บทนำ
1170 Words
[“อยากได้เมียโว้ย”]
กฤตเลิกคิ้วทันทีที่เพื่อนทักมาเป็นประโยคแรก
[“ของขาดหรือมึงอ่ะ ช่วงนี้”]
เจ้าพ่อสถานบันเทิงหัวเราะหึ ๆ ใส่คนโทรมา
[“ไหนว่ามีเด็กมาอยู่ด้วยไง”]
[“เด็กมันสก๊อย แค่เพื่อนนอน ทำอะไรไม่เป็นเลยนอกจากกินกับนอน มันตามฝรั่งในแอปฯไปแล้ว”]
เพื่อนเล่าแบบไม่มีน้ำเสียงเสียดายเลยสักนิด
[“กูยุ่ง ๆ กับงานใหญ่อยู่ ทำงานเสร็จหลับเป็นตาย ไม่ได้หาใหม่เลย วันนี้ว่างเลยโทรหามึงนี่แหละ หาให้คนดิ มาเป็นเมีย ชั่วคราวก็ได้ เผื่อใครไม่อยากรับแขกขาจร อยากอยู่กับกูยาว”]
กฤตเดาะลิ้น คนโทรมาเป็นเพื่อนเก่า หัวหกก้นขวิดมาตั้งแต่สมัยมัธยม รูปไม่หล่อเท่าเขา หน้าตาไปทางบึกบึน บุคลิกมาดแมนสมชาย สาว ๆ ที่ชอบหนุ่มเถื่อน ๆ เข้าหามิได้ขาด
แต่เจ้าตัวนิสัยเป็นฤษี ชอบเฝ้าอู่ เฝ้ารถ พอจะมีผู้หญิงเข้ามาหาหน่อยก็เลิกกันเสียแล้ว ร้อนถึงเขาต้องหาให้ใหม่
[“เดี๋ยวก็ให้ลูกน้องส่งรูปไปให้เลือก”]
[“ไม่เอาว่ะ รูปมันหลอกกันได้ กูอยากเห็นตัวจริงมากกว่า หาเรื่องออกไปกินเหล้าด้วย”]
[“ตามใจ เอาลูกน้องมึงมาด้วยสิ เพิ่มแขกเข้าร้านกูหน่อย ช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ดี”]
[“พวกมันไม่มีปัญญาเคลมตัวท็อปร้านมึงหรอกนะ”]
แม้เทวัญจะได้สิทธิ์พิเศษเข้าสถานบันเทิงได้ฟรีเพราะเป็นเพื่อนเจ้าของ แต่พวกลูกน้องคงได้แต่ดื่มกับมองเด็กในร้านตาปริบ ๆ เป็นแน่
[“เออ มาเถอะ ดูของสวย ๆ งาม ๆ นอกจากรถบุโรทั่งกับจาระบีบ้าง กูเลี้ยงเหล้าขวดหนึ่ง”]
[“โอเค...ดีล คืนวันเสาร์นะ อาทิตย์กูจะปิดอู่”]
[“แล้วแต่มึง กูพร้อมเสมอ”]
สองหนุ่มคุยเล่นเรื่องอื่นตามประสาเพื่อนเก่าอยู่สองสามนาที ก่อนต่างฝ่ายจะวางสายลงไปทำกิจการงานของตนต่อ
“ค่าเช่าน่ะ ให้เดือนนี้เป็นเดือนสุดท้ายนะห้าพัน เดือนต่อไปขอเจ็ดพัน”
หญิงกลางคนผิวขาวน้ำนม สวมเสื้อโครงลายตารางกางเกงเล็กกิ้งพอดีตัว บอกกับขวัญรักที่เพิ่งยื่นค่าเช่าบ้านเดือนนี้ให้
“อ้าว ทำไมขึ้นเยอะจังเลยละคะเจ้ม่วย ตั้งสองพันเชียว”
เธอส่งสายตาขอความเห็นใจ สองพันนี่ซื้ออาหารเข้าบ้านได้ตั้งสองอาทิตย์
“โอ๊ย! สมัยนี้อะไร ๆ ก็ขึ้นราคาหมด ทั้งหมูเห็ด เป็ดไก่ ค่าน้ำมันค่าแก๊ส เธอจะไม่ให้ฉันได้กำรี้กำไรเลยเหรอ”
นางค้อน
“ตั้งสองพัน เจ้ม่วยขึ้นเยอะไปไหมคะ บ้านหนูมีแม่ทำงานคนเดียว ยายก็ป่วย”
“เธอก็เรียนจบปวช.แล้วไม่ใช่เหรอ ต้องหางานทำช่วยแม่ได้แล้ว อย่ามามัวรอแต่กินกับนอน”
เจ้าของบ้านเช่าปรามาส ขวัญรักผิวพรรณดี หน้าตาเข้าที ดูสุขภาพดีเปล่งปลั่งผิดกับการเป็นลูกแม่บ้าน
ดูสิ! ลูกชายกับผัวนางพอรู้ว่าจะมาเก็บค่าเช่าบ้านนี้ ก็ออกท่าทีกระตือรือร้นอยากมาทันที นางละหมั่นไส้ผู้ชายพวกนี้นัก เห็นสาว ๆ หน้าใส ๆ ยิ่งชอบมาก้อร่อก้อติก นางไม่อยากให้วงศ์วานว่านเครือไปเกี่ยวดองกับผู้หญิงยากจนที่มีภาระหนักติดหลังมา
“เจ้ม่วย หนูเพิ่งเรียนจบไม่กี่วันเองค่ะ ยังหางานไม่ได้เลย”
ขวัญรักถึงกับยกมือไหว้
“ขอผัดเรื่องขึ้นค่าเช่าไปสักเดือนสองเดือนเถอะค่ะ ถ้าหนูได้งานแล้วจะรีบเอามาจ่ายเลย”
“ได้ยังไง!”
หญิงกลางคนหวีดเสียงแหลม
“ฉันก็ต้องกินต้องใช้นะ มีค่าใช้จ่ายอื่นอีก ฉันจะขึ้นค่าเช่าเป็นเจ็ดพัน ถ้าไม่พอใจก็ย้ายออกไป มีคนตั้งเยอะที่ยอมจ่ายค่าเช่าราคานี้”
เจ้ม่วยไม่มีความปรานีเลย ตั้งใจจะขูดเลือดเนื้อเอากับปู
“โถ่ เจ้คะ บ้านหนูไม่มีจริง ๆ”
“ไม่มีก็ไปหาทำงานสิ อย่างอมืองอตีน หางานดี ๆ ไม่ได้ก็ใช้หน้าตาหากินไป”
นางริษยาในความสาวอ่อนเยาว์ จึงแสดงความใจดำ ปากก็เอ่ยถ้อยคำจงใจดูถูก
“อย่าทำตัวโง่ เอื่อยเฉื่อยสนิมสร้อยนักเลย”
อีกทั้งวาจายังถากถางร้ายกาจ ก่อนสะบัดร่างอวบขาวไป
ขวัญรักปิดประตูเหล็กขึ้นสนิมเก่าคร่ำคร่า คอตก อย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี
“ยัยเจ้ยักษ์ขมูขีนั่นจะขึ้นค่าเช่าบ้านเหรอพี่กวาง”
เก้งในชุดนักเรียนมัธยมต้นสอดมือมาขยับกลอนประตูให้เปิดออก แล้วน้องชายก็แทรกกายเข้ามาในบริเวณบ้าน
“เสียงดังลั่นซอยเลย”
“อือ...”
เธอพยักหน้า
“เก้งหิวไหม กินอะไรมาหรือยัง”
“ไม่ล่ะ เพื่อนผมเลี้ยงชานมไข่มุกมาแล้ว”
หนุ่มน้อยที่สูงเกือบเท่าพี่สาวแล้ว ระบายยิ้มที่มุมปาก
“อย่าไปให้เพื่อนเลี้ยงบ่อย ๆ นะ เกรงใจเขา”
“ผมช่วยมันทำการบ้านนะพี่ เป็นข้อแลกเปลี่ยนกันไง”
เก้งเอาตัวรอดได้ต่อหน้าพี่สาวเสมอ
“งั้นก็เข้าบ้าน มาช่วยดูยายหน่อย พี่จะทำกับข้าวเย็นรอแม่มา”
สองพี่น้องก้าวเคียงกันไปยังห้องนั่งเล่นที่มียายผู้นอนติดเตียงดูโทรทัศน์อยู่ เก้งวางกระเป๋านั่งคุยกับยายจ้อย ๆ ส่วนเธอเปิดตู้เย็น สำรวจผักและเนื้อสัตว์ที่พอจะเหลืออยู่เพื่อทำมื้อเย็น ประมาณหนึ่งทุ่มแม่ก็กลับมาพร้อมใบหน้าเศร้า ๆ
“บริษัทแม่ปิดกิจการ”
ขวัญรักเข่าอ่อน แทบล้มทั้งยืน
“ฝ่ายบุคคลบอกว่าตั้งแต่พรุ่งนี้ไม่ต้องมาทำงานแล้ว จ่ายเงินเดือนให้สามเดือน ส่วนที่เหลือให้ไปฟ้องเอา”
พอเห็นมารดาห่อเหี่ยวเช่นนั้น เธอรีบฝืนยิ้ม ทำตัวให้เข้มแข็ง
“แม่ไม่ต้องเป็นห่วงไปนะจ๊ะ พรุ่งนี้กวางจะไปหางานอีก งานรายชั่วโมงก็เอาจ้ะ”
ขวัญรักให้ความหวังตนเองและมารดา แม้จะรู้สึกหนทางริบหรี่ เพราะเธอหางานมาเป็นเดือนแล้ว ยังไม่มีบริษัทไหนเรียกสักที ในสถานการณ์เศรษฐกิจเช่นนี้ ไม่ใช่มีเพียงคนที่รัดเข็มขัด บริษัทต่าง ๆ ก็เขี้ยวในการรับคนเช่นเดียวกัน
“เก้งก็จะไปช่วยหางานทำเสาร์อาทิตย์ อย่างรับจ้างเฝ้าร้านเกมไงแม่”
น้องขันอาสาอีกแรง
“แม่กลัวเก้งจะเหนื่อยไปนะสิลูก แค่อยู่บ้านช่วยดูแลยายในวันหยุดก็พอ”
สีหน้าแม่แช่มชื่นขึ้นมาบ้าง ที่เห็นลูกสองคนขยัน หาทางช่วยเหลือครอบครัว
“แม่มากินข้าวก่อนเถอะค่ะ วันนี้กวางทำน้ำพริกผัดหมูของโปรดแม่ด้วย”
ขวัญรักแก้สถานการณ์ทุกอย่างด้วยการกิน
“มีไข่เจียวมะเขือเทศของเก้งด้วยนะ”
“กิน ๆ หิวแล้ว”
น้องเอามือลูบท้อง เข้าครัวช่วยกันเอาโต๊ะพับขึ้นมา ลำเลียงอาหารวาง ล้อมหน้ากันกินมื้อเย็นพร้อมหน้าพร้อมตัวครอบครัว โดยที่ขวัญรักกินข้าวในจานตัวเองคำ ป้อนยายบนเตียงคำ
- Writer
