คืนร้อนห้ามรัก

ตามสบายเลยนะ(ใส่แค่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว)

"ขะเข้ามาเมื่อกี้ค่ะ" ตายังมองไปที่ซิกแพคเรียงสวยอย่างคนที่ชอบออกกำลังกาย ผิวของเขาขาวออร่ายังกับผิวผู้หญิงก็คงไม่เคยออกแดดนั่นแหละ แล้วทำไมถึงขาวเนียนได้ขนาดนั้น คนไม่เคยเห็นก็แอบสำรวจจนเกินพอดี เผลอมองต่ำจนต้องรีบหันมองไปทางอื่น ใช่ว่าไม่เคยเห็นผู้ชายถอดเสื้อก็เคยเห็นเวลาไปเที่ยวทะเลแต่แบบที่เป็นรูปซิกแพคชัดๆ แบบนี้ไม่เคยเห็น แล้วอยู่ๆ ใจเธอก็เต้นแรงเพราะหัวดันไปคิดถึงเสียงก่อนที่จะเข้ามา ทำเอาหน้าร้อนผ่าว

"งั้นก็ตามสบายเลยนะ ทำเหมือนที่เคยทำทุกวันนั่นแหละ" เจ้าของห้องเดินผ่านเธอไปชิวๆ ดูไม่ได้อายอะไร แรกๆ ก็เหมือนจะอายแต่ตอนนี้เดินโล่งโจ้งเข้าไปในครัว

พริ้มเพราเอามือทาบอก ใจเต้นตึกๆ เขาทำยังกับว่าเราสนิทกันมาก กะพริบตาสองสามทีจากนั้นก็เดินตรงไปที่เจ้าเต้าหู้ สายตาของเธอตอนนี้มองอะไรก็เป็นสีขาวไปหมด..นั่นก็ขาวนี่ก็ขาว โอ้ยตายๆ

พริ้มเพราเดินเข้าไปกอดหอมเจ้าเต้าหู้จากนั้นก็เริ่มภารกิจที่ต้องทำทุกวัน คนมันรักต่อให้ต้องเก็บขี้เก็บเยี่ยวทุกวันก็ไม่เหนื่อย ทำด้วยใจรัก เก็บเสร็จก็เช็ดถ้วยใส่อาหารให้สะอาด ทุกอย่างต้องสะอาดเต้าหู้ถึงจะยอมกินข้าว นั่งเช็ดนั่งเล่นอยู่กับแมวเจ้าของห้องก็เดินตัวโล่งโจ้งออกมาจากครัว คงจะเย็นสบายดีนะ ในมือของเขาถือคุกกี้กับถ้วยชา ใบหน้าหล่อหันมายิ้มให้เธออย่างเป็นกันเอง

"เอาด้วยไหม" เขายกถ้วยชาขึ้นยิ้มกวนๆ แล้วคำถามก็กำกวมสุดๆ

"อะเอาอะไรคะ"มือที่กำลังเช็ดถ้วยข้าวแมวชะงักค้างมองเขาอย่างงงๆ อะไรคือเอาด้วยไหม

"หมายถึงเอาชาด้วยไหม คิดอะไร" ยิ้มขำแล้วก็เดินมาใกล้ๆ คนที่กำลังนั่งเล่นอยู่กับแมว ที่ว่างมากมายแต่เขาไม่ไปนั่ง มานั่งลงโซฟาข้างๆ แมวรัก วางจานขนมกับถ้วยชาลงบนโต๊ะ

"ขอบใจนะที่มาช่วยทำความสะอาด ขาดเหลืออะไรก็บอก" เลิกคิ้วถามแต่ไม่ฟังคำตอบก้มลงอุ้มเจ้าก้อนปุกปุยขึ้นมานั่งบนตักใบหน้าแทบจะเฉียดอีกคนที่นั่งอยู่กับพื้นข้างๆ แมว

