คืนร้อนห้ามรัก

ในวันที่อกหัก(ร้านเซมาบาร์เบียร์)

พริ้มเพรา...

ในวันที่ความรักล้มเหลวเป็นวันที่โลกทั้งใบมืดดับลง ไม่คิดว่าคนที่คบกันมานานถึงสามปีจะทำกันได้ลง เขาหักหลังนอกกายนอกใจเธอ ถ้าวันนี้ไม่เห็นกับตาเธอคงโง่ไปอีกนาน ความรักควรเป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การรักษาไม่ใช่เหรอเธอทุ่มเทความรักนี้ให้กับเขาแต่สิ่งที่ได้กลับมาคืออะไร สำหรับเธอความรักคือสิ่งสวยงามไม่ใช่เรื่องเซ็กส์เหมือนอย่างที่เขาพูด ทำไมเหรอแค่เธอไม่ยอมนอนด้วย เธอผิดมากใช่ไหมผิดถึงขนาดที่เขาต้องไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นงั้นเหรอ เป็นความผิดของเธออย่างนั้นใช่ไหม เธอก็แค่อยากจะเก็บสิ่งนั้นไว้ให้คืนวันแต่งงานของเราเป็นคืนที่ดีที่สุด เธอผิดมากเลยใช่ไหม...

เธออุตส่าห์ตั้งใจเรียนตั้งใจมาทำงานที่นี่ก็เพื่อเขา พริ้มเพราเรียนจบพยาบาลทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนที่อยู่ไม่ไกลจากที่พักและแฟนหนุ่มที่เธอพูดถึงก็เป็นหมอทำงานอยู่ในโรงพยาบาลเดียวกันนั่นแหละ ถึงจะคบกันแบบเปิดเผยแต่ในเวลาทำงานก็เหมือนคนอื่น แต่มันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรเธอยอมรับได้หมด ยกเว้นเรื่องวันนี้

ภาพที่เขาผลักเธอล้มลงเพราะคงกลัวว่าเธอจะไปทำร้ายผู้หญิงของเขาในห้องยังสั่นสะเทือนอยู่ในใจ ตอนนี้เธอไม่ได้ร้องไห้เพราะน้ำตามันแห้งเหือดหมดไปแล้ว..มันหมดไปตั้งแต่ที่เธอเดินร้องไห้ออกมา แต่แผลนี้ยังใหม่มากเธอไม่รู้จะไปที่ไหนก็เลยไปที่ร้านเดิม..

เซมาบาร์เบียร์ (ยินดีต้อนรับคนอกหัก)

sds

เป็นร้านเหล้าในซอยไม่ไกลจากที่พักเป็นที่เดียวที่เธอเคยมา นอกนั้นไม่ได้กินเงินเธอหรอก อย่างน้อยเมาก็เดินกลับห้องได้...

ตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็นร้านยังไม่เปิดแต่คนอกหักอยากจะเมา เดินเข้าไปในร้านก็เจอกับพนักงานหน้าเดิมๆ

"อ้าวเจ้พริ้ม ร้านยังไม่เปิดนะ ร้านเปิดหกโมง ไม่ได้มานานลืมแล้วไง?"เด็กหนุ่มหันมาตะโกนบอก ที่คุยสนิทไม่ใช่มากินบ่อยแต่เดินผ่านหน้าร้านบ่อยจนได้ทักทายกันทุกวัน

"ขอนั่งก่อนได้รึเปล่า วันนี้พี่อยากเมา"คนตัวเล็กเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ไม้ด้านนอกอย่างไม่สนใจ เธอยังไม่อยากกลับห้อง ไม่อยากจมอยู่กับความคิดมันฟุ้งซ่าน เธออยากอยู่กับใครก็ได้ที่ไม่ใช่คนเลวๆ พันธุ์นั้นและไม่อยากอยู่คนเดียวกลัวจะคิดมาก

"อ้าวเป็นไรเจ้ อกหักดังเป๊าะมาเหรอ ล้อเล่นนะ นั่งก่อนก็ได้เห็นว่าสวยหรอกนะครับ" เด็กหนุ่มยิ้มหล่อ รู้ว่าพี่สาวคนสวยมีแฟนอยู่แล้วเคยมาที่ร้านด้วยกันจำได้ แม้จะมาไม่บ่อยแต่ก็จำได้แม่นเพราะความสวยล้วนๆ

"อืม..อกหัก ขอสั่งเหล้าเลยได้ป่ะ 285 โซดาสองน้ำแข็งหนึ่ง ถั่วคั่วสองถุง เบียร์สองขวด" ครบจบ ที่สั่งชำนาญเพราะเคยได้ยินรุ่นพี่สั่งอยู่บ่อยๆ รุ่นพี่ที่ว่าคือรุ่นพี่พยาบาลที่ทำงานด้วยกันนั่นแหละ ส่วนตัวเองกินแก้วเดียวคอพับแต่วันนี้อยากเมา กินคนเดียวก็ดะ..

"อกหักจริงป่ะเนี่ยไม่เชื่อหรอก แล้ววันนี้เจ้มาคนเดียวหรอ คนอื่นไปไหนอะ"หมายถึงเพื่อนๆ ที่เคยมาด้วย

"ไม่ได้มา วันนี้มาคนเดียว มานั่งแล้ว กินเลยได้ป่ะ ขี้เกียจคุยแล้วอะ อยากเมา" เคยได้ยินว่าถ้าเมาหนักๆ จะทำให้ลืม ลืมทุกเรื่องที่ทำให้เจ็บช้ำใจ

"รออีกหน่อยได้ไหมล่ะเจ้ เดี๋ยวก็หกโมงละ พี่กล้ายังไม่มาไปซื้อของที่ซุปเปอร์ น้ำแข็งก็ยังไม่มาส่ง" ที่นี่เป็นร้านเหล้าขนาดกลางๆอยู่กันแบบครอบครัว ส่วนเขาชื่อเกมส์เป็นหลานห่างๆพี่กล้าเจ้าของร้าน ขายมาก็หกเจ็ดปีละลูกค้าประจำเพียบแต่ส่วนมากจะมากันสามทุ่มหลังเลิกงานมาฟังดนตรีสดและทีเด็ดอีกอย่างหนึ่งของร้านนี้คือเจ้าของร้านหล่อปรอทแตก นั่นก็คือพี่กล้า..

พริ้มเพราทำหน้าเหนื่อยๆ แต่ก็พยักหน้าตอบตกลง เธออยากเมาเร็วๆ รีบเมาจะได้รีบกลับเดี๋ยวจะมืดเสียก่อน ร้านนี้มืดแล้วคนเยอะ รุ่นพี่เธอชอบชวนมาเพราะเจ้าของร้านหล่อลูกค้าก็งานดี แต่เธอไม่ได้มองใครหรอกเพราะมีแฟนมาด้วยตลอด แต่ตอนนี้ไม่มีแฟนโสดไปยาวๆ ไม่อยากเอาใจไปเจ็บแล้วอะ หัวใจคนอื่นอาจจะมีไว้รักแต่ทำไมเธอถึงมีไว้เจ็บก็ไม่รู้

นั่งรออยู่นานก็ใกล้ถึงเวลาเปิดร้าน คนรอก็รอใจจดจ่อ คนทำงานก็ขนเหล้าโซดาเข้าไปในร้านแต่เธอไม่ได้สนใจนั่งหันหลังให้ ตอนนี้กำลังเฮิรตซ์อยู่ ขอนั่งก้มหน้าเศร้าอยู่คนเดียว..

ร่างสูงใหญ่ล่ำบึกเดินแบกลังโซดาเข้าไปข้างในร้านใบหน้าคมหล่อเหลาคล้ายกำลังตึงเครียดนิดๆ เหตุผลก็เพราะน้ำแข็งยังไม่มาส่ง

"ไอ้เกมส์น้ำแข็งยังไม่มาส่งอีกเหรอวะ นี่แม่งจะเปิดร้านอยู่ละ" แบกไปบ่นไปกล้ามแขนขึ้นเป็นมัดๆ

"ยังเลยพี่กล้า ผมโทรไปตั้งแต่บ่ายมันบอกกำลังถึงจนตอนนี้จะหกโมงละ มันยังไม่มา เดี๋ยวผมโทรไปตามมันอีกที"เกมส์เดินออกไปช่วยน้ายกของจากหลังรถเข้ามาในร้าน มีศักดิ์เป็นน้าแต่ต้องเรียกพี่ เรียกน้าเดี๋ยวโดนตบหัวทิ่ม

"เดี๋ยวกูสั่งเจ้าอื่นแม่ง หลายรอบละ ดีไม่มีลูกค้ามารอ" ขนไปบ่นไปไม่หยุด

"ไม่มีอะไรพี่ โน่นนั่งหันหลังอยู่โน่น มารอตั้งแต่ห้าโมงเย็นยังไม่ได้กินเลย" สงสารเจ้เขาอยู่ คอแห้งตั้งแต่ห้าโมงตอนนี้ยังไม่ได้กิน

"ใครวะ ลูกค้าประจำหรือเปล่าทำไมมาเร็ว" อิทธิพัทธ์หันไปมองเพียงครู่เดียวก็หันมาขนของต่อ ปวดหลังหมดละมีลูกน้องหลายคนแต่มาทำงานกันหกโมงตรงเป๊ะ แต่ละตัวดีๆทั้งนั้น

"เจ้พริ้มไง คนสวยๆ ที่เดินผ่านหน้าร้านเราบ่อยๆ วันนี้เป็นอะไรไม่รู้มาขอเมาตั้งแต่หัววัน" พูดถึงลูกค้าระยะเผาขนอย่างไม่เกรงใจ

"คนไหนวะ กูจำไม่ได้หรอก"จำชื่อไม่ได้ต้องเห็นหน้าถึงรู้ ลูกค้าประจำเขามีเป็นร้อยเป็นพันจำได้ก็เก่งแล้ว เดินไปขนของต่อ ขนเสร็จก็ขับรถกระบะยกสูงที่ซื้อเอาไว้สำหรับขนของเข้าร้านโดยเฉพาะ ขับเข้าไปจอดในซอกเล็กๆ พื้นที่มีน้อยใช้สอยอย่างประหยัด

หกโมงครึ่งน้ำแข็งเพิ่งมาส่งสรุปคือลูกค้าได้กินตามเวลาน้ำแข็งนั่นแหละ ร้านนี้บริการตามใจฉัน ตอนนี้หกโมงครึ่งแล้วแต่ก็มีลูกค้าอยู่แค่โต๊ะเดียวคือพริ้มเพรา

"น้องๆ สั่งกลับแก้ม ขอเมนูหน่อย" เธอโบกมือเรียกพนักงานเพิ่งกินไปได้สองสามแก้วเริ่มจะมึนๆรู้สึกแสบท้องเพราะยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เที่ยงก็ตั้งแต่อกหักนั่นแหละ วันหยุดตั้งใจจะไปเซอร์ไพรส์ชวนแฟนกินข้าวก็ได้เซอร์ไพรส์จริงๆ

เด็กสาวเดินเอาเมนูมาให้ ตอนนี้ลูกค้าเพิ่มเป็นสองโต๊ะ ที่นี่มีพนักงานผู้หญิงสามผู้ชายสี่ เจ้าของร้านที่เป็นผู้ชายหล่อเท่ฮอตปรอทแตกอีกหนึ่ง ถ้าเป็นช่วงเทศกาลลูกค้าเยอะก็จะจ้างพาร์ทไทม์มาช่วย ส่วนช่วงเวลาสามทุ่มของทุกวันจะมีการ์ดเข้ามาดูแลความปลอดภัยอีกสามสี่คนแล้วแต่วัน

พริ้มเพราเลือกเมนูที่อยากกิน สั่งไปสองอย่างยำวุ้นเส้นทะเลกับข้าวผัดกุ้ง สั่งเสร็จก็นั่งรอ คนที่มาเสิร์ฟก็เป็นหนุ่มหล่อเจ้าของร้านเหมือนจะทำเองด้วยนะ ใส่ผ้ากันเปื้อนเดินมาเอง ดูจากส่วนสูงเขาแล้วก็น่าจะร้อยเก้าสิบปลายๆ โน่นแหละ