Love is Cruel รักเท่ากับร้าย

Chapter 1: คนแคระกับสโนว์ไวท์

แสงสียามค่ำคืนบวกกับแสงไฟสลัวใน Rara ผับชื่อดังกลางเมืองกรุงทำให้ผู้หญิงส่วนใหญ่ในสถานเริงรมย์แห่งนี้สวยขึ้นเป็นเท่าตัว แสงสีเหลือง น้ำเงิน แดงถูกสาดไปมาลงมาตรงกลางฟลอร์กว้างที่มีไว้สำหรับให้หนุ่มสาวเต้นโยกย้ายเบียดบดเนื้อตัวเข้าด้วยกัน

หญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้มรวบผมยาวไว้เป็นหางม้าด้านหลังที่กำลังทำงานงก ๆ อยู่ในผับก็คงจะอยู่ในวัยรุ่นราวคราวเดียวกับพวกหนุ่มสาวที่เต้นกันอย่างเมามันที่กลางฟลอร์ เธอหน้าตาจิ้มลิ้มเหมือนตุ๊กตาแต่ไม่ได้แต่งหน้าทาปากมากนัก เทียบกับสาวสวยผมยาวสยายสีน้ำตาลในเสื้อเกาะอกขาวที่รูปร่างและอายุน่าจะพอ ๆ กันกับเธอที่ดิ้นสุดเหวี่ยงอยู่ด้านข้างมันช่างต่างกันราวฟ้ากับเหว

หญิงสาวไว้หางม้าสวมชุดทะมัดทะแมง กางเกงสแล็กส์สีดำเข้ารูป เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวพับแขนขึ้นมาจนถึงข้อศอกพร้อมเสื้อกั๊กสูทสีดำขนาดพอดีตัวทับอยู่บนเสื้อเชิ้ต เธอมีหน้าตาเคร่งขรึมจริงจังเพราะกำลังทำงาน ในขณะที่พวกเด็กสาวคนอื่นเต้นล่อตะเข้อยู่กลางฟลอร์ หญิงสาวร่างเล็กกลับต้องเดินเก็บแก้ว จาน ชามตามโต๊ะต่าง ๆ รอบฟลอร์

“ไอ้เบ! ไปรับออร์เดอร์ลูกค้าในห้องวีไอพีหน่อย! พี่แซมไม่ว่าง” มิกโซโลจิสต์หนุ่มหล่อที่อยู่ตรงบาร์กำลังเตรียมจะจุดไฟลงไปในเครื่องดื่มสีน้ำเงินสวยตะโกนบอกเธอหลังจากรับโทรศัพท์จากหัวหน้าฟลอร์วีไอพี

กนากานต์เงยหน้าขึ้นมองชั้นวีไอพีด้านบน ห้องวีไอพีที่ผับนี้มีสามห้อง ทุกห้องเป็นห้องกระจกที่อยู่ชั้นสอง มันถูกออกแบบให้มีส่วนยื่นออกมาให้เห็นกลางฟลอร์เต้นรำได้เป็นอย่างดี ส่วนนี้ทำไว้เพื่อพวกวีไอพีทั้งหลายที่มองหาเหยื่อ หากเห็นคนไหนที่กลางฟลอร์เข้าตาก็จะบอกให้เด็กเสิร์ฟหรือไม่ก็ผู้จัดการฟลอร์ไปทาบทามให้ขึ้นมาดื่มต่อที่ห้องวีไอพี หลังจากนั้นสิ่งที่จะตามมาก็มีมากมายหลากหลายสุดที่จะบรรยาย

ยา การพนัน เซ็กซ์คู่ เซ็กซ์หมู่ หรือแม้กระทั่งเซ็กซ์แบบวิตถารที่เกิดขึ้นบนห้องวีไอพีกนากานต์ล้วนเคยเห็นมาหมดแล้ว หญิงสาวจึงไม่อยากทำงานที่นั่นมากนักถึงจะรู้ว่าแขกวีไอพีทิปหนักแค่ไหนก็ตาม

สาวเสิร์ฟตัวน้อยรู้ดีว่าถ้าโชคดีเธอก็ได้ทิปหนักแบบไม่ต้องทำอะไรมาก แต่ถ้าโชคร้ายเธอคงถูกส่งให้มาทาบทามไม่ผู้ชายก็ผู้หญิงสักคนที่กลางฟลอร์ให้ขึ้นไปเป็นเหยื่อของแขกวีไอพี... จะว่าเหยื่อก็ไม่ถูกนัก มีหลายครั้งที่กนากานต์เห็นพวกวีไอพีต้องเสียเงินให้เหยื่อมากกว่าที่ควรจะเป็น เพราะ ‘เหยื่อ’ บางรายก็เต็มใจจะเป็นเหยื่อและมาที่ผับแห่งนี้เพียงเพื่อหวังว่าจะได้เป็นเหยื่อของวีไอพีสักราย

“อ้าว! ไอ้เบ! ขึ้นไปสิวะ? แขกจะออร์เดอร์” พี่เคน มิกโซโลจิสต์หนุ่มหล่อที่สาว ๆ ติดกันเกรียวตะโกนสั่งซ้ำ ก่อนจะหันไปยิ้มให้ลูกค้าสาวแล้วดันแก้วคอกเทลที่มีน้ำสีน้ำเงินใสอยู่ด้านในไปตรงหน้าของเจ้าหล่อน

กนากานต์ถอนหายใจแล้วเดินถือถาดพร้อมจานชามแก้วน้ำที่สกปรกไปไว้ตรงพื้นที่ล้างจานที่หลังร้านก่อนจะวิ่งตรงไปยังชั้นสอง

“อ้าว! มาแล้วเหรอเบบี้ รีบไปรับออร์เดอร์แขกวีไอพีห้องหนึ่งเร็ว งานนี้บริการดีมีทิปหนักแน่ แขกเป็นเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังเลยแหละแก เจ้าของโรงพยาบาลที่หล่อแบบวัวตายควายล้ม! อย่างเด็ด พี่ติดธุระกับแขกห้องสองอยู่ ต้องไป ‘เกี่ยวเหยื่อ’ ให้แขกห้องสอง ห้องสองก็ไม่เบานะแก คนญี่ปุ่น โคตรหล่อ ท่าทางรวยด้วย คนแบบนี้รับรองมีเหยื่อรอให้เกี่ยวเพียบ เอาเป็นว่าแกรับหน้าห้องหนึ่งไปก็แล้วกันนะ เดี๋ยวเลิกงานค่อยเมาท์กัน” พี่แซม ผู้จัดการหนุ่มที่ออกตุ้งติ้งของชั้นวีไอพีบอกกนากานต์แล้วพยักพเยิดไปทางห้องวีไอพีด้านในสุดที่เป็นห้องหมายเลขหนึ่ง

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ แล้วเดินไปทางห้องวีไอพีที่ได้รับมอบหมาย ในขณะที่กำลังจะเดินเข้าห้องก็มีชายกลุ่มหนึ่งเดินสวนออกมาจากห้อง

น่าจะเป็นแขกวีไอพี

กนากานต์คิดแล้วเบี่ยงตัวหลบไปด้านข้าง รอให้แขกทั้งหลายเดินผ่านไปก่อน ก่อนที่จะเปิดประตูห้องเข้าไปดู

ยังเหลือแขกในห้องอีกคนหนึ่ง เป็นผู้ชายตัวสูงโปร่ง แต่มีกล้ามเนื้อพองาม เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำพับแขนขึ้นมาถึงข้อศอกเหมือนเธอ ร่างสูงยืนหันหลังอยู่ตรงผนังกระจก มองออกไปเบื้องล่างที่มีคนเต้นแออัดกันราวปลาดิ้นในข้องน้อย ๆ

กนากานต์เคาะที่ประตูเบา ๆ หวังจะให้ชายหนุ่มหันมา แต่เสียงเพลงที่เปิดคลอในห้องทำให้เขาไม่รู้สึกตัว เธอจึงเคาะแรงขึ้นอีกแล้วกระแอมไอ

“อะแฮม!”

สิ้นเสียงกระแอมชายหนุ่มที่หันหลังอยู่ก็สะดุ้งเล็กน้อยแล้วค่อย ๆ หันหน้ามา กนากานต์มองใบหน้าสวยซึ้งนั้นด้วยความตื่นตะลึง เกิดมาเธอยังไม่เคยเห็นผู้ชายหน้าสวยขนาดนี้มาก่อน

ผมของเขาถูกหวีขึ้น จัดทรงด้วยสเปรย์แต่งผมให้ดูเนี้ยบ ตาคู่สวยแม้จะมีแว่นสายตาบดบังก็ยังดูสุกใสสวยงาม ใต้ตาข้างซ้ายของเขามีไฝเสน่ห์อยู่เม็ดหนึ่งเพิ่มให้เครื่องหน้าทั้งจมูกสูงโด่งเรียวและปากบางสวยดูน่าหลงใหลไปกันใหญ่

“เด็กเสิร์ฟเหรอ?” ชายหนุ่มถามขึ้นแล้วมองหญิงสาวตัวเล็กจากหัวจรดปลายเท้าจากนั้นจึงเดินตรงเข้าไปหาเธอ

เขาฉุดแขนบางของกนากานต์ให้เข้ามาในห้องแล้วปิดประตูจนสาวเจ้าตกใจ รีบสะบัดข้อมือออก

“เออ... คุณผู้ชายต้องการสั่งอาหารหรือเครื่องดื่มอะไรคะ?” กนากานต์ถามแล้วหยิบเครื่อง POS แบบพกพาสำหรับสั่งอาหารที่เชื่อมกับระบบคอมพิวเตอร์ของร้านขึ้นมาเตรียมกดสั่งอาหาร

ชายหนุ่มหน้าหวานนั่งลงบนโซฟาสีดำตัวยาวแล้วหยิบแท็บเล็ตที่มีข้อมูลเมนูขึ้นมาเลื่อนดูพลางทำหน้าเบื่อหน่าย

“ฉันไม่สั่งอาหารก็แล้วกัน รอพวกตาแก่นั่นกลับมาค่อยสั่ง ฉันอยากได้อย่างอื่นมากกว่า...” ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบ

“เออ... หรือคุณผู้ชายต้องการเครื่องดื่มคะ ฉันแนะนำให้ได้นะคะ” กนากานต์ถามแล้วโน้มตัวลงไปใกล้พลางปัดหน้าจอแท็บเล็ตเพื่อเลื่อนไปยังเมนูเครื่องดื่ม

หนุ่มหน้าหวานเหลือบมองป้ายชื่อที่ติดอยู่บนหน้าอกทรงโตของหญิงสาวตัวน้อย

‘Baby’

“เหอะ! คนอะไรชื่อเบบี้? ชื่อเหมือนพวก... พวกดาราหนังโป๊ฝรั่ง...”

“ดูบ่อยเหรอคะ?” กนากานต์ถามต่อทันที

“หือ?” ชายหนุ่มแปลกใจ เขาคิดว่าสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มอย่างยัยเด็กเสิร์ฟนี่จะหน้าแดง ทำตัวไร้เดียงสา หรือด่าทอเขาเสียอีก แต่นี่กลับตั้งสติได้ดีเยี่ยมแถมถามกลับเขาอีกต่างหาก

“เป็นธรรมดา... ก็ผู้ชาย ก็มีบ้าง” หนุ่มหน้าหวานยิ้มที่มุมปากแล้วตอบเหมือนภูมิใจ

“อ้อ... มีบ้างแต่จำชื่อได้ด้วย งั้น... รับตัวนี้ดีไหมคะ? สกรูว์ไดรเวอร์ ง่าย ๆ สดชื่น แค่น้ำส้มกับวอดก้า เหมาะกับคนที่ธรรมดา แค่ผู้ชาย... ก็มีบ้าง...” กนากานต์ถามต่อแล้วจ้องหน้าเขา สีหน้าจริงจัง

โอ๊ย! กลัวจัง ส่วนสูงนี่ถึง 160 ไหมเนี่ย? คนหรือชิวาว่าวะเนี่ย?

ชายหนุ่มคิดแล้วนึกขำในใจ

“โอเค เอาสกรูว์ไดรเวอร์หนึ่งแล้วก็... อยากได้คนด้วย...”

ว่าแล้ว... เห็นยืนมองไปที่ฟลอร์ คงจะหมายตาสาวไว้แล้ว...

“คนไหนคะ? เลือกได้หรือยัง เมื่อกี้เห็นยืนดูอยู่ ถ้าเลือกได้แล้วก็ชี้มาเลยค่ะ เดี๋ยวจะไปเชิญมาห้องวีไอพีให้” กนากานต์บอกเสียงเรียบ ไม่ได้ตื่นเต้นกับคำขอ เขาไม่ใช่คนแรกที่เลือกเหยื่อสาวหน้าตาดีจากลีลาการเต้น

ผู้ชายมักจะคิดว่าสาวเอวพลิ้วที่เต้นอยู่บนฟลอร์พอขึ้นเตียงก็คงลีลาเด็ดไม่แพ้กัน แต่จากประสบการณ์ กนากานต์บอกได้เลยว่าผู้ชายพวกนี้หลงเด็กสาวไร้เดียงสามากกว่าพวกร่านสวาทเยอะ พวกแรด ๆ ก็สะใจดีแต่สุดท้ายที่เธอเห็นมาที่ผับแล้วได้ดิบได้ดีล้วนเป็นพวกที่ทำตัวอินโนเซนต์ น่ารัก น่าทะนุถนอมทั้งนั้น

“ชี้ได้เลยเหรอ? คนไหนก็ได้เหรอ?” ชายหนุ่มถามซ้ำเพื่อความแน่ใจ

กนากานต์ถอนหายใจน้อย ๆ

สงสัยอีตานี่จะมือใหม่ ไม่เคยเป็นวีไอพีมาก่อนหรือไงเนี่ย? หรือที่ถามซ้ำนี่เพราะ... อยากได้ผู้ชายหรือเปล่า?

“ชี้ได้ค่ะ จะผู้ชายหรือผู้หญิงก็ได้ แต่เขาจะมาไม่มาก็อีกเรื่อง ถ้ามาแล้วเงินไม่ถึงเขาไม่อยู่ต่อก็สิทธิ์ของเขานะคะไม่เกี่ยวกับทางผับ ฉะนั้น ถ้านิ้วชี้ยังไม่ด้วนก็ชี้เลือกมาได้เลยค่ะ”

“อ้อ... โอเค นิ้วชี้ผมยังดีอยู่ ไม่ด้วน” ชายหนุ่มตอบรับคำแล้วขยับแว่นเล็กน้อย ก่อนที่จะยกนิ้วชี้ขึ้นมาจ่อตรงหน้าสาวเสิร์ฟตัวน้อย

“เฮ้อ! รู้ค่ะว่าคุณผู้ชายนิ้วยังไม่ด้วน ไม่ต้องโชว์ ไปชี้เลยค่ะว่าอยากให้ไปเชิญคนไหนมาให้” กนากานต์เริ่มหัวเสียแต่ก็พยายามควบคุมสติอารมณ์อย่างเป็นที่สุด

“ผมก็ชี้อยู่นี่ไงว่าผมต้องการคนไหน... ผมต้องการคนนี้แหละ ที่ปากร้าย ๆ ตัวเล็ก ๆ จมูกรั้น ๆ ปากอิ่ม ๆ ดูน่าจูบ ยิ่งตอนจ้องตาผมงี้ผมหัวใจแทบวาย นึกว่าจะกระโดดกัดแล้ว สรุป...ผมชี้แล้ว คนโดนชี้จะยอมให้ผมเชิญไหม?” เขาเลิกคิ้วขึ้นแล้วถาม

กรี๊ด! ตั้งแต่ทำงานที่นี่มาเจ็ดปียังไม่เคยมีแขกวีไอพีก้อร่อก้อติกเธอเลยสักครั้ง แขกธรรมดาที่กลางฟลอร์ก็มีบ้าง แต่แขกวีไอพีไม่เคยเลยแม้แต่ครั้งเดียว

ทำไมน่ะหรือ? เพราะที่ผับนี่มันแหล่งรวมสาวสวยระดับนางแบบ ดารา นางงามกันทั้งนั้น เมื่อเทียบกันกนากานต์จึงเป็นได้แค่เพียงคนแคระของสโนว์ไวท์

แล้วนี่มันเรื่องอะไรที่เจ้าชายจะมาเลือกคนแคระแทนสโนว์ไวท์ล่ะเนี่ย?!