คืนร้อนห้ามรัก

เกิดศึกแย่งแมวรัก(เจอแมวที่หายไป)

"อืมก็ยังดีที่ยังจำได้ จะกลับบ้านเลยไหม แต่ก่อนกลับเข้าไปล้างหน้าล้างตาแปรงฟันข้างในก่อน พี่เตรียมไว้ให้แล้ว จะไปรอข้างนอกเสร็จแล้วให้รีบออกมา" พูดจบคนหล่อก็ปิดประตูให้เธอทบทวนความทรงจำ

"ตายแล้วยัยพริ้ม แกทำอะไรลงไปเนี่ย ทำไมถึงได้เมาไม่รู้เรื่องขนาดนี้นะ"บ่นให้ตัวเองไม่หยุด รีบเดินลงจากเตียงไปที่ห้องน้ำ ก็พบว่ามีผ้าเช็ดตัวกับแปรงสีฟันที่ถูกบีบไว้แล้ววางอยู่

"ของใคร ของเธองั้นเหรอ" นอกจากจะเมาแล้วยังเป็นภาระให้เขาอีก ดีที่คนหล่ออย่างเขาใจดีและยังเป็นสุภาพบุรุษที่ไม่ทำอะไรเธอ โชคดีที่ได้เจอคนดี ทำบุญไว้เยอะก็งี้แหละ

หยิบแปรงที่ดูใหม่ยังไม่ได้ใช้งานขึ้นมาแปรง เงยหน้ามองกระจกเห็นหน้าตัวเองก็ตกใจ สภาพนี้ผู้ชายที่ไหนจะมาชอบหัวฟูหน้าซีดยังกับบวชชี คิ้วเธอหายไปไหน ว่าจะไปสักก็ไม่มีเวลาไป รู้สึกอายที่หน้าเธอเหมือนคนโกนคิ้ว วาสนาคนคิ้วบาง

ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็รีบออกมา เธอเตรียมคำพูดไว้แล้ว นั่นคือคำพูดขอบคุณ เธอไม่ใช่คนโง่เธอดูออกว่าเขาช่วยเธอเอาไว้แบบคนใจดี ก็ว่าทำไมสาวๆ ถึงได้ชอบเขาเยอะหล่อใจดีนี่เอง พริ้มเพราพยายามจะไม่คิดถึงคนเก่าให้เจ็บปวดหัวใจ วันนี้คือวันใหม่เธอจะลืมมันไป ไม่คิดๆ อยู่กับปัจจุบันดีกว่า

แกร็ก!!

ค่อยๆ เปิดประตูออกมาก็ไม่เจอใคร เดินย่องออกมาด้านนอกก็พบว่า

กรี๊ดดด!! พริ้มเพราเผลอกรี๊ดลั่นห้องอย่างลืมตัวกระโดดโลดเต้นไปที่แมวสีขาวตัวอวบอ้วน เจ้ากระจู๋สะดุ้งโหย่งตกใจ หน้ามันแบบ??

ตกใจอะไรนุด..เราเจอกันแล้ว คนที่อยู่ในครัวรีบวิ่งออกมา ภาพที่เขาเห็นคือเธอกำลังวิ่งเข้าไปกอดแมวรักของเขาแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นน้ำตาไหลพราก

แม่งเป็นอะไรอีกวะ คนหล่อก็งงแล้วงงอีก ผู้หญิงอะไรหลากหลายอารมณ์จริงๆ

สิ่งที่พริ้มเพราทำตอนนี้คือวิ่งเข้าไปกอดแมวรักทั้งน้ำตาร้องห่มร้องไห้ไม่อายใคร อกหักยังไม่ร้องไห้เท่ากับเจอแมวที่หายไปเมื่อหนึ่งปีก่อน เธอจำได้เธอจำแมวตัวเองได้ดี

"เต้าหู้ขน แม่คิดถึงลูกเหลือเกิน แม่คิดถึง ฮือๆ กลับมาหาแม่นะลูก" ร่างเล็กโอบกอดเจ้าอ้วนขนปุกปุยไว้แน่น ไม่เป็นใครไม่มีทางรู้ว่าการได้เจอของรักที่พลัดพรากมันดีใจมากแค่ไหน ตอนนี้เธอไม่สนอะไรแล้วอกหักเธอเหรอช่างมัน เธอเจอของรักที่เธอตามหาแล้วนั่นคือแมวรักของเธอเอง มันหายไปจากห้องเมื่อหนึ่งปีที่แล้วเธอร้องไห้อยู่เป็นปีๆ เรียกว่าเป็นปีที่โหดร้ายที่สุดต้นปีแมวหาย สิ้นปีโดนคนรักนอกใจ แต่สุดท้ายฟ้าก็มาโปรดให้เธอเจอเต้าหู้ขน

"สติยังดีอยู่หรือเปล่าเนี่ย แล้ววิ่งร้องไห้มากอดแมวพี่ทำไม"แมวใครใครก็รัก

พริ้มเพราหันหลังให้เจ้าของห้องร้องไห้ดีใจ สะอื้นไม่หยุด เจ้าตัวต้นเรื่องเหมือนจะรู้ว่าพริ้มเพราร้องไห้เพราะตัวเอง มันเอาลิ้นเลียน้ำตาให้เธอไม่หยุด

นุดไม่ต้องร้องนะ เจ้านายสบายดีอยู่ที่นี่กินอิ่มนอนหลับ นุดชายดูแลดีสุดๆ เปิดแอร์ให้นอนเย็นๆ ทุกวัน ไม่เหงานุดชายสอนเปิดปิดทีวีดูทีวีทั้งวัน

แพล๊บๆ เลียน้ำตาแสนเค็มให้นุดสาวเจ้าของเดิม

"ฮือๆ" พริ้มเพราหันกลับมามองเจ้าของห้องน้ำตายังท่วมท้น ดวงตาแดงก่ำร้องไห้สะอึกสะอื้น

อิทธิพัทธ์ขมวดคิ้วทำหน้าไม่เข้าใจ เมื่อคืนอกหักเธอยังไม่ร้องไห้ขนาดนี้ แล้วร้องทำไมร้องเพื่อ คนไม่เคยอ่อนแอไม่เคยร้องไห้อย่างเขาก็ยากที่จะเข้าใจ

"เป็นอะไรแล้วร้องไห้ทำไม ให้แมวกินน้ำตามันบาปนะ" แล้วแมวเขาก็แม่งเลียน้ำตาให้เธอเฉยเลย ทีข้าวมันยังดมๆ พอน้ำตาสาวเลียแพล็บๆ

"คือ..เต้าตู้ขนเป็นแมวของพริ้มค่ะ" ใช่นี่แมวเธอ เธอรักมันมาก ใบหน้าสวยแบะปากร้องไห้อย่างกับเด็กอนุบาลเรียกว่าไม่มีห่วงสวยหรือคีพลุคอะไรทั้งนั้น ตัวสั่นไปด้วยแรงสะอื้น

"อะไรคือเต้าหู้ขน"คนฟังก็งงๆ ไอ้ที่คนจีนเขากินกันใช่ไหม เห็นในข่าวแว๊บๆ ว่าเป็นเชื้อราดี แต่ต้องระวังเชื้อราสีดำที่ไม่ดี คิดไปนั่น แล้วเธอแบะปากขนาดนั้นไม่ห่วงสวยแล้วมั้ง งงกับเธอจริงๆ ทำยังกับเราสนิทกันมากถึงมาร้องไห้ขี้มูกโป่งให้เขาดู

"ก็เจ้าแมวอ้วนขนปุยนี่ไงคะ มันชื่อเต้าหู้ขน มันเป็นแมวที่พริ้มทำหายเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว พริ้มขอบคุณที่คุณเลี้ยงดูแลมันให้พริ้มเป็นอย่างดี ขอบคุณนะคะ"คนคิดดีก็คิดไปในทางที่ดี นึกขอบคุณเขาไม่หยุด ยังไงเขาก็คืนแมวให้เธอเพราะเขาเป็นคนดี

"ฮะ!! เข้าใจผิดแล้วมั้ง ตัวนี้พี่ซื้อมาจากตลาดมันชื่อไอ้กระจู๋ คงไม่ใช่ตัวเดียวกันหรอก แมวมันก็เหมือนๆ กันนั่นแหละ" คนกลัวเสียแมวก็โกหกไปตามเรื่อง นี่มันแมวรักของเขา ใครจะเอาไปต้องข้ามศพเขาไปนั่นแหละ เห็นไหมว่าเขาทำบุญกับคนไม่ขึ้นจริงๆ แม่งช่วยเหลือให้มีที่หลับที่นอนดีๆ ตื่นเช้ามาจะมาขโมยแมวกูเฉย

เหมี้ยววว หมี้ยวๆ เจ้ากระจู๋ร้องส่งเสียงบอกว่าไม่ได้มาจากตลาดนะ หลงมาจากนุดสาวคนนี้ต่างหาก เราเจอกันที่บาร์เบียร์ต่างหากละ

"มะไม่จริงค่ะ พริ้มจำได้ ตัวนี้แมวพริ้ม ขนมันมีสองสีสีขาวกับสีเทาใบหน้าบู้บี้เหมือนหมาปั๊ก มีรอยจุดเล็กๆ สีดำอยู่ข้างแก้มอุ้งเท้าเหมือนโคอาลา ดวงตาสองสีข้างหนึ่งสีฟ้าอีกข้างสีเหลืองปากมีรอยจุดสีดำอยู่หนึ่งจุด ลิ้นยาวพับได้ หายใจดังโครกครากแล้วก็"

"พอๆ" ยกมือขึ้นห้าม แม่งละเอียดยิบขนาดนี้ ต้องใช่แล้วไหมแต่เขาไม่ให้หรอกมันอยู่กับเขามาตั้งหนึ่งปี แม่งใครจะไปยกให้ ไม่ให้หรอกเว้ย เขาไม่ใช่พ่อพระ ของของใครใครก็รัก...

"พริ้มก็กำลังอธิบายให้พี่ฟังอยู่นี่ไง แมวตัวนี้เป็นของพริ้มจริงๆ นะ พริ้มขอคืนได้ไหมคะ"ทำหน้าอ้อนวอนเหมือนจะร้องไห้ อกหักยังไม่เท่าแมวหาย เธออยากได้คืนจะได้มาช่วยฮิลใจ ถ้าไม่มีมันเธอตายแน่ๆ

"ไม่ได้ มันอยู่ที่นี่มาหนึ่งปีไม่ใช่หนึ่งวันต่อให้มันจะเคยมีเจ้าของแล้วยังไง ตอนนี้มันอยู่ที่นี่มันคือแมวพี่ จบนะ จะกลับบ้านได้ยัง? ถ้าจะกลับจะเดินลงไปส่ง" จะมาแย่งแมวต้องรีบไล่กลับ รู้อย่างงี้ให้นอนหน้าร้านสะดวกซื้อก็ดี

"ไม่พริ้มไม่กลับ ถ้าจะไปพริ้มจะเอาแมวไปด้วย เต้าหู้ขนคือแมวของพริ้มพี่เป็นขโมย" พอเขาไม่ให้ก็พาลว่าเขาเป็นขโมย

"ขโมยอะไรพูดอย่างงี้ก็สวยดิ มันหลงมาที่ร้าน ถ้าพี่ไม่ช่วยมันเอาไว้ป่านนี้มันเป็นศพเฝ้าร้านเหล้าไปแล้ว ตอนมาสภาพมันยับเยินยังกับรถสิบล้อทับ หน้าก็บู้บี้เห็นไหม" พูดให้หนักเข้าไว้ ไม่คิดว่าจะเกิดศึกแย่งแมว

"เหมียวว!!" เจ้าอ้วนกลมหันมองนุดชายที่บังอาจมาว่ามันหน้าบู้บี้เพราะถูกสิบล้อทับ บูลลี่แมวเหรอ เดี๋ยวขี้ใส่ตะกร้าซะเลย