คืนร้อนห้ามรัก

เจอกันอีกแล้ว(ชอบแกล้ง)

หลังจากออกมาจากคอนโดหรู พริ้มเพราก็มุ่งตรงไปที่คอนโดกลางเก่ากลางใหม่ของตนเองที่อยู่ในซอย สองเท้าเล็กรีบก้าวเท้าเดินเข้าไปในซอยก็ต้องผ่านร้านเหล้าเมื่อคืน หันมองเล็กน้อยก็เจอกับพนักงานเด็กหนุ่มนั่นคือเกมส์ เธอสะดุ้งตกใจที่อีกฝ่ายทักทายราวกับรู้อะไรมา

"เมื่อคืนนอนหลับสบายดีไหมเจ้พริ้ม ฮิวๆ" เกมส์ก้มลงเช็ดโต๊ะเห็นสาวสวยเดินผ่านก็แซวรู้อยู่แล้วว่าต้องเจอ เขาตั้งใจมาดักรอ

"สบายดีจ้า" พริ้มเพรายิ้มให้เด็กหนุ่มแล้วรีบเดินเข้าไปในซอย งงกับคำถามมากแต่ตอนนี้ไม่คิดอะไร ล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าก็พบว่ามีสายโทรเข้าเยอะมาก หนึ่งในนั้นคือสายของอดีตคนรักและสายของพี่ๆ ที่ทำงานวันนี้เป็นวันหยุดของเธออีกวัน พี่ๆ บางคนอาจจะไม่รู้ ส่วนเพื่อนสาวคนสนิทรู้อยู่แล้วว่าหยุดเลยไม่ได้โทรมาหา

เดินมาไม่นานก็ถึงคอนโดตึกสีเขียวอ่อนเป็นคอนโดราคากลางๆ ที่ได้รับความนิยมไม่ได้หรูหราแต่ก็อยู่สบาย รีบเดินเข้าลิฟต์แต่ก็มีพนักงานรักษาความปลอดภัยเข้ามาทัก

"คุณพริ้มครับ คุณพริ้ม" ชายวัยกลางคนวิ่งเข้ามาหา

"มีอะไรหรือเปล่าคะลุงจอม"

"คือเมื่อคืนแฟนคุณพริ้มมาหาคุณพริ้มที่นี่ครับ บอกว่าทะเลาะกับคุณพริ้มแล้วคุณพริ้มไม่ยอมรับสาย จะขอขึ้นไปบนห้องแต่ผมไม่ให้ขึ้นไปครับ" เหมือนจะเมาด้วยเลยไม่ให้ขึ้นไปแต่ก็มารออยู่นานเกือบตีสี่ถึงกลับไป

"อ้อ งั้นเหรอคะ ถ้าเขามาอีกฝากบอกเขาด้วยนะคะ ว่าพริ้มไม่ต้อนรับ คือเราเลิกกันแล้วค่ะ ลุงจอมช่วยเป็นหูเป็นตาให้พริ้มด้วยนะคะ" พอได้ยินแบบนี้ใจเธอก็เจ็บแต่ไม่ใช่เจ็บเพราะรัก มันเจ็บเพราะยังไม่ลืมนี่สิ

"ได้ครับ เดี๋ยวลุงจะดูให้" คุณพริ้มเป็นลูกบ้านที่น่ารักคอยซื้อนั่นซื้อนี่มาฝากทุกคนบ่อยๆ

คุยกับพนักงานสักพักก็เดินเข้าลิฟต์ขึ้นห้อง...

ชั้น6 ห้องริมสุด...

แกร็กเปิดประตูเข้าไปในห้องเดิมๆ บรรยากาศเดิมๆ ข้างในเป็นห้องขนาดยี่สิบเจ็ดตารางไม่ใหญ่มากมีหนึ่งห้องนอนหนึ่งห้องน้ำหนึ่งห้องครัวแค่นั้น..

พริ้มเพราเดินเข้าไปในห้องนอนหยิบรูปคู่ที่วางอยู่หัวเตียงคว่ำลง วันนี้เธอจะเก็บความทรงจำเก่าๆ ไปทิ้งให้หมด แต่อันดับแรกต้องอาบน้ำก่อนยังไม่ได้อาบตั้งแต่เมื่อคืน

อาบน้ำเสร็จก็มาเก็บของลงถุงขยะ เสียงโทรศัพท์มือถือยังสั่นไม่หยุดแต่เธอไม่สนใจ ดึงลอกรูปคู่ที่ติดอยู่ข้างเตียงออกมาทิ้งในถุงดำของขวัญที่เขาเคยซื้อให้ก็ทิ้งแม้จะเคยเป็นของที่รักมากก็ตาม วันนี้เธอจะโทรลาพี่กาญหัวหน้างานจะขอลาหยุดอีกสองวันเธอยังไม่พร้อมเจอหน้าเขาจริงๆ รู้ว่าถ้าไปทำงานยังไงก็ต้องเจอกัน เธอไม่ใช่พริ้มคนก่อนที่จะได้ยอมเขาตลอด..

"ทิ้ง ทิ้งให้หมด ใจร้ายนักใช่ไหม พริ้มก็จะใจร้ายกับพี่เหมือนกัน เคยรักมากก็เกลียดมากได้แล้วกัน" เป็นหมอแต่ทำนิสัยแย่มาก คิดว่าสาวๆ เยอะแล้วจะนอกใจนอกกายแฟนได้งั้นเหรอที่ผ่านมาข่าวลือที่คนอื่นพูดมันคงเป็นเรื่องจริงมาตลอดสินะ เธอก็หลับหูหลับตาจนไปเจอเต็มสองตา ถ้าเธอไม่ไปที่คอนโดของเขาเธอคงไม่รู้อะไรคงโง่ต่อไป ต่อหน้าก็ทำเป็นรักลับหลังนอนกับผู้หญิงนับไม่ถ้วน ไอ้คนทุเรศ เก็บของไปด่าไป...

หลังจากที่ทิ้งของทุกอย่างไปแล้ว พริ้มเพราก็เตรียมตัวออกไปซื้อขนมของกินให้ลูกชาย ตอนนี้แม้ใจจะยังเจ็บปวดแต่เธอยังโชคดีที่เจอแมวรักที่หายไปนานถึงหนึ่งปี

"ในวันที่เจอเรื่องแย่ๆ ก็ยังเจอเรื่องดีๆ บ้าง ขอบคุณฟ้าที่อย่างน้อยก็ยังมีเรื่องดีๆ บ้าง" เดินหิ้วถุงดำลงไปทิ้งขยะก่อนถึงหน้าลิฟต์

ลาก่อนนะความทรงจำเก่าๆ ต่อไปนี้พริ้มจะลืมพี่ให้หมด นอกกายนอกใจเธองั้นเหรอ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน จบคืนจบและอย่าคิดว่าเขาจะทำร้ายจิตใจเธอได้อีก

ทิ้งเสร็จก็กดลิฟต์ลงมาชั้นล่างเรียกรถให้ไปส่งที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตในเวลาห้าโมงเย็น

เดินคนเดียวในห้างสรรพสินค้าชิวๆ และก็ใช่ เธอเจอเขาอีกแล้วรีบก้มตัวหลบจับรถเข็นเลี้ยวไปอีกทางแต่ๆ ก็เจอเขาอยู่ดี คนตัวสูงเข็นรถเข็นเดินอ้อมมาหาเธอ

"ตามมาถึงที่นี่เลยหรือไง ไหนว่าจะไม่เห็นหน้ากันแล้วไง"คนหล่อยิ้มกวนๆ สายตาของเขาคล้ายกับกำลังเยาะเย้ย เธออาบน้ำแต่งตัวใหม่ค่อยดูดีขึ้นมาหน่อย

"พริ้มก็ไม่ได้อยากเจอพี่สักหน่อยแค่มาซื้อของให้เต้าหู้ ไม่ได้จะตามมา" คนสวยก็พยายามจะไม่ใกล้ไม่มองเดินหนีเขาไปไกลๆ เขาก็ขยันมาซื้อของเองซะเหลือเกิน ร้านใหญ่โตไม่มีพนักงานช่วยเลยหรือยังไง

ตึก!ตึก! พอคนสวยเดินหนีก็เอารถเข็นมาชน เพื่ออะไรเนี่ย พริ้มเพรามองแรง

"อะไรของพี่เนี่ย ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ตาม จะไปซื้อขนมแมวเลีย" ยังจะเข็นรถมาชนอีก แล้วรถเขาก็หนักด้วยมีแต่น้ำ พอเงยหน้ามองเขาก็ยิ้มกวนๆ เหมือนกำลังแกล้ง

"หายอกหักแล้วหรือไง" เป็นคำถามกวนๆ จากคนชอบกวนประสาท

"ใครอกหัก ไม่เคยพูด สวยขนาดนี้จะอกหักได้ไง" เธอนึกไม่ออกว่าพูดกับเขาตอนไหนว่าอกหัก หรือพนักงานเขาจะบอกเธอแต่พูดเล่นๆ นะ

อิทธิพัทธ์กระตุกยิ้มหัวเราะ ยังจะกล้าพูดว่าไม่ได้อกหัก เมื่อคืนร้องไห้จะเป็นจะตาย พอตื่นเช้ามาร้องไห้จะขโมยแมวเขาให้ได้..ตลกจริงๆ

"ก็ใครไม่รู้ที่พูดว่าพริ้มยอมนอนกับพี่ก็ได้ ขอแค่ให้พี่อย่ามีคนอื่น" ทำเสียงเล็กยียวนกวนประสาท

"ยะหยุดนะ!! ทำไมนิสัยแบบนี้ ล้อเลียนบูลลี่คนอื่นงั้นเหรอ" พริ้มเพราควันออกหู เธอรู้ว่าเขาหมายถึงเธอ แต่เธอไม่ยอมรับหรอก

"ก็จะได้ยอมรับไงว่าอกหัก พี่อุตส่าห์ช่วยให้มีที่นอนดีๆ ขอบคุณบ้างหรือยัง" เด็กอะไรมือไม้แข็งตื่นมาก็ร้องไห้จะเอาแมวอย่างเดียว

"ถ้าพี่ช่วยจริงๆ พริ้มก็ขอบคุณมากค่ะ พริ้มขอตัวก่อนนะ วันนี้พริ้มจะเข้าไปเก็บอึให้เต้าหู้ น่าจะออกมาไม่เกินหนึ่งทุ่ม" บอกเขาแล้วก็เดินหนี ได้ยินเสียงหัวเราะอยู่ไกล

คนบ้า ทำไมต้องมาเยาะเย้ยซ้ำเติมกันด้วย แค่อกหักก็เจ็บจะตายอยู่แล้ว ว่าแต่ตอนเมาเธอเผลอพูดอะไรกับเขาไปบ้างเนี่ย

พริ้มเพราเดินเลือกซื้อของในล็อกที่ขายอาหารสัตว์ส่วนอีกคนที่มาซื้อของเองเป็นประจำทุกวันก็เดินเลือกซื้อของที่ล็อกเครื่องดื่ม

ร่างสูงใหญ่เดินคุยโทรศัพท์เข็นรถเข็นมองหาสินค้าที่ต้องซื้อ..

"ไม่ไปอะ ไม่ว่าง งานยุ่งไม่มีเวลา" ใบหน้าหล่อเงยขึ้นมองสินค้าดูจะไม่ได้สนใจปลายสาย

"ชีวิตฉัน ฉันดูแลตัวเองได้ ถ้าจะโทรมาบ่นก็ไม่ต้องโทรมา อย่าทำตัวเหมือนแม่ได้ไหมวะพิง เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนะเว้ย มีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่ไหม ซื้อของอยู่ไม่ได้ว่างคุย"

ทำหน้าไม่พอใจเดินเข็นรถเข็นคุยโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ จนไปชนเข้ากับใครคนหนึ่งที่กำลังยื้อหยิบของบนชั้น...

"ขาสั้นก็งี้แหละ"เดินไปหยิบของด้านบนให้ทั้งที่ยังคุยโทรศัพท์อยู่ เมื่อหยิบของให้เสร็จก็เดินเข็นรถเข็นคุยโทรศัพท์ออกไปหน้าแคชเชียร์

พริ้มเพราอ้าปากค้างงงๆ อะไรของเขามาว่าเธอขาสั้นแล้วก็เดินคุยโทรศัพท์ออกไป แต่ก็ขอบคุณที่เขาช่วยหยิบของให้ ผู้ชายอะไรแปลกคนจริงๆ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย