CHAPTER 15 – "NEW RULES, NEW BEGINNINGS"
755 Words
Amber nakatayo sa terrace ng Montenegro Mansion, pinagmamasdan ang city lights na parang naglalaro sa basang kalangitan. Ang ulan, mabagal at tila may sariling ritmo, ay dumadampi sa kanyang balat. Bawat patak parang paalala na ang mundo niya ngayon ay nagbago — hindi lang dahil sa desisyon niya sa pagmamahal, kundi dahil sa kung sino siya sa sarili niya.
Miguel nakatayo sa tabi niya, hawak ang kanyang kamay nang mahigpit. “Amber…,” sabi niya, parang may hinahanap na tiwala sa boses. “Are you really ready for this? For all of it?”
Amber huminga nang malalim. “Ready? Hindi. Pero mas handa ako ngayon kaysa kailanman. Kasi sa wakas, hindi ko na pinipilit ang sarili ko para sa iba. I choose us. I choose love, Miguel. Kahit gaano kahirap.”
Miguel tumingin sa kanya, mata niya puno ng halo-halong damdamin — pagmamalasakit, pagkabahala, at… excitement. “You know… kahit na medyo scary, seeing you choose love over everything else… it’s the most beautiful thing I’ve ever witnessed.”
Amber ngumiti, kahit pa may konting pangamba sa puso. “Yun nga lang, hindi ibig sabihin na tapos na ang laban. Hindi lang sa’yo at sa akin ang laban, Miguel. Kabilang ang pamilya ko, ang expectations, at ang mundo sa paligid namin. Parang… lahat ng ito, kailangan naming pagdaanan nang magkasama.”
Miguel inched closer, bahagyang nakayuko sa kanya. “Amber, I don’t care about the whispers, the stares, the status… You’re mine. At walang makakatalo diyan.”
Amber tumawa ng mahina, halo ng kaligayahan at kaba. “Masaya akong marinig ‘yan… pero baka mas mahirap pa rin para sa’yo. Kasi hindi lang ako ‘yung lalaban sa mundo, Miguel. Kailangan mong makipagsabayan sa lahat ng expectations ng pamilya ko. At hindi madali, lalo na sa umpisa.”
Miguel squeezed her hand. “Kaya ko ‘yan. Kasi ito, Amber. Ito ay hindi basta adventure. Ito ay buhay namin. At bawat hakbang, kahit pa madapa, we’ll get up. Together.”
---
Sa loob ng mansion, si Don Rafael ay nakatayo sa hallway, pinagmamasdan ang terrace. Alam niya na may nangyayari sa dalawa. Alam niyang hindi siya pabor sa desisyon ni Amber, pero nakikita niya rin ang katapangan sa mga mata ng anak. Para bang ang batang babae na noon ay sumusunod lang sa kanyang utos, ngayon ay may sariling boses na — at may tapang na ipaglaban ito.
Desiree at Hanna naman ay nag-uusap sa isang sulok. “Hirap talaga ni Amber, ‘no?” bulong ni Desiree, halatang may halo ng pangungutya at concern. “Alam mo, parang hindi ko siya maintindihan minsan.”
Hanna huminga, medyo malambing. “Des, I think… kahit mahirap, it’s the first time she’s really herself. At kahit na hindi natin gusto, she’s choosing her happiness. Kailangan natin respetuhin ‘yan.”
---
Amber lumingon sa terrace, nakangiti sa boses ni Miguel na nagmumula sa likod niya. “I know it won’t be easy. Pero handa ako, Miguel. Handang harapin ang lahat ng magiging consequences.”
Miguel kissed her hand, parang may panunumpa. “Then let’s make our own rules, Amber. Hindi na kami susunod sa mga luma, hindi kami takot sa mundo… because we have each other. And that… is enough for now.”
Amber huminga, nag-relax sandali, parang ini-exhale ang lahat ng bigat ng buhay na dati niyang dinadala. “Sakto lang. Kasi minsan, kahit na marami kang dapat bantayan, basta nandito ka… I feel like I can breathe again.”
Miguel smiled, and for the first time that night, the tension, the fear, the expectation — lahat ng iyon ay tila bumagsak sa lupa, naiwan ang dalawang tao na walang iba kundi ang isa’t isa at ang ulan sa terrace.
---
“Amber…” Miguel whispered, his voice almost breaking. “Promise me… hindi tayo susuko. Kahit gaano kahirap ang mundo sa paligid natin, we won’t let go.”
Amber turned to face him, eyes glistening with determination and love. “Promise. We fight, we stumble, we rise… together. At kung sino man ang tututol o babatikos, alam natin kung saan tayo nagmumula at saan tayo pupunta.”
Sa terrace ng Montenegro Mansion, ang ulan ay patuloy na bumabagsak, parang musika ng bagong simula. Kahit na may mga titig mula sa loob, kahit may mga mata na nagbabantay at naghuhusga, Amber at Miguel ay naglakad nang magkahawak kamay, matatag sa kanilang desisyon.
Walang salita, walang drama, kundi ang tahimik na pangako: they will live, they will love, and they will face the world — together.
- Writer
