให้คนที่เรารักในคืนวันสำคัญ"หรือว่าเธอจะแปลก

"ตอนเด็กวิ่งเล่นอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์ใช่ไหม นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว ไม่ค่อยมีใครเขามาสนใจเรื่องนี้กันหรอก หลายๆ คู่ก็อยู่ก่อนแต่งกันทั้งนั้น ของอย่างนี้มันต้องลองว่าเข้ากันได้ไหม" สำหรับเขาเรื่องเซ็กส์มันสำคัญพอๆ กับความรักนั่นแหละ แต่เซ็กส์กับความรักมันก็ต่างกันเราสามารถมีเซ็กส์แบบที่ไม่มีความรักได้ ซึ่งเขาก็ชอบแบบนี้ ความรักบางที ก็เป็นเรื่องที่น่าเบื่อเกินไป

"แต่ถ้าเราให้เขา แล้วเขาเลิกกับเราล่ะจะทำยังไง เราก็ไม่มีอะไรดีๆ เก็บไว้ให้คนที่รักเราไปจนถึงวันแต่งงานแล้วสิ" ที่เธอไม่ให้เหตุผลอีกอย่างก็คือการเลิกรา

อิทธิพัทธ์ถอนหายใจเหมือนคุยกับเด็ก เขาเข้าใจที่เธอพูดแต่ก็ไม่ได้คิดแบบเดียวกับเธอ..