"อืม..ขอโทษก็แล้วกัน เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบให้ใครมาพูดบ่น คุยเรื่องอื่นเถอะ" พอเป็นเรื่องอื่นก็เงียบไม่คุยกัน
"ขอเข้าไปช่วยเจ้มะลิแต่งตัวน้องพริ้มก่อนนะ" เมื่อไม่รู้จะคุยอะไร เวียงพิงก็เดินเข้าไปด้านใน เขาไม่ใช่ไม่ชอบคนขี้บ่นแต่เขาไม่ชอบเธอต่างหากแต่เราก็คือเพื่อนกัน เพื่อนที่รู้จักสนิทกันมานาน เวียงพิงเองก็ไม่อยากให้ความสัมพันธ์มันแย่ลงจนไม่สามารถกลับมาคุยกันเป็นเพื่อนได้อีก แม้จะยังรู้สึกและยังเจ็บอยู่แต่ก็ต้องยอม เพื่อให้สถานะเพื่อนยังคงอยู่
ภายในห้องด้านใน
"ชุดนี้สวยมาก พี่ว่าเพิ่มต่างหูเข้าไปอีกหน่อยนะ ดูโล่งไป" เจ้าของห้องเสื้อลงมือแต่งตัวให้เองงานนี้ก็ต้องสวย
พริ้มเพราแอบมองใบหน้าสวยเฉี่ยวของเจ้าของร้านอยู่ตลอด ผู้หญิงอะไรแค่เดินก็ยังสวย สวยแบบที่ไม่ต้องยิ้มหรือทำอะไรแค่อยู่เฉยๆ ก็ยังสวย ยิ้มชื่นชมจากใจ
เวียงพิงดูแลแขกคนพิเศษของทางร้านเป็นอย่างดี วันนี้เธอตั้งใจรับลูกค้าพิเศษคนนี