"เต้าหู้ขนเป็นแมวของพริ้ม พริ้มทำด้วยความเต็มใจค่ะ" จังหวะที่เขาก้มลงอุ้มแมวทำเอาเธอสะดุ้งขนลุกเกรียว เธอรู้ว่าเขาชอบแกล้งและขี้แกล้งสุดๆ คนอะไรก็ไม่รู้ชอบกวนประสาทจริงๆ

"เจ้ากระจู๋มันก็เป็นแมวของพี่เหมือนกัน ใช่ไหมไอ้กระจู๋ จุ๊บ" หอมแก้มแมวหนึ่งที

พริ้มเพราเห็นเขาจุ๊บแก้มแมวก็คิดถึงตัวเอง เหมือนเห็นตัวเองยังไงยังงั้น เธอไม่เคยเจอคนที่คลั่งรักแมวเหมือนอย่างที่เธอคลั่งรัก ก็เพิ่งมาเจอเขานี่แหละ นี่หรือคือทาสแมว ตลกดีนะ..

อิทธิพัทธ์วางแมวรักลงตรงกลางระหว่างขานั่งหยอกเล่นกับแมว อย่างทาสที่กำลังคลั่งรัก...

"อะโอ้ยย!! ไอ้กระจู๋ เล็บเกี่ยวจู๋พ่อ" คนพูดก็ลืมว่าไม่ได้อยู่คนเดียว ก็แมวรักตัวดีดันเอาเล็บมาเกี่ยวกางเกงบ๊อกเซอร์ผืนบางเกือบเข้าเนื้อแล้วไหมล่ะ รีบดึงเล็บมันออกก้มลงมองบ็อกเซอร์ว่าขาดไหม โอ้โห่เป็นรูเลย ซึ่งก็เป็นปกติเวลาที่เขาเล่นกันแมวแต่คนฟังรู้สึกไม่ปกติ..

พริ้มเพรานิ่งค้างเหมือนกำลังดึงสติ หูอื้อกับคำว่าเล็บเกี่ยวจู๋ๆ หลอนในหูไม่หยุด

เจ้าของห้องเห็นคนที่นั่งอยู่มีอาการแปลกๆ ก็หัวเราะรีบอธิบาย

"โทษที พอดีพี่ชินกับการอยู่คนเดียว แต่เดี๋ยวเจอกันบ่อยๆ เดี๋ยวก็ชิน ตามสบายเลยนะไม่ต้องคิดมาก พี่ไม่ใช่คนมากพิธีก็อย่างที่เห็นนี่แหละ" ไม่มากพิธีหมายถึงไม่ชอบใส่อะไรด้วย ยิ่งเวลานอนหรือวันหยุดอยู่บ้านคนเดียวก็อย่างที่เห็นนี่แหละ ไม่ชอบใส่อะไรนอกจากกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเดียว มันเย็นสบายดี

"ค่ะ พริ้มจะพยายามเข้าใจพี่นะ ว่าแต่วันนี้พี่ไม่ไปที่ร้านเหรอคะ" งงที่เจอเขา ปกติถ้าเจอก็แค่แป๊บเดียวไม่ได้เห็นกันในสภาพนี้ ถ้ารู้ว่าเขาเป็นแบบนี้เธอจะได้เตรียมตัวเตรียมใจมาตั้งแต่แรก ทำไมเธอต้องมาเจออะไรอย่างนี้ด้วยเนี่ย เล่นกับแมวเธอไม่ว่าแต่เล่นแบบใส่แค่กางเกงตัวเดียวไม่ไหวมั้ง บางทีก็เหมือนจะเห็นอะไรแว๊บๆ แต่เธอไม่ได้ตั้งใจมองนะ เช็ดถ้วยอยู่แล้วตามันไปเห็นพอดี...

"วันนี้ร้านปิด นานๆ ครั้ง แล้วนี่กินข้าวมารึยัง พี่ว่าจะสั่งข้าว ถ้ากินพี่จะสั่งให้ด้วย แต่ฝากลงไปเอาได้ไหม พี่ขี้เกียจแต่งตัว"

ฮะ!! ยิ่งขึ้นไปอีก พริ้มเพราเหมือนถูกซ็อตด้วยคำพูด พยักหน้างึกๆ อย่างงงๆ โดยไม่รู้ตัว

"ฮ่าๆ ..พี่ล้อเล่นเดี๋ยวลงไปเอาเอง จะกินอะไรเดี๋ยวสั่งให้ อาหารญี่ปุ่นแล้วกันนะ" ถามแต่เลือกให้คืออะไร

"แล้วแต่พี่เลยค่ะ" ไม่รู้ว่าควรเกรงใจหรืออะไรยังไง เขาทำเหมือนเราสนิทกัน อะสนิทด้วยก็ได้ ยังไงเธอก็ต้องมาที่ห้องเขาบ่อยๆ มาจนกว่าจะหาวิธีพาเจ้าเต้าหู้ขนออกไปจากที่นี่ให้ได้...

ร่างสูงใหญ่ขยับลุกขึ้นเดินเข้าไปหยิบโทรศัพท์ มีที่ว่างมากมายแต่เขาก็เลือกเดินออกที่แคบๆ ตรงที่พริ้มเพรานั่งอยู่

"โทษทีนะครับ" เหมือนเขาแกล้งเธอยังไงยังงั้น ตรงเป้ากางเกงของเขาแทบจะเฉียดใบหน้าของเธอไปเพียงนิดเดียว

พริ้มเพรารีบหันหน้ามองไปทางอื่นกลัวว่าตรงนั้นของเขาจะจิ้มตาเธอ คนอะไรไม่คิดจะอายคนอื่นบ้างเลยหรือไงเป็นเธอที่ต้องอายแทน ทำได้แค่รีบเช็ดทำความสะอาดจากนั้นก็ลุกเดินไปล้างมือที่ครัว บางทีก็งงว่าตัวเองมาทำอะไรที่นี่ เธอหรือเขาที่แปลก...

ผ่านไปสิบห้านาที เจ้าของห้องก็เดินสวมเสื้อคลุมอาบน้ำออกมาบอกว่าจะลงไปเอากับข้าวที่สั่งไว้ ซึ่งเร็วมาก เร็วสุดๆ ไปเลย

พริ้มเพราเดินมานั่งเล่นกับเจ้าเต้าหู้รอ

"เต้าหู้อยากไปอยู่กับแม่ไหมคะ กลับไปอยู่บ้านเราไง" ใบหน้าบู้บี้เชิดขึ้นไม่ได้ตอบรับหรือร้องดีใจ เหมือนจะอยากอยู่ที่นี่มากกว่า พริ้มเพราก็รับรู้ได้จึงทำได้แค่พยักหน้าเข้าใจ

"ไม่อยากไปใช่ไหม ไม่เป็นไร พริ้มมาหาก็ได้ ไม่เจอกันหนึ่งปีคงไม่รักกันแล้วสินะ" น้อยใจนะแต่ทำไงได้ละ ก็รักไปแล้วยอมเป็นทาสไปแล้ว

ผ่านไปไม่ถึงห้านาทีเจ้าของห้องก็เดินเข้ามาพร้อมกับของกินในมือ

"จะกินด้วยกันเลยไหม ถ้ากินจะได้ใส่ถ้วยให้" วันนี้คนหล่อใจดี ปกติก็ใจดีแค่กับแมว เห็นเธอมาหาแมวทุกวันก็มองเธอเป็นแมวไปด้วย

"พริ้มยังไม่ค่อยหิว ขอเอาเก็บไปกินที่ห้องได้ไหมคะ"

ใบหน้าหล่อพยักหน้าตอบรับจากนั้นก็เดินเข้าไปในครัว ผ่านไปไม่ถึงห้านาทีก็เดินถือถุงกล่องข้าวออกมา

"พี่วางไว้ตรงนี้นะ" หันมองคนที่กำลังนั่งแปรงขนให้เจ้าอ้วนกลม